Historia poza tematem numer trzydzieści dziewięć: Nowy etap - Część siódma.

Nieco dziwny rozdział, kompletny brak weny, komputer nie współpracował i tak wyszło takie dziwne coś... Mówić o błędach, bo ja jestem o tej porze takim błędnym ognikiem... I pytanie dodatkowe... Wie ktoś jak się czyta nazwę tego pałacyku Smutnego pana?

Nowy etap – Część VII

                Dni mijały powoli, jeden za drugim, w codziennej, nowej rutynie. Zajmowali się swoimi obowiązkami, a część czasu spędzali razem, na rozmowach i poznawaniu tego, co potrafią. Wymieniali się wiedzą, umiejętnościami. Uczyli się nawzajem tego, co potrafili najlepiej. Uzupełniali się idealnie.  Wkrótce nadszedł piątek.

                Nie obyło się oczywiście bez wielkich, lecz w pewnym sensie bezsensownych przygotowań do wspólnego wyjścia. I tak nie mają jak zrobić na sobie wrażenia, jeśli widzą się wcześniej, zwłaszcza jeszcze, jeśli doradzają i krytykują się nawzajem. Jednak była to dla nich swoista rozrywka, poznanie swojego gustu. Niczym dzieci delikatnie się przepychali stojąc przed jednym lustrem, psuli sobie nawzajem fryzury. Byli tacy dziecinnie słodcy w tej swojej zabawie i przekomarzaniu.  Wkrótce jednak razem ruszyli ku ciemności nocy i schronieniu bardziej rozrywkowej części miasta.

                Wkrótce we dwoje obchodzili różne, wyjątkowe miejsca, do których pewnie nie mieliby po co wchodzić samemu, gdyż mogliby wtedy tylko patrzeć na szczęście innych ludzi. Ten wieczór zaczynał się nieco niewinnie. Szli razem, nie trzymali się za rękę jednak, by nie skupiać na sobie niczyjego wzroku. To miało wyglądać jak zwykły, wspólny wypad na miasto. Przemierzali spokojnie kolejne ulice w blasku neonów. Rozmawiali o wszystkim i o niczym. Nieco żałowali, że przez światła miasta nie widać gwiazd. Rozglądali się w okół, zastanawiając się, gdzie najlepiej teraz pójść. Nie mogło to być żadne miejsce na typową randkę, w końcu to spotkanie nią nie było. Jednak musiała tam panować przyjazna atmosfera. Po jakimś czasie znaleźli ukryty w piwnicy jakiegoś budynku bar z wielkimi, ciężkimi drzwiami.

- Znowu chcesz mnie upić? – zapytał nieco żartobliwie Anglik.

- Ja tylko zapłacę za to, co wypijemy. Ile to już inna sprawa – błękitne oczy zabłysnęły delikatnie. Weszli do środka po kolei. Wnętrze było wyciemnione, unosił się zapach ciężkiego drewna. Nie było zapachu papierosów czy podrzędnego alkoholu. Jedynie nieco woni cynamonu. Miejsce było piękne, pełne ciemnych, stonowanych kolorów, przeplecionych pastelami. Nie było tu cienia tandety ani przepychu. Jedynie czyste, delikatne piękno, niczym uśmiech zakochanej młódki. Byli sami, postanowili więc usiąść w rogu baru, by móc obserwować barmana, a jednocześnie mieć pewność, że on nie będzie obserwował ich. To miejsce było niezmiernie ciekawe i tajemnicze. Rozmawiali ściszonym głosem o wszystkich planach na wieczór. Anglik rumienił się co chwilę i próbował uciszyć Francuza, gdy tylko barman zwrócił na nich uwagę. Mężczyzna ten co jakiś czas przynosił im nieco wymyślne drinki, mówiąc, żeby po prostu ich spróbowali, a jeśli będą złe to nie weźmie za nie pieniędzy. Więc pili spokojnie, rozmawiając coraz weselej. W pewnym momencie błękitnooki zauważył, że jego towarzysz jest już zbyt radosny, więc zapłacił, zostawiając napiwek i zabrał go do akademika. Miał znajomości, więc powrót o takiej godzinie i w takim stanie nie był niczym zakazanym dla niego.

                Mimo sprzeciwów zielonookiego, zaczął przygotowywać go do snu. Trudno było jednak go przebrać, gdy ten wierzgał i wspominał pół swojego życia. Postanowił więc zmienić technikę. Pocałował go namiętnie, myśląc, że szok go nieco uspokoi. Tak też się stało. Patrzył teraz na nieruchome, delikatne ciało drobniejszego przyjaciela. Nie mógł się powstrzymać, by nie pocałować go znowu, zwłaszcza, gdy był tak uległy. Całował go delikatnie, czule. Potem przeniósł usta na jego szyję. Pragnął go, a on był zbyt pijany, by się sprzeciwić. Sam nawet go wręcz zachęcał mową swego ciała. Powoli pozbywał się jego ubrań, jednak, gdy próbował odpiąć mu spodnie nagle został odepchnięty. Zielonooki natychmiast wytrzeźwiał, czując zagrożenie.

- Nie... – powiedział cichym głosem. – Nie chcę...

- Wcześniej nie miałeś nic przeciwko – błękitnooki postanowił go nieco zdenerwować. Nie chciał, by ta sytuacja stała się zbyt smutna.

- Przepraszam, jeśli sprawiałem takie wrażenie, ale jestem pijany. Chciałeś mnie wykorzystać, prawda? Dlatego próbowałeś mnie upić... Czy nawet Tobie nie można ufać...? – ze szmaragdowych oczu popłynęły łzy.

- To nie tak... Chciałem Cię przebrać...  Ale Ty... Ty wyglądałeś tak, że...

- Nie tłumacz się. Dobrze. Obaj wypiliśmy... Tego nie było. Idę się wykąpać. Tylko mnie nie podglądaj – zielonooki chwiejnym krokiem skierował się do łazienki.

- Przepraszam.

- Nie musisz... W końcu... Nic się nie stało... Na szczęście – wkrótce poszli spać, jednak w złych nastrojach. To, co miało ich zbliżyć, zniszczyło wszystko.