Wiersz numer sto trzydzieści osiem: Ty to wszystko widziałeś.

Personifikacja jest tylko pionkiem w rękach szefa, nie ma prawa głosu, nawet, gdy z całego serca pragnie krzyczeć. I tak oto kraj patrzy na swego przyszłego władcę, będącego, jak on, marionetką obecnego króla. Aż nadejdzie czas, gdy kto inny złapie za sznurki. Kto mnie zna to wie o jaki kraj i władcę chodzi...

Ty to wszystko widziałeś

Widziałeś jak się rodził

Wraz z jego rodzicami, drżałeś o jego kruche życie

Obserwowałeś każdy jego oddech

By nie urwał się nagle, nie był tym ostatnim

Widziałeś jak stawiał swe pierwsze kroki

Patrzyłeś jak niepewnie wyciąga do Ciebie ręce

I już wtedy wiedziałeś, że będzie dla Ciebie kimś ważnym

Kimś, kogo nie zapomnisz nigdy

Widziałeś jak przelewał łzy

I choć dobrze wiedziałeś, że jego ojciec błąd popełnia

Ty byłeś tylko pionkiem, nie mogłeś nic zrobić

Choć tak długo żyłeś, płakałeś jak to małe dziecko

Widziałeś jak cierpiał

Nie chciałeś tego widzieć, lecz mogłeś jedynie zamknąć oczy

Nawet nie byłeś w stanie go pocieszyć

Wiedziałeś, że nic już nie będzie takie samo

Widziałeś jak się zmienił

Z wrażliwego dziecka wyrósł złośliwy dorosły

Nie tego chciałeś, nie pragnąłeś, by taki był

Jednak mogłeś jedynie żałować przeszłości

Widziałeś każdy jego ruch

Wiedziałeś, że chciał podążać inną ścieżką

Jednak byłeś egoistą, dla Ciebie ta droga była lepsza

Nie powstrzymałeś go, choć wiedziałeś co się stanie

Widziałeś jak odchodził

Powoli zamykał oczy i mówił ostatnie swe słowa

Jak bardzo żałowałeś, że jego życie nie było inne?

Jak bardzo się cieszyłeś, że było właśnie takie?

Widziałeś to wszystko

Jak ludzie w okół płakali za jego życia i cieszyli po śmierci

Jak ludzie przy Tobie w oczy chwalili jego zalety, za plecami wytykali wady

Zobaczysz jeszcze więcej i opowiesz mu wszystko, jego oczy nie zobaczą Twych łez