Wiersz numer sto jeden: Pragnienie.

*patrzy na okładkę nowo pożyczonej książki* Oczy jak struś, nos jak bocian... A i tak ładniejszy ode mnie... Ach, jak już się domyśliliście dostałam w swe ręce kolejną książkę o Fryderyku II. "Fryderyk Wielki: Brutalny wódz i subtelny filozof". W każdym razie autor, jak każdy historyk ma zapewne umysł nieskalany brudnymi myślami i nie zawsze myśli co pisze. Kwiatek autora, jeszcze w drugim rozdziale: "Fryderyk I niezbyt pociągał swego wnuka" mam tylko nadzieję, że chodzi o to, iż Smutny pan nie wykazywał chęci do naśladowania swego dziadka... I już chyba nie muszę mówić o kim jest wiersz, czyż nie? Na razie takie krótkie piszę ostatnio, ale widać po godzinie, że na długie mnie już nie stać. Ale zbliżają się rekolekcje i będę robić znowu moje kochane tasiemce... Wena leży obok~ *patrzy na rzeczoną książkę i zdjęcia Niemiec z Dark Hetalii*

Pragnienie

Pamiętasz, czego od zawsze pragnąłeś?

Wolności? Szczęścia? Miłości?

Pamiętasz, co jednak wciąż dostawałeś?

Niewolę? Smutek? Nienawiść?

Czy kiedykolwiek zaznałeś uczuć dobrych?

Czy kiedykolwiek czułeś radość?

Czy może w rozpaczy wciąż tkwiłeś?

Czy może samego siebie nienawidziłeś?

Wśród łez matki i gniewu ojca

Pośród smutku sióstr i braci

Jako jedyny nie straciłeś nadziei

Jednak jej ostoja została zabita

Więc, gdy straciłeś już wszystko

Wolność i nadzieję

Pozostało Ci jedynie

Zostać pustą kukłą

Jak długo się oszukiwałeś, że się nie zmieniłeś?

Lustro pokazuje Twą prawdziwą twarz

Czy Ty nim jesteś?

Czy jesteś jedynie obłudą?

Tak więc powtarzasz wciąż te same kłamstwa

Powtarzasz błędy, choć tak wiele wiesz o przeszłości

I ukazujesz szkaradną świata postać

Będąc rozbitym zwierciadłem

I, gdy marzeń swych spełnić nie mogłeś

Odebrałeś je tym, którzy byli szczęśliwi

Jak wiele złamałeś obietnic?

Jak wiele kłamstw wypowiedziałeś?

Lecz, czy nie mogłeś mieć pragnień innych?

Czemu jak zwykli śmiertelnicy miłości nie łaknąłeś?

A jedynie za złudną potęgą podążało Twe serce

Aż dusza rozpadła się na tysiąc kawałków