Historia poza tematem numer trzydzieści osiem: Nowy etap - Część szósta.

Sama nie wiem co miałam na myśli tym rozdziałem, mały filler, przejście do następnej ważnej kwestii. Wspomnienie przyjaciela i dziwne uczucia. Co stanie się dalej?

Nowy etap – Część VI

                Wkrótce minęła noc i kilka następnych dni. Ich życie wyglądało poniekąd normalnie. Choć teraz dzielili się obowiązkami i współpracowali niczym jeden organizm. Jednak nie było jeszcze zbytnio czasu, by zająć się ciekawszymi rzeczami. Ciągle męczyli się z notatkami i podręcznikami. Był to nieco trudny okres nauki, jednak wkrótce dobiegł on końca. Na uczczenie długo oczekiwanego wytchnienia błękitnooki kupił wino.

- Czyś Ty oszalał? Wiesz ile to kosztowało? – niższy mężczyzna spojrzał na niego ze zdumieniem.

- Moi rodzice są właścicielami winnicy, z której bierze się do niego winogrona, więc mnie to nic nie kosztowało – powiedział z uśmiechem. – Mógłbym wykupić całą hurtownię. Spokojnie.

- Chcesz mnie upić, prawda? Upić i...

- Wykorzystać? Nic z tych rzeczy. Przedwcześnie zerwany kwiat więdnie nagle. Jednak ten, który rozkwita powoli będzie pachniał piękniej niż wszystkie inne – puścił mu oczko. – Tak więc siadaj, zaraz się napijemy.

- Ciekawe w czym my to wypijemy jak nie mamy żadnych kieliszków. W kubeczkach, jak żule? – powiedział sarkastycznie zielonooki.

- O to też zadbałem – wyjął z pudełka, które stało niezauważone w kącie, dwa kieliszki. – Czas zacząć świętować! Chyba, że wolisz kolację, wino, świece.. To też mogę Ci załatwić – błękitnooki mrugnął sugestywnie ku niższemu mężczyźnie.

- Nie wygłupiaj się. Już i tak przesadziłeś.

- Coś mi się przypomniało... Miałeś mnie nauczyć języka tego swojego przyjaciela, prawda?

- T-tak... Japońskiego. I co w związku z tym?

- Powiedz... Jak się u nich mówi „Pocałuj mnie”?

- A po co Ci ta wiedza? Nie lepiej zacząć od „Dzień dobry”?

- Powitania mi chwilowo niepotrzebne, powiedz.

- Eh... Tego słowa raczej nigdy nie potrzebowałem, ale kiedyś widziałem w jednej książce... Nie pamiętam dokładnie...

- Nie wnikam w to, co czytasz, a Ty się nie wymiguj. Powiedz jak jest „Pocałuj mnie” w tych krzaczkach.

- To nie żadne krzaczki, ignorancie! Kiku mi tyle o tym opowiadał...

- Ach, więc tak nazywa się Twój przyjaciel... Kiku... Ciekawe czy był tylko przyjacielem...

- Przestań mi coś sugerować. Nie jestem taki jak Ty... To tylko przyjaciel.

- Rozumiem. Więc możesz mnie nauczyć tych słów, prawda? Powiedz je. Tak jakbyś mówił do niego...

- Ale przecież...

- W jego języku... Powiedz to.

- „Ki... Kissu... Kissu shite” – mimo iż tylko uczył go małego wyrażenia, rumienił się ogromnie.

- Ach, jakie to piękne w swej prostocie. A jakie łatwe do wykonania – pocałował go nagle. – W końcu... Sam prosiłeś... Tak jakbyś prosił jego. Powiedz... Kochałeś go kiedyś?

- Co?! O nic Cię nie prosiłem! Tylko mówiłem co chciałeś! I nigdy... Nigdy nie powiedział bym czegoś takiego, patrząc mu w oczy.

- A chciałeś kiedyś, by on to zrobił?

- Nie mówmy o tym... Teraz mamy robić coś innego...

- To on Cię uczył, prawda? To czemu znasz te słowa?

- Były w książce i sprawdziłem w słowniku, wielkie mi rzeczy.

- Pamiętasz je, jakbyś ich używał. Jak wiele jeszcze wiesz? Potrafiłbyś poprosić go o przytulenie? Wspólne spędzenie nocy?

- Przestań wszystko przerabiać pod swoje zainteresowania! Język to nie to samo co myśli! Może służyć do ich wyrażania, ale nie jest nimi! Przecież to, że umiem powiedzieć nawet prośbę o morderstwo, znam już od dawna te słowa, nie znaczy, że chcę, by ktoś mnie zabił!

- Spokojnie... Ale unosisz się gniewem, jesteś zawstydzony. Ty go pragnąłeś, kochałeś. Ale on nigdy tego nie odwzajemniał, prawda? Teraz nie musisz już cierpieć w samotności... – błękitnooki pocałował niższego mężczyznę. Zrobił to bardzo delikatnie i czule. – Spełnię Twoje marzenie o miłości.

- Nie mam takiego marzenia.

- Każdy ma, głęboko w sercu... – dotknął jego klatki piersiowej. – Mogę go posłuchać? Bicia Twego serca?

- T-tak... – zielonooki się zarumienił, gdy drugi młodzieniec zbliżył twarz do jego torsu.

- Piękny dźwięk... Taki mocny, szybki... Wspaniały...

- Przestań mnie tak chwalić! Pewnie i tak potem się okaże, że Ty będziesz lepszy...

- Chcesz posłuchać mojego serca? Spokojnie, możesz to zrobić – Anglik zarumienił się na te słowa, jednak to zrobił. Uśmiechnął się delikatnie słysząc miarowy ton.

- Takie delikatne...

- Stworzone do miłości.

- Więc moje musi być do smutku...

- Wcale nie... Mogę dać Ci miłość. Tylko ją przyjmij.

- To nie ma szans, naprawdę.

- Założymy się? Sprawię, że mnie pokochasz.

- Nie jestem zabawką – zielone oczy zapłonęły gniewem.

- Eh, dobra. W piątek zabieram Cię na randkę.

- Co?! Chyba straciłeś rozum!

- Dla Ciebie łatwo stracić głowę. Nie żartuję. I decyzja jest już podjęta. Wiem, że nie masz planów, nie wymigasz się. Spodoba Ci się.

- Dobrze... Ale... Ale oficjalnie to będzie tylko spotkanie...

- Oczywiście, to przecież jest spotkanie. Spotkanie miłości.

- Coś czuję, że miłość się spóźni.

- Albo czeka od dawna i my musimy się spieszyć, by nie odeszła.

- Może masz rację... Pijmy, bo już mówimy dziwne rzeczy.

- Dobrze, dobrze – błękitnooki wprawnym ruchem otworzył butelkę i nalał nieco jej zawartości do kieliszków. – Za miłość! – wzniósł swój kieliszek.

- Ja wolę za zdrowy rozsądek – powiedział Anglik z delikatnym uśmiechem na ustach.

- Za wszystko więc.

- Za wszystko – napili się wspólnie. Reszta wieczoru upłynęła na rozmowie i popijaniu trunku. W pełni kulturalnie poszli później spać. I to właśnie było piękne. Znali razem szczęście, spokój i umiar.