Historia poza tematem numer sto dziewięćdziesiąt osiem: Stanąć o własnych siłach - Część czterdziesta ósma.

Należy zawsze dostrzegać prawdę ukrytą pośród szaleństwa.

Stanąć o własnych siłach

Część XLVIII

                Należy przyjrzeć się sprawie z wielu stron, by poznać ukrytą w niej prawdę. Właśnie tak wcześniej postanowili zrobić dwaj przyjaciele i planowali się tego trzymać. Tak więc po wysłaniu jednego e-maila, który napisał starszy z nich do swego brata, młodszy postanowił pójść w jego ślady i do własnego rodzeństwa również skierować kilka słów. Starszy z włoskich braci miał teraz w domu małe zamieszanie, ale to właśnie dzięki temu będzie mógł odpowiedzieć na wiele niecodziennych pytań. Chłopiec pisząc uśmiechał się szeroko, co bardzo zastanawiało jego przyjaciela. Cóż, ten człowiek umie cieszyć się ze wszystkiego i bardzo kocha swą rodzinę, więc niespotykana radość spowodowana jedynie pisaniem wiadomości do brata jest czymś całkowicie normalnym u niego.

                W oddalonym o wiele kilometrów domu kilka godzin później młodzieniec o delikatnej, spieczonej słońcem południa skórze, starał się zająć ważniejszymi sprawami niż jego denerwujący przyjaciel, który rozpaczał jak małe dziecko po wyjeździe nieco dziwnego mężczyzny o jasnych włosach. Mogli ze sobą przecież rozmawiać przez telefon, Internet, czy choćby staroświeckie listy... Ale nie, on musi rozpaczać, jakby mieli się już nigdy nie zobaczyć. Tak więc gdy starszy z mężczyzn w końcu zasnął i już nie przeszkadzał, a rodzinny interes, którym musiał cały dzień zajmować się samotnie młodszy, zamknął swe podwoje z powodu zbyt późnej pory, młodzieniec postanowił spokojnie włączyć komputer, by sprawdzić otrzymane wiadomości. Na e-mailu związanym z pracą znalazł kilka wiadomości dotyczących skarg, choć nawet znalazły się jakieś pochwały. Później przelogował się na e-mail prywatny, który zwykle był albo całkowicie pusty, albo wypełniony dziwnym spamem lub żartami znajomych. Po uporaniu się z usuwaniem wiadomości, których już sam temat sprawiał, że włos jeżył się na głowie, ujrzał wiadomość wysłaną z adresu jego brata. Przez chwilę myślał, że ktoś przejął jego konto i robi sobie żarty, w końcu jego brat starał się jak najczęściej używać wszelakich form komunikacji werbalnej, a pisania unikał jak ognia, jednak po chwili z niedowierzaniem stwierdził, że to naprawdę jego brat poświęcił nieco czasu na co innego niż mówienie i gestykulowanie na temat jedzenia. Treść wiadomości zadziwiła go jeszcze bardziej.

                „Braciszku, przepraszam za błędy, ale wpadło mi trochę jedzenia między klawisze i się dziwne literówki robią.” – cóż, to było całkowicie w stylu jego młodszego brata, więc czytał dalej. – „Mam nadzieję, że Antoś nie sprawia Ci już tylu problemów. Może byłby weselszy, gdyby miał całe stadko przyjaciół i by Cię nie męczył, jakby miał z kim wyjść. Myślisz, że kiedyś miał kogoś miłego do lubienia?” – Feliciano czasem mówił rzeczy tak niewinne, że jednocześnie dziwne. Na szczęście jego starszy brat doskonale wiedział jak go zrozumieć, choć przez chwilę miał nieco zdziwioną minę. – „Mógłbyś się dowiedzieć czy jak był mały miał przyjaciół? Jeśli zawsze był taki śmieszny to musiał mieć dziwnych przyjaciół... Zabawnie byłoby ich poznać, prawda? Mówiłeś ostatnio, że coś Ci się nie zgadza z takim dziwnym panem i mówili coś o innym panu... Popytasz o co im chodzi? Może się pokłócili trzeba ich wszystkich przytulić? Luffie jest duży i ma duże łapki, żeby wszystkich na raz tulić! Może opowiesz kogo Antoś by chciał lubić i Luffie go przyniesie?” – zapewne chłopiec miał na myśli, iż jego przyjaciel daną osobę przyprowadzi, choć zważając na siłę przyjaciela i pomysły Włocha, całkiem prawdopodobne byłoby, że naprawdę kazał by kogoś przynieść. Reszta wiadomości przypominała bełkot osoby pijanej, zamkniętej w pomieszczeniu pełnym dymu z pewnych wesołych roślin. Czyli całkowicie normalny słowotok młodszego z włoskich braci. Z ogółu wypowiedzi chłopak zrozumiał wiele ważnych rzeczy. Może jego brat wydawał się być lekkomyślny, ale jako jedyny potrafił zauważyć wiele ukrytych ludzkich emocji. Czasem powiedział coś nieodpowiedniego do sytuacji, jednak było to spowodowane raczej tym, że myślał na swój własny sposób, a nie tym, że nie rozumiał, co się dzieje. Zawsze wiedział kogo należy pocieszyć, kogo należy rozweselić, choć zachowywał się bardzo dziwnie. Jednak teraz w jakże nieskładnych słowach przekazał swemu bratu to, czego on sam się domyślał, choć zbytnio go to nie obchodziło. Jego bliski przyjaciel na pewno dawniej miał innych znajomych, których tracił z biegiem czasu. Kilku z nich przy nim zostało, prawdopodobnie dwóch było najbliżej... I stało się coś, co jednego z nich wykluczyło z tej grupy. Co to było? Może jego samego to nie interesowało, nie zwracał uwagi na innych, jednak zauważył pewną rzecz. Jego brat wspominał o swym przyjacielu... Czyżby to właśnie on w jakiś sposób wiedział o wszystkim? Być może wiedział jedynie część, nie całą prawdę... Jeśli jego brat chce, by on wypytywał swojego przyjaciela o jego przeszłość to dowie się wszystkiego, nieważne, jakimi metodami. Za tym musi się coś kryć. Zastanawiał się, jak wiele może się przez to zmienić.