Wiersz numer dziewięćdziesiąt trzy: Podwójne oblicze miłości.

Małe zastanowienie nad miłością Anglii i Francji, jak wygląda to, gdy okazują ją komuś, kiedy jest prawdziwa, a kiedy fałszywa. I mi się nie zgadza ilość notek (jest dwunasty, notek jedenaście), ale dzisiaj drugiej nie wytworzę to niech mnie ktoś upomina i może w weekend będzie jedna więcej, albo przejdę na tryb dzienny, bo chciałam napisać po południu to bym dodała jedenastego. Może po południu napiszę to się będzie zgadzać...

Podwójne oblicze miłości

Widzisz dwie istoty od siebie tak odmienne

Mimo, iż tak powinny być podobne

Są tym samym, czują to samo

Lecz są inne, odczuwają inaczej

W zielonych oczach widzisz niepewność

Nigdy nie powie Ci, ile zrobił dla Ciebie

Ani ile Ty znaczysz dla niego

Uczucia są owiane tajemnicą

Błękitne zaś oczy jażą się blaskiem

Wciąż wychwala wszystkie Twe przymioty

A Ty możesz jedynie zgodzić się z jego słowami

Opowiada Ci o pięknie miłości

Gdy jeden wciąż nie może prawdy Ci powiedzieć

Drugi karmi Cię kłamstwem

I, gdy powoli dostrzegasz starania i trudy

Słodkie słowa mogą zawładnąć już dawno Twym sercem

Lecz któż jest lepszy?

Nieśmiała zieleń delikatnie wykwita, niczym pierwsze trawy po roztopach

I właśnie to jest najpiękniejsze, nigdy nie zapomnisz zapachu pierwszej wiosny

Tak jak nie zapomnisz mozolnych starań, gdy ważył każde słowo wypowiedziane ku Tobie

A gdy nagle zalewa Cię błękitne morze

Fałszywych słów, iluzji miłości

Wielka fala zawładnie Tobą i porzuci

Lecz w pamięci będziesz miał tylko maleńką kałużę

Serce jest niczym forteca

Te najwspanialsze najtrudniej zdobyć

I dobry władca sięgnie po nie

By z trudem i mozołem je zająć

Lecz cóż, jeśli zamek choć piękny nie jest warowny?

Gdy byle piórko może weń wniknąć?

Nawet jeśli najwspanialszy zamek, szybko zdobyty zostanie

Równie szybko może być utracony i popaść w ruinę

Jednak pamiętaj, że ląd i morze potrafią być równie przychylne

Dla tych, którzy są wyjątkowi

I równie okrutne

Dla tych, którzy zniknąć powinni

Więc naucz się rozumieć szum traw

Zauważ, gdy choćby źdźbła były kujące, otulają Cię do snu

Ale pamiętaj też, że polne nawet kwiaty mogą być trujące

I nigdy nie lekceważ cieni i blasku odbitego w szmaragdzie

Więc naucz się rozumieć szum morza

Zauważ, gdy choćby najmniejsza fala, może porwać Cię na samo dno

Ale pamiętaj też, że woda jest życiodajnym płynem

I nigdy nie lekcewasz blasku i cienia skrytego w szafirze