Wiersz numer sto pięćdziesiąt siedem: Płonący sztandar.

Nawiązanie do Święta, które obchodziliśmy w dniu dzisiejszym i wydarzeń, które miały miejsce. Czemu w Dniu, w którym powinniśmy cieszyć się z odzyskania Niepodległości zajmujemy się jedynie zniszczeniem? Czemu ignorujemy ludzi, którzy stworzyli coś pięknego w tym dniu, by przyglądać się tym, którzy przynieśli jedynie wstyd? Czemu istnieją ludzie, którzy w Dniu, w którym powinni cieszyć się, że miasta, w których mieszkają noszą polskie nazwy, sami je niszczą i demolują? Czy dawniej ludzie walczyli po to, byśmy teraz wszystko stracili?

Płonący sztandar

Lata walk i smutku środkiem były do celu osiągnięcia

Gdy w końcu flaga niepodległego kraju wysoko zawisnęła

Świat patrzył z podziwem na młodych i starych w podartych mundurach

A dzieci wojny spokojnym snem zasnęły

Jednak po latach niewielu znów należało stanąć do walki

I po raz kolejny wśród łez i krwi stawić czoła wrogom

Aż w końcu znów zwycięstwo zostało odniesione

Choć strat było tak wiele

A teraz, po latach wielu, gdy wolnością cieszyć się możemy

Sami jesteśmy sobie wrogiem, niszcząc własne dzieła

Płączą ci, których serca dawno zamilkły na wieki

Gdy ich wnuki niszczą miasta, za które oni walczyli

Notka organizacyjna i wiersz numer sto pięćdziesiąt sześć: Pierwszy dzień rozpaczy.

Jako organizacyjną część muszę przedstawić rzadsze pisanie notek. Zbliżają się studia, już byłam też na rozmowie kwalifikacyjnej do pracy... Więc notki będą ukazywać się co sobotę. Teraz dodam wiersz, jak spojrzycie na datę to będziecie wiedzieć o czym... A następne rozdziały pojawią się w dniach 7, 14, 21, 28 września i dalej w ten sposób.

Pierwszy dzień rozpaczy

Budzą się ludzie, otwierają oczy
Chcą ujrzeć słońce, widzą deszcz jedynie
Widzą burzę, która długo się nie skończy
Widzą grad, który odbiera im rodziny

Chcą do swej dawnej wrócić codzienności
Lecz teraz nie ma już przyszłości
A przeszłość ich zatrzeć chcą ludzie
Których dłonie zbrukane są krwią

Jesieni i zim wiele minie
Wiosny bez kwiatów, lata bez słońca
Aż dnia pewnego znów zakwitną jabłonie
I świat nowy oddech weźmie

Wiersz numer sto pięćdziesiąt pięć: Alarm

Dziś, czyli pierwszego dnia sierpnia, przypada rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego, dokładniej za sześć godzin, bez kilku minut, nadejdzie godzina, która była jego początkiem. Sojusznicy mieli nam pomóc, jednak bardziej im się opłacało, by powstanie upadło, a "wyzwoliła" nas Rosja, byśmy nie mogli sami zdobywając wolność być wolni, tylko "zawdzięczając" ją Rosji stali się częścią strefy jej wpływów.

Alarm

To już teraz, to już ten czas

Dźwięk syren wciska się w uszy

Czas na nogi stanąć, czas podnieść twarz

I ruszyć przed siebie, zrzucając kajdany

Mężczyźni i kobiety, ramię w ramię

Ruszają po to, czego nikt dać im nie chce

Sobie pozostawieni sami, sprzeciwiają się wrogom

Czas przerwać to, co nigdy nie powinno być rozpoczęte

Tysiące sojuszników obietnic

Tysiące kłamstw, fałszywych słów

Nadzieja, która nie zgasła do końca

Mimo iż wplecy zbity był nóż

Chwilę trwać to miało, oka mgnienie jedno

Nim przyjdzie pomoc, nim piekło się skończy

Jednak niktnie przyszedł, nie wyciągnął ręki

A ogień strawił wszystko na swej drodze

Zapomnieć nam nie wolno

O tych, których zdradzono

Zapomieć też nie wolno

Winy tych, którzy odebrali nadzieję

Nawet, gdy szans już nie było

Zapał nie ustawał nigdy

I choćby chciały się zakrwawione nogi

Nikt nie padł na kolana

Nawet, gdy wszystko się skończyło

W sercach wciąż ogień płonął

A z tego ognia odrodzi się wolność

Niczym feniks odradza się z popiołów

Wiersz numer pięćdziesiąt cztery: Chciałbyś tego?

Romano zawsze był "tym drugim" po Veneziano. Co jednak by się stało, gdyby zabrakło jego brata, a on stałby się najważniejszy?

Chciałbyś tego?

Zawsze zazdrosny byłeś o tego, który miłość wszystkich posiadał

Zawsze pragnąłeś sam być tym pierwszym, najlepszym

Jednak mogłeś jedynie pozostać w cieniu

Jednak mogłeś jedynie się przyglądać

Czy świat potrzebuje was obu?

Czy obaj jesteście niezbędni?

A jeśli jeden by zniknął

Który pozostałby przy życiu?

Chciałbyś sam zostać

Zająć jego miejsce?

Czy chciałbyś mieć wszystko co miał on

Lecz już nie mieć jego?

Więc spójrz jeszcze raz na ten uśmiech

Twój byłby podobny, gdybyś potrafił się uśmiechać

Więc choć raz podaruj ludziom szczęście

A sam szczęśliwy będziesz

Wiersz numer pięćdziesiąt trzy: Cień przeszłości.

Ludzie muszą wypełniać rozkazy niezależnie od tego czy tego chcą czy nie. A my nie umiemy odróżnić tych, którzy zostali do zła zmuszeni od tych, którzy byli jego rdzeniem. Wszystkich winnych nienawidzimy tak samo.

Cień przeszłości

Czemu kochasz czy nienawidzisz?

Czy za to kim są, jacy są?

Czy za to, co zrobić im kazano?

Czy za to, co zrobili sami?

Gdzie jest prawda, a gdzie kłamstwo?

Granica między wolą i rozkazem jest cienka

Własną widzisz, cudzą ignorujesz

Nienawidzisz ich za to, za co sami nienawidzą siebie

W sobie widzisz ofiarę rozkazów okrutnych

W nich widzisz żądne krwi bestie

Nie dostrzegasz ich łez ukrytych w kącikach oczu

Za to cień uśmiechu jest dla Ciebie szyderstwem

To, co winą jest jednych

Grzechem będzie drugich

A przeszłość piętno pozostawi

Na nienawidzących i nienawidząnych

Wiersz numer pięćdziesiąt dwa: Płonąca lilia

Próba napisania wiersza o Joannie d'Arc... Trochę smutno nawet się o jej losie myśli... Mimo iż dała wszystkim nadzieję i poświęciła wszystko, to ludzie zamiast wdzięczności dali jej jedynie śmierć.

Płonąca lilia

Biała i czysta niczym rosy kropla

Pewna swej drogi, dama szlachetna

Choć odziana w szmaty, nie atłasy

Piękniej świeci niż królewskie klejnoty

Choć myśli swych spisać nie zdoła

Jedynie imię swe na papier przelać zdolna

To więcej potrafi niż literatów tysiące

Większa jej mądrość niż generałów duma

Słowa prawdy powtarzając

Kłamstw usłyszała tysiące

Od tych, którzy zawdzięczali jej wszystko

Od tych, którzy zabrali jej życie

Lilia najczystsza, nim zakwitnąć zdążyła

W płomieniach stanęła zgubnych

Jednak do końca pozostała najwspanialszą

I najgorszym wybaczyła 

Wiersz numer sto pięćdziesiąt jeden: Bezsilny płacz

Władcy wywołują wojny dla korzyści, poddani w nich walczą i giną.

Bezsilny płacz

Władca pragnąc dobra tylko swego

Bez wachania, bez namyslu

Ludzi w wir wojny rzuca, niczym pionki na szachownicę

Gra się nie skończy dopóki on zyje

Dzieci matek swych krwią ubrudzone

Żony trzymajace mężów martwe ciała

I władca pławiący się w zachwycie

Kolejna bitwa wygrana

Powołanie nadchodzi, broń w dłoń wziąć trzeba

Patrząc człowiekowi w oczy należy strzelać

Zabijasz go, zabijasz sumienie

I brniesz dalej w morzu krwi i błota

Czy rękami tymi, które zabiły tak wielu

Wciąż potrafisz objąć żonę i dzieci swoje?

A władca cieszy się z narodzin dziedzica

Wojna wygrana, lecz życie przegrane

Wiersz numer sto pięćdziesiąt: Po co się narodziłeś?

Narodziny władców są pierwszym dniem ich zaplanowanego istnienia, które ciągnie ich w otchłań przeznaczenia.

Po co się narodziłeś?

Rodzisz się by żyć?

Czy rodzisz się by umrzeć?

Narodziłeś się po to, by szczęście lub śmierć przynieść

Narodziłeś się, by w dłoni trzymać berło

Wpadłeś w ten wir chaosu z płaczem i krzykiem

Niepewny każdego oddechu, pewna była Twa przyszłość

Pielęgnowana przeszłość, narzucone plany

Jesteś tylko marionetką w rękach swych poddanych

W piekle istniejesz, masz sprawić, by stał się rajem

Z bronią w ręku mówisz o pokoju

I spadasz w czeluści mrocznej otchłani

Podążając za światłem iluzji nadziei

Lecz czy zostaniesz zapamiętany?

Co napiszą na Twym grobie?

Choć tyle łez wylałeś i krwi

W książkach o Tobie jedno tylko zdanie

Wiersz numer sto czterdzieści dziewięć: Deszcz, który nie powinien nigdy spaść

Wojna prowadzi jedynie do jednego - zniszczenia, które usprawiedliwiamy na tysiące sposobów, wymyślając fałszywe korzyści.

Deszcz, który nie powinien nigdy spaść

Krople krwi i łez mieszają się ze sobą

Niczym w tańcu potępionych, muzyką są strzały

Ten, kto upadnie, przegrywa

Już nigdy nie powstanie

Deszcz świat obmywa

Deszcz krwi zmywa ludzkość

A ziemia pozostanie pusta

A ziemia będzie zimna

Gdy będzie po wszystkim, nic nie pozostanie

Kamień spadnie z kamienia, trawa od krwi przegnije

A ten, który to rozpoczął, spojrzy na świat z przerażeniem

Wzgardzi swym marnym istnieniem

Gdy pozostanie na świecie jedynie

Ten, który za spust pierwszy pociągnął

Pociągnie i po raz ostatni

Celując we własną głowę

Wiersz numer sto czterdzieści osiem: Ogród zatracenia

Rozmyślania Austrii na temat zamieszkiwania Węgier w jego domu. Czy uważa, iż była szczęśliwa?

Ogród zatracenia

Deszcz spada na trawę zieloną

Błyszczącą od rosy kropel

Tak samo błyszczą oczy zielone

Gdy dama głos podnosi w gniewie

Muzyka rozbrzmiewa niczym marzeń wołanie

Głos tak piękny, tuż obok Ciebie

Tworzysz wszystko, co możesz najpiękniejsze

Dla muzy swej najwspanialszej

Lecz wciąż widzisz jej tęskne spojrzenie

Gdy spogląda ku lasom szkaradnym

Czy to spojrzenie kieruje ku oczom szkarłatnym?

Jaka melodia naprawdę gra w jej sercu?

Nie znasz prawdy i nigdy się nie dowiesz

Noce nieprzespane, domysłów tysiące

Muzyka coraz mroczniejsza się staje

Czy Twe serce ciemność wypełni?

I nagle cisza, nie ma już nut

Nie ma już muzy, opóściła Twój dom

Gdzie teraz rozbrzmiewać będą jej kroki?

Ku komu serce skieruje swoje?

Wiersz numer sto czterdzieści siedem: Kwiat kwitnący w cudzym ogrodzie

Prusy wciąż pamięta dzieciństwo spędzone z Węgrami. Jednak teraz jest zbyt od niej daleko, by choćby jej dosięgnąć. Może tylko patrzeć jak ona żyje u boku Austrii.

Kwiat kwitnący w cudzym ogrodzie

Widzisz wszystko, czego pragnąć mogłeś

Widzisz wszystko, o czym mogłeś marzyć

Lecz na zawsze to jedynie snem pozostanie

Rajski kwiat jest poza Twym zasięgiem

Słyszysz kroki lekkie

Słyszysz śpiew cichy

Jednak tańczy w ramionach innego

Nigdy nie będzie Twoja

Pamiętasz czasy dawne i piękne

Gdy dłoń jej ująć mogłeś bez wachania

A teraz patrzysz na nią uniżenie

Ona w domu wspaniałym mieszka, Ty jedynie przez płot na nią patrzysz

Jak wiele byś dał, by powiedzieć jej słowa prawdy?

Jak bardzo żałujesz, że pozwoliłeś jej odejść?

A teraz patrz, jak kwiat rajski kwitnie w cudzym ogrodzie

I podlewaj go swymi łzami

Wiersz numer sto czterdzieści cześć: Pióra

Nawiązanie do zakończenia istnienia Prus. Im wyżej wzejdziesz tym bardziej boli upadek.

Pióra

Z nieba pióra spadają czarne

Deszcz krwi z chmur skapuje

Niczym apokalipsy zapowiedź

Oddech urywa się nagle

Krople krwi na śniegu rozlane

Blade lico, usta sine

To już koniec jest, dziecino

Czarny orzeł spadł na ziemię

Czy łzy popłyną, gdy krew krążyć przestanie?

Czy z piersi krzyk się wyrwie, gdy ustanie oddech?

Czyje serce będzie złamane, gdy Twoje bieg swój zatrzyma?

Chciałbyś wszystko wiedzieć, chciałbyś wszystko zobaczyć

Czarne pióra skrzydeł ogromnych, spalone zostały

Zbyt wysoko ptak uleciał, zniknął

Więc teraz pozostaną wspomnie te złe i te dobre

Czy popłyną łzy smutku, czy może łzy radości, łzy ulgi?

Wiersz numer sto czterdzieści pięć: Dwie strony lustra.

Mały efekt czytania w nocy o Marii Teresie i jednoczesnego bawienia się lalką przypominającą dwunastoletniego Fryderyka II. Każdy człowiek rodzi się, żyje i umiera. To równie dla każdego z nas. Co więc nas różni? To gdzie i komu się urodziliśmy, to w jaki sposób i jak długo żyjemy, to jak i gdzie zmarliśmy. Lecz każdy człowiek ma prawo do szczęścia, które często odbiera mu przeznaczenie, każdy człowiek chce kochać i być kochanym, jednak przynosi to często cierpienie. Czy więc i oni naprawdę byli tak różni? Krew jest równie czerwona w każdym człowieku.

Dwie strony lustra

Czy jest wśród ludzi odmienność większa

Niż ta między kobietą a mężczyzną?

Czy jest wśród ludzi podobieństwo większe

Niż to między władców dwojgiem?

Ta, która męża swego kocha i dzieci dała mu szesnaścioro

Ten, który żonie obojętny pozostał i potomków na świat nie sprowadził

Różni od siebie niczym dzień i noc, słońce i zmrok

Lecz oboje są ludźmi w wojnie pogrążonymi

Ta, która pokoju pragnie, kocha lud niczym matka

Ten, którego wojna jest narzędziem, a on dąży ku chwale

Czy bardziej różnić się mogą?

Jednak oboje kiedyś byli dziećmi

Ta, którą ojciec kochał, matka chłodną była

Ten, który przed złym ojcem w ramiona matki uciekał

Czy to naprawdę jest różnica?

Oboje potrzebowali miłości

Ta, która rodzeństwa miała niewiele, prawie samotnie żyła bez braci żadnych

Ten, który jednym był z dziesiątki, a starszych dwóch braci nim odeszli poznać nie zdołał

Czy to różnica tak wielka, między ludźmi tymi?

Oboje kochali i kochani byli

Jednak nigdy tacy sami nie będą

Choć równi są sobie inteligencją i potęgą

Dama jest piękna, pan przecie też nie szkaradny

Jednak w sercach ludzi obrazy ich są przeciwne

Oboje narodzili się i umarli, oboje rządzili potęgami

Lecz to jak żyli wydaje się być dniem i nocą

Przeznaczenie ich życia jedno było

Lecz wypełnili je dwojako

Czy więc podobni są sobie czy zupełnie przeciwni?

Czy porównać ich wolno czy obraza by to była?

Oboje ludźmi byli, chcieli kochać i być kochani

Jedynie narodzili się w miejscach odmiennych, pośród miłości lub nienawiści

Przeznaczenie płynęło w ich żyłach od pierwszej krwi kropli

I nie zniknęło nim oddech ostatni się nie uląkł świata

On zmarł bez rodziny, z asystentem przy boku

A ona zmarła na oczach syna obojętnego

Życie i śmierć nie oszczędzą nikogo

Więc kim jesteś nieważne, urodzisz się głośno i umrzesz cicho

Od Ciebie zależy jedynie czy życie Twe dostrzeżone zostanie

I jaka po Tobie pozostanie pamięć

Wiersz numer sto czterdzieści cztery: Przeznaczenie narodzenia.

Najpierw mały kącik radości autora: Napisała do mnie bardzo miła i piękna pani. Jeszcze nie wiem naprawdę jak wygląda, bo nie udało mi się ściągnąć jej zdjęcia, gdyż komputer się buntował, ale na pewno jest słodka. Powiedziała, że podoba jej się jak piszę. Jest taka miła i słodka. Chciałabym, żeby się częściej uśmiechała... Jak tylko mi się uda to zdjęcie uzyskać to postaram się ją narysować. A już lista rysunków mi się rozciąga...

A teraz już w temacie: Królowie rodzą się królami, nie mając wpływu na swoje przeznaczenie. Nie wolno im marzyć ani kochać. Musza być posłuszny i tworzyć sojusze, poślubiając obcych ludzi, prowadzić wojny, czasem zabijając ważne dla siebie osoby. Są jedynie marionetkami, które nie mają prawa do szczęścia, mogą jedynie służyć swemu państwu.

Przeznaczenie narodzenia

Choćbyś nieważne co zrobić chciał

Trzymają Cię niewidzialne łańcuchy

Narodziłeś się do nich przykuty

A od nich nie ma ucieczki

Ludzie Ci zazdroszczą, podzwiają Cię

Wołają na Twój widok „Niech żyje!”

Lecz Ty żyć już nie chcesz

Niewoli masz już dosyć

Czy to Ty rządzisz nimi czy oni Tobą?

Każdy Twój ruch to suma ich oczekiwań

Lecz oni krzyczą jedynie, żeś Ty władcą

Nie wiedząc, że to oni pociągają za sznurki

Urodziłeś się tu i teraz

Każdy Twój oddech zaplanowany jest z góry

Do miłości prawa nie masz, obowiązek posłuszeństwa jeno

Do ślubu idziesz z obcą Ci kobietą

Kochasz musisz znienawidzonych, nienawidzić ukochanych

Dlatego, że tak chcą ci, którym jesteś oddany

Któż z was naprawdę jest poddanym?

Ten, kto kocha żyjąc w biedzie, czy obojętne na tronie dziecię?

Prawdy nie znasz, kłamstwa Cię otaczają

Nazywają Cię wybranym, narodziłeś się by rządzić

Lecz czekasz jedynie na kres dni swoich

Mając w okół siebie puste lalki jedynie

Tyś jest marionetką z tysiącem sznurków

Jak wielu za nie pociąga?

Sam już nie wiesz, lecz uciec nie zdołasz

Od tych, którzy nazywają Cię królem

Wiersz numer sto czterdzieści trzy: Powód zwycięstwa.

Zauważyłam, że dawniej było wiele przesądów związanych z albinizmem, którego przykładem jest Prusy. Jak przetrwał on czas, gdy tacy jak on byli potępieni? Czy może właśnie to było powodem tego, że nie poddał się i starał się być najlepszy?

Powód zwycięstwa

Jak mogłeś żyć z podniesioną głową

Gdy takich jak Ty nazywano diabłami?

To właśnie był powód

Dzięki któremu się nie poddałeś

Miałeś być lepszy, choćbyś był diabłem, stać się miałeś aniołem

Przywdziałeś białe szaty, splamiłeś je krwią

Lecz to był jedyny sposób

By stanąć po tej lepszej stronie

Gdy diabłem Cię zwali, Ty walczyłeś z krzyżem na piersi

Pokonałeś własne przeznaczenie, poczułeś się najlepszy

Nigdy nie przestałeś iść na przód

Nawet, jeśli tonąłeś we krwi

Jednak stałeś się wszystkich wrogiem

Ani diabłem, ani aniołem

Samotnie piąłeś się na szczyt, ku Niebu

Lecz szybko spadłeś w dół, do piekła

Wiersz numer sto czterdzieści dwa: Narodziny i śmierć.

Cóż... Dziś czwarty lipca... Niektórzy się cieszą, niektórzy niekoniecznie.... Wiemy o czym będzie ten wiersz, prawda? Czemu ci, którzy nazwali swój kraj wolnym zniewalają tych, którzy byli tam przed nimi, a niszczą to, co dali im ci, którym zawdzięczają istnienie?

Narodziny i śmierć

Czymże jest wolność?

Czy brakiem zasad?

A może posiadaniem zasad w sercu

By nie więziły, lecz uszlachetniały?

Czy kajdany naprawdę istnieją?

Czy sam je stworzyłeś?

Nazywają opiekę niewolą

Ozdobną wstęgę sznurem wisielczym uczyniłeś

Jak wiele dostałeś, od tego, który chciał Twego szczęścia?

Jak wiele zabrałeś tym, którzy obawiali się Twego przybycia?

Wszystko dla siebie zabrałeś, zniszczenie nazywając tworzeniem

A utrzymanie ładu nazwałeś więzieniem

Zniszczyłeś to, co piękne

Chaos wyrósł na glebie zalanej krwią

Gdy ostatnie rajskie ptaki odlatywały na swe ziemię

Ty zamykałeś motyle w maleńkich ogrodach

I Ty śmiesz wolnością nazywać zniszczenie?

Gdy zasady odrzucasz, na innych ściągasz zniewolenie?

Innych więżąc wolnością bezprawie nazwałeś

Chwaście, który wyrósł w ogrodzie ruin

Wiersz numer sto czterdzieści jeden: Kwiat nadziei

Dziś, czyli pierwszego lipca  w Kanadzie świętują niepodległość tegoż to kraju. Mimo iż Kanada wciąż jest angielskim dominium, jest już samodzielnym państwem, jedynie rządzona jest przez angielską królową, zamiast własnego prezydenta. Jednak można cieszyć się z istnienia takiego słodkiego i nieco wyjątkowego kraju^^

Kwiat nadziei

W zapomnianym ogrodzie

Rajski kwiat wyrósł

I choć niezauważony przez nikogo

Zakwitł on pięknie

Delikatne płatki, cienka łodyżka

Tak słodki nektar daje, pyłek leciutki

Nikt nie zwraca na niego uwagi, stłumionego chwastem

Jednak to on tysiąckroć jest piękniejszy

Gdy chwast postanowił w ogrodzie innym rosnąć

Piękny kwiat rozwinął swe płatki

I jeszcze wspanialszy się stał

Zauroczył serc tysiące

Długo jeszcze żył pod ogrodnika ręką

Gdy ten pozwolił mu wreszcie kwitnąć tak, jak on sam tego chciał

Lecz wciąż pozostaje w tym samym ogrodzie

Nie kontrolowany, lecz jedynie doglądany przez opiekuna swego

Wolny jest, krwią nie splamiony

Wspanialszy niż chwast, który zakwitł podlewany krwią niewinnych

A ogrodnik jest z niego dumny i podlewa własnymi łzami

Tymi szczęścia, czasem i rozpaczy, by rósł piękny, rajski kwiat

Wiersz numer sto czterdzieści: Zagłusz krzyk serca.

Francja wydaje się być bawidamkiem, wciąż otoczony przez młode damy. Jednak czy jest to tylko zabawa? Czy może próbuje zdobyć coś, o czym może jedynie marzyć?

Zagłusz krzyk serca

Jak bardzo pragniesz kochać i być kochanym?

W okół Ciebie jedynie cierpienie i śmierć

Żyjesz wiecznie, patrząc jak inni odchodzą

Kochasz, czując, że jesteś przez kogoś nienawidzony

Jedną damę w ramionach trzymałeś

Lecz nim noc się skończyła ona dawno martwa była

A Ty wciąż młody, nieśmiertelny

Pragnąc miłości, podążasz za panną

Nie chcesz jednak, by cierpiały z miłości

Wiedząc, że jesteś odmienny, nie wolno Ci być wiernym

Ciągle wszystko się zmienia, śmiertelni pchają Cię ku innym nieśmiertelnym

Nie możesz kochać na zawsze, bo i tak każą Ci odejść

Niech mówią, że jesteś zły, że miłością się bawisz

Kobiety jak rękawiczki zmieniasz

Ale Ty potrzebujesz choć chwili, gdy możesz być szczęśliwy

Odchodzisz, nim radość odbierzesz

Wiersz numer sto trzydzieści dziewięć: Fałszywy bohater.

Wiersz o Ameryce, spowodowany tą piosenką. Jak wiadomo, Ameryka stara się być bohaterem. Jednak co tak naprawdę osiąga? Jak wielu ludzi krzywdzi, twierdząc, że ratuje tym innych?

Fałszywy bohater

Jak możesz walczyć, gdy dobra od zła nie rozróżniasz?

Widzisz tylko to, czego pragniesz i żądasz

Nazywasz siebie bohaterem

Lecz czy wiesz, kim jest on naprawdę?

Starasz się robić to, co uważasz za dobre

Starasz się innym pomóc na siłę

A tych, którzy uznają, że się mylisz

Nazywasz złymi i niszczysz

Nie wiedząc co kłamstwem jest, a co prawdą

Uznajesz jedynie to, w co chcesz wierzyć

A innych zrozumieć nie zdołasz

Oni muszą rozumieć Ciebie

I choć inni płaczą, Ty wciąż się uśmiechasz

Nie znasz ich cierpienia

Ale dla Ciebie to nie jest ważne

Przecież jesteś bohaterem

Wiersz numer sto trzydzieści osiem: Ty to wszystko widziałeś.

Personifikacja jest tylko pionkiem w rękach szefa, nie ma prawa głosu, nawet, gdy z całego serca pragnie krzyczeć. I tak oto kraj patrzy na swego przyszłego władcę, będącego, jak on, marionetką obecnego króla. Aż nadejdzie czas, gdy kto inny złapie za sznurki. Kto mnie zna to wie o jaki kraj i władcę chodzi...

Ty to wszystko widziałeś

Widziałeś jak się rodził

Wraz z jego rodzicami, drżałeś o jego kruche życie

Obserwowałeś każdy jego oddech

By nie urwał się nagle, nie był tym ostatnim

Widziałeś jak stawiał swe pierwsze kroki

Patrzyłeś jak niepewnie wyciąga do Ciebie ręce

I już wtedy wiedziałeś, że będzie dla Ciebie kimś ważnym

Kimś, kogo nie zapomnisz nigdy

Widziałeś jak przelewał łzy

I choć dobrze wiedziałeś, że jego ojciec błąd popełnia

Ty byłeś tylko pionkiem, nie mogłeś nic zrobić

Choć tak długo żyłeś, płakałeś jak to małe dziecko

Widziałeś jak cierpiał

Nie chciałeś tego widzieć, lecz mogłeś jedynie zamknąć oczy

Nawet nie byłeś w stanie go pocieszyć

Wiedziałeś, że nic już nie będzie takie samo

Widziałeś jak się zmienił

Z wrażliwego dziecka wyrósł złośliwy dorosły

Nie tego chciałeś, nie pragnąłeś, by taki był

Jednak mogłeś jedynie żałować przeszłości

Widziałeś każdy jego ruch

Wiedziałeś, że chciał podążać inną ścieżką

Jednak byłeś egoistą, dla Ciebie ta droga była lepsza

Nie powstrzymałeś go, choć wiedziałeś co się stanie

Widziałeś jak odchodził

Powoli zamykał oczy i mówił ostatnie swe słowa

Jak bardzo żałowałeś, że jego życie nie było inne?

Jak bardzo się cieszyłeś, że było właśnie takie?

Widziałeś to wszystko

Jak ludzie w okół płakali za jego życia i cieszyli po śmierci

Jak ludzie przy Tobie w oczy chwalili jego zalety, za plecami wytykali wady

Zobaczysz jeszcze więcej i opowiesz mu wszystko, jego oczy nie zobaczą Twych łez