Historia poza tematem numer trzydzieści cztery: Nowy etap - Część druga.

Kolejna część poprzedniej historii. Jak myślicie, czy rogaliki można popijać herbatą?

Nowy etap - Część II

                Od tego dnia zaczynał się, jak mieli nadzieję, najlepszy i, być może, jednocześnie najgorszy okres ich życia. Od teraz mieli spędzać razem czas w jednym pokoju. Jednemu nie uśmiechało się to z powodu utrudnienia mu sprowadzania pięknych kobiet do swego siedliska, zaś drugiemu obecność pierwszego była nie na rękę z powodu wytwarzanego przez niego hałasu i roztaczanego zapachu perfum, skutecznie uniemożliwiających skupienie się na lekturze. Jednak było na to pewne rozwiązanie. Błekitnooki zaczął dość często przebywać poza akademikiem. Gdy tylko mógł wychodził na miasto, poznawał nowe kobiety, czasem mężczyzn. Nierzadko wracał w stanie niezbyt chlubnym, lub nie wracał wcale, a potem potrafił nie przyjść na zajęcia. Choć o tym ostatnim jego współlokator nie wiedział, gdyż studiowali na różnych kierunkach. Jednak zauważał jego coraz to gorsze samopoczucie. Obwiniał się za to, że mężczyzna unika jego towarzystwa i dlatego dzieje się z nim coraz gorzej. Oczywiście nie chciał z nim przebywać cały czas, ale nie chciał też, by coś mu się stało. Pewnej nocy czekał na niego. Nie miał następnego dnia wykładów, więc postanowił odespać w dzień, teraz miał ważniejsze zadanie.

                Było już około czwartej nad ranem, gdy otworzyły się drzwi. Nie do końca było to normalne, gdyż, według zasad, bramy akademika zamykane były o dziesiątej wieczorem. Jednak on, albo tak długo był u kogoś innego, albo znał sposób, by się tu dostać. Zielonooki włączył światło, by dać mu do zrozumienia, że tu jest i widzi jego poczynania.
- Co tak czekasz jak żona na niewiernego męża, brewko? – wyższy mężczyzna zaśmiał się delikatnie. Więc nie był pijany... Najpierw Anglik myślał, że Francuz właśnie po to wychodził, by się upić jak inni studenci. Jednak on... On nawet nie pachniał alkoholem. Więc nie był nawet w jego pobliżu... Pachniał perfumami, jak zawsze... Ale tym razem była to mieszanka. Tych, których użył przed wyjściem i... kobiecych... Na jego koszuli również był ślad szminki.

- Gdzie byłeś?! – zielonooki złapał za koszulę wyższego mężczyzny. – Gdzie się szlajasz codziennie? Jak myślisz, ile razy słyszałem jak w nocy skradasz się po pokoju? Ile razy widziałem jak przesypiasz dnie? Przeglądałem Twoje notatki. Wszystkie prawie skserowane! Czy Ty w tym roku w ogóle byłeś na wykładach?! Jak Ty chcesz sobie poradzić?!

- Czy to w ogóle Twoja sprawa? Wracaj do swoich książek, herbaty, czy czego tam chcesz. Jeśli tak Ci zależy to byłem u kobiety. Zastanawiam się kiedy ostatnio widziałeś poza budynkiem szkoły. Nie, sklepikarka się nie liczy. A teraz puszczaj, idę się umyć i spać.

- Po co tu przyjechałeś?! Żeby się uczyć czy sypiać z kim popadnie?!

- Nie z kim popadnie. Gdybym szedł do łóżka z każdym śmieciem to już dawno przestałbyś być prawiczkiem – śmiech Francuza został zagłuszony przez uderzenie płaską dłonią w jego policzek.

- Natychmiast idź się myć i przebrać w piżamę. Zrobię Ci kolację, zjesz, porozmawiamy i mi wszystko wyjaśnisz – Anglik patrzył na niego wściekłym wzrokiem. Miał ochotę zrobić mu krzywdę, jednak gentleman nan nie powinien wdawać się w bójki.

- A kim Ty jesteś? Moją matką? – błękitnooki był nieco zdziwiony. Obca osoba, której tak długo unikał, martwiła się o niego. Jego przyjaciele uznawali, że jego życie to jego sprawa. Czasem mu coś radzili, ale nigdy nie przejmowali się nim w taki sposób. Teraz byli daleko, nie wiedzieli co się z nim dzieje. Cieszył go ten fakt, nie chciał widzieć ich smutnych oczu, którymi by go świdrowali, gdyby go teraz spotkali. Poczuł się nieco dziwnie, jednak wykonał posłusznie jego polecenie.

                Gdy już obaj siedzieli przy stole nie mógł się oprzeć jakiemuś komentarzowi co do sposobu gotowania niższego mężczyzny, jednak po tym jak się nim przejął, nie chciał go ranić.

- Następnym razem wrócę wcześniej i zrobię Ci kolację w zamian, dobrze? – powiedział starając się dyplomatycznie ominąć temat późnego powrotu i ustrzec się od ewentualnego ponowienia konieczności jedzenia czegoś, co mu niczego nie przypominało ani smakiem, ani wyglądem.

- Ty mi tu nie mydl oczu, tylko mów co się z Tobą dzieje! I wcale nie gotuję tak źle, żebyś musiał to za mnie robić!

- Nie miałem tego na celu, ani na myśli... Ja tylko... Nie chcę Ci przeszkadzać... Na początku, zanim wychodziłem na całe dnie, czułem się przytłoczony Tobą, Twoimi książkami. Po prostu... To było wszędzie... Prawie każdy tytuł w innym języku. Czułem się taki głupi. Mogłem może namalować Twój portret, gdy czytasz, ale... Ale nie byłem w stanie zrozumieć co czytasz. Czułem się trochę jak kurtyzana, która może zaoferować jedynie piękno, a nie może zrozumieć niczego.

- Więc teraz stałeś się kurtyzaną? Jeśli chcesz komuś coś dać daj mu swój obraz, jak już o nim wspomniałeś, ale nie ciało. Czemu to robisz? Czy Ty nie masz żadnej ukochanej?

- Miałem... Ale nie chcę już innej... Nie chcę, by kolejna osoba cierpiała... Ale ja potrzebuję miłości... Szukam jej, choćby miała trwać tylko jedną noc.

- Słuchaj... – zielonooki podszedł do niego i delikatnie odgarnął mu włosy za ucho. – To, że jedna osoba cierpiała, nie oznacza, że cierpiał będzie cały świat. W końcu po upadku wielkiego Rzymu, pojawiło się wiele pięknych państw. Widzisz? Gdyby nie upadł teraz wszyscy mówiliby po łacinie, byłoby tylko jednolite imperium. A przecież widzisz, ja mówię po angielsku i w każde popołudnie piję herbatę, a Ty mówisz po francusku i przed każdym wyjściem używasz perfum. Tego by nie było, gdyby wtedy nie wydarzyło się coś dla Rzymian smutnego. Zniszczenie prowadzi do tworzenia. Jeśli zniknęła jedna, wielka miłość na jej miejsce może pojawić się kolejna, być może wspanialsza.

- Pamiętaj też, że Rzym był wielkim imperium, a teraz nie ma żadnego. A co jeśli to tworzenie prowadzi do niszczenia? W końcu nowe imperium zostało stworzone, Ty wiesz o tym najlepiej. Imperium Brytyjskie również upadło. Tak samo każde nowe, zbyt wielkie szczęście, może przerodzić się w ogromny smutek.

- Im wyżej wzejdziesz, tym bardziej boli upadek, wiem o tym. Więc musisz pamiętać o harmonii, racjonalizmie. Nie możesz popaść w euforię, bo po niej nastąpi rozpacz. Musisz potrafić utrzymać nawet najmniejszą iskierkę radości, by zmieniła się w niegasnący płomień szczęścia. Ty nie zauważasz iskierek, lecisz jak ćma do ognia. Jak wiele razy już spłonąłeś?

- To właśnie płomienie odebrały mi marzenia, a zaprószyli je tacy jak Ty. Wracaj do swoich książek i przestań zajmować się moim życiem. Po prostu... Po prostu Ty myślisz rozumiem, ja czuję sercem. Nie będę taki jak Ty. Spalę się tysiące razy jak ćmia w ognisku, ale wolę płonąć niż zamarzać jak Ty.

- Ale pamiętaj, że szybciej umrzesz w ogniu niż w mrozie. Ale najdłużej będziesz żyć, gdy będzie zwyczajnie ciepło. Musisz ochłonąć, by się nie spalić.

- A Ty nieco rozgrzać, żeby nie zamarznąć. Z Tobą chyba byłoby łatwiej.

- Ja już sobie z Tobą poradzę. Jeśli chcesz to nauczę Cię tego co czytam. To tylko wydaje się być trudne. W końcu jak byłeś mały nie umiałeś mówić i było to dla Ciebie niczym magia. Ale teraz umiesz...

-...oczarowywać kobiety?

- Nie to miałem na myśli... Ale widzisz, wszystkiego można się nauczyć, pomogę Ci w tym.

- A ja wyprowadzę Cię do ludzi, żebyś nie siedział ciągle tutaj, jak mumia w muzeum.

- Lód i ogień mogą zmienić się w życiodajną wodę.

- Albo zniszczyć siebie nawzajem. Zobaczymy co się stanie.

- Zobaczymy – po kolacji obaj przygotowali się do snu. Od teraz miały nadejść nieco dziwne czasy. Lecz czy nie można podać rogalików z herbatą? Zapewne obie te rzeczy będą razem smakowały o wiele lepiej.