Wiersz numer sto czterdzieści dwa: Narodziny i śmierć.

Cóż... Dziś czwarty lipca... Niektórzy się cieszą, niektórzy niekoniecznie.... Wiemy o czym będzie ten wiersz, prawda? Czemu ci, którzy nazwali swój kraj wolnym zniewalają tych, którzy byli tam przed nimi, a niszczą to, co dali im ci, którym zawdzięczają istnienie?

Narodziny i śmierć

Czymże jest wolność?

Czy brakiem zasad?

A może posiadaniem zasad w sercu

By nie więziły, lecz uszlachetniały?

Czy kajdany naprawdę istnieją?

Czy sam je stworzyłeś?

Nazywają opiekę niewolą

Ozdobną wstęgę sznurem wisielczym uczyniłeś

Jak wiele dostałeś, od tego, który chciał Twego szczęścia?

Jak wiele zabrałeś tym, którzy obawiali się Twego przybycia?

Wszystko dla siebie zabrałeś, zniszczenie nazywając tworzeniem

A utrzymanie ładu nazwałeś więzieniem

Zniszczyłeś to, co piękne

Chaos wyrósł na glebie zalanej krwią

Gdy ostatnie rajskie ptaki odlatywały na swe ziemię

Ty zamykałeś motyle w maleńkich ogrodach

I Ty śmiesz wolnością nazywać zniszczenie?

Gdy zasady odrzucasz, na innych ściągasz zniewolenie?

Innych więżąc wolnością bezprawie nazwałeś

Chwaście, który wyrósł w ogrodzie ruin