Wiersz numer sto trzy: Zniszczenie zasiane w sercu.

Trochę krótkie cholerstwo, mała opowiastka o dzieciństwie Smutnego pana i jego siostry.

Zniszczenie zasiane w sercu

Niczym polarne bieguny rozdzice tak różni

I dzieci rozdarte pomiędzy obowiązkiem a szczęściem

Harmonia nie zostanie osiągnięta nigdy

Nie ważne jak wiele lat minie

Zmuszeni do życia niczym mrówki marne

Ciężką ojca ręką żelazną gnieceni

Szczęścia nie mogli zaznać

Poza matki bliskością

Pragnąc szczęścia i wiedzy

Dzieci cierpieć mogły jedynie

Gdy tyran odrzucał ich jedyne marzenia

I spełniających je skazywał na potępienie

I oczy niewinne wciąż widząc zło i cierpienie

Powoli je wchłaniały, aż w serce wpłynęło

Nie znając szczęścia i radości

Dzieci nie potrafiły zrozumieć uśmiechu

Wszyscy płaczą, gdy na ten świat przychodzą

Czy to dlatego, że wszyscy się go boimy?

Więc czy umierając nie powinniśmy się uśmiechać?

Niektórzy nie mają nawet takiego szczęścia