Historia poza tematem numer trzydzieści siedem: Nowy etap - Część piąta.

Bardzo dziwne wydarzenia, czyli nie pisać po rozmowach na nieodpowiednie tematy... (Cały dzień gadania o orientacji i preferencjach seksualnych Fryderyka II i powiązanych z tym szczegółach zarówno psychicznych, jak i już później nawet anatomicznych, nawet gdy rozmowa dotyczyła tego jak wyglądał w wieku 12 lat... Chyba muszę zacząć się wysypiać.) Można powiedzieć, że w rozdziale jest sporo akcji.

Nowy etap – Część V

                Następnego dnia, gdy tylko wypełnili swe obowiązki powrócili do przerwanej czynności, jaką było tworzenie portretu. Zielonooki czuł się dziwnie. Był bardzo zawstydzony i oczarowany faktem, że ktoś chciał go narysować. To było dla niego piękne, a jednocześnie nienaturalne. Patrząc w przestrzeń, jak mu kazał błękitnooki, nie mógł na niego spoglądać. Tak bardzo chciał wiedzieć, jakie emocje malują się na jego twarzy, gdy się mu przygląda. Czy chciał na niego patrzeć? Czy rysował go, by uwiecznić właśnie jego? Czy może on był po prostu pod ręką? Lub był to sposób, by go zawstydzić? Jednak jego rozmyślania wkrótce przerwało jakże upragnione słowo.

- Skończone – błękitnooki uśmiechnął się z dumą. – Może nie tak piękny jak oryginał, ale zawsze coś.

- Pokażesz mi? – zielonooki podszedł do niego i próbował zajrzeć mu przez ramię, gdy zasłaniał sztalugę.

- Ej, ej! Muszę pobrać opłatę za oglądanie, o!

- Jaką znowu opłatę?! – Anglik był nieco zdenerwowany.

- Pocałuj mnie – Francuz spojrzał na niego całkowicie poważnie.

- Co?! Żartujesz sobie?! – niższy mężczyzna odsunął się nieco i zadrżał. Bał się, że ten mężczyzna wykorzysta fakt ich wspólnego pokoju, gdy on już zaśnie... Skoro chciał takich rzeczy... Bał się też chłodnej powagi w jego spojrzeniu, tego nieskrępowania. Jakby to wszystko było normalne, jakby robił to zawsze...

- Nie żartuję... – błękitnooki podszedł do niego bliżej i dotknął jego twarzy. – Spokojnie... Nie chcę niczego więcej... Tylko jeden, mały pocałunek – przytulił go mocno, tym samym go unieruchamiając.

- Zostaw... Nie chcę... – próbował się wyrwać, jednak nie był w stanie. Czyżby ten mężczyzna miał wprawę w takich rzeczach? Dlatego trzyma go tak dobrze i mocno...

- Spokojnie... To przecież nie boli. Nie skrzywdzę Cię.

- Ale ja...

- Cichutko... Po prostu chcę, żebyś poznał więcej miłych rzeczy, nie tylko te Twoje książki... Pomogę Ci zasmakować szczęścia.

- Ale to nie jest szczęście! To okropne... Ja nie jestem taki jak Ty...

- Jesteś, tylko jeszcze o tym nie wiesz. Umiem to zauważyć. Pragniesz miłości, lecz skrywasz to  pragnienie bardzo, bardzo głęboko. Nie chcesz, by ktokolwiek o nim wiedział. Udajesz silnego, samowystarczalnego, skoncentrowanego na sobie. Jednak naprawdę potrafisz zrozumieć każde ludzkie uczucie i sam bardzo wiele odczuwasz. Przede mną nie musisz niczego ukrywać.

- Ja niczego nie ukrywam! Naprawdę tego nie chcę! Za karę nie będę Cię uczyć, a już kupiliśmy książki...

- Spokojnie. Boisz się, prawda? Dlatego próbujesz mnie zniechęcić. Nie uda Ci się to. Ale sprawię, że niedługo sam będziesz mnie o to prosić. Teraz po prostu uspokój się, zamknij oczy i delikatnie uchyl usta. Rozluźnij się...

- Nie! Zostaw – zielonooki drżał lekko, próbował się wyrwać. Jednak czuł, że mężczyzna ani drgnął. Nie odzywał się, nie musiał też mocniej go złapać, ani nie poluźnił uścisku. Czuł, że jest bezbronny. Bał się. – Proszę... – drżące ciało wtulił w mężczyznę, nie wiedząc już co zrobić.

- Spokojnie... Spójrz mi w oczy – tak też niższy młodzieniec zrobił. – Nic Ci nie zrobię. Panikujesz jakbym miał Ci zrobić nie wiadomo co. Spokojnie... – pocałował jego czoło, potem nos. Wtedy przygotował się do prawdziwego pocałunku. – Nie musisz się bać... – zaś zrezygnowany mężczyzna po prostu zamknął oczy. Jednak nie było mu źle. Pocałunek był naprawdę wspaniały, podobał mu się. Zrozumiał, że mężczyzna miał rację. Normalnie przecież nikogo by nie poprosił o pocałunek, być może nigdy by nikogo na tyle nie poznał, by móc to zrobić. Ale teraz to dostał, poczuł to. Było to bardzo miłe uczucie, o wiele lepsze niż to sobie wyobrażał. Poddał się całkowicie. Zarumienił się intensywnie, gdy po wszystkim spojrzał w oczy wyższego mężczyzny. Ten zaś uśmiechnął się jedynie i pokazał mu obraz... Tego zielonooki się nie spodziewał...

- Czemu nie narysowałeś mi ubrań?! – krzyknął oburzony. – Rozumiem, że jesteś zboczeńcem, ale wszystko ma swoje granice! Jesteś nienormalny! – czuł się zawstydzony i upokorzony. Ten mężczyzna traktował go jak zabawkę... Jakby był jedynie ciałem.

- Spokojnie. Taki jesteś ładniejszy. Chciałem Cię po prostu takiego zobaczyć...

- Jesteś chory! Jak mogłeś?! – zielonooki drżał w gniewie.

- Spokojnie... Może w ramach mojej kary będę Ci gotował? Albo zabiorę Cię na kolację do restauracji?

- Nie próbuj mnie uwieść! Nie jestem taki jak te panienki, które idą z Tobą do łózka po tym jak powiesz im dwa słowa!

- Wiem. Dlatego staram się na Ciebie zasłużyć. Zobaczysz, zdobędę Cię.

- Nie jestem jakimś pieprzonym trofeum! – zielonooki mocno uderzył drugiego mężczyznę w twarz. Z przygryzionej wargi błękitnookiego popłynęła krew. – Odczep się ode mnie z łaski swojej i przestań męczyć!

- Chcę tylko Twojego szczęścia...

- A ja chcę spokoju! Nie dotykaj mnie... Nie patrz na mnie... Nie mów do mnie... Nie myśl o mnie... – ciało zielonookiego drżało niekontrolowanie.

- Ale pocałunek Ci się podobał, prawda? – błękitnooki przechylił jego twarz w swoją stronę i ujrzał łzę spływającą po policzku. – Ej... Przepraszam... Przesadziłem, prawda? Czy to... Czy to był Twój pierwszy pocałunek? – odpowiedzią nie były słowa, lecz ramiona odpychające go z ogromną siłą, choć tak wątłe i drżące. Mniejszy mężczyzna skulił się na łóżku. – Przepraszam... Nie wiedziałem... Myślałem, że...

- To nie myśl – zielonooki drżał w tłumionym szlochu. Czuł się brudny i upokorzony, jak zabawka pięciolatka. A to był jedynie pocałunek. Wiedział, że to dopiero początek. Bał się. A jednocześnie nie chciał widzieć smutku na tej twarzy. Teraz go widział. Widział jak mężczyzna powoli siada na swoim łóżku i tuli do siebie poduszkę. Czyżby naprawdę żałował? Co teraz powinno się stać? Tak bardzo się bał. – Może... Może kiedyś Ci na to pozwolę... – zaczął niepewnie i ujrzał nadzieję w błękitnych oczach. – Ale musisz się naprawdę bardzo postarać.

- Zrobię wszystko. Kiedyś może nawet będziesz mi pozował to takiego obrazu jak ten, ale od razu tak samo... ubrany.

- Marzenie ściętej głowy – zielonooki rzucił w niego poduszką.

- O Ty! – ten zaś odpowiedział mu tym samym. Zaczęli się bawić jak dzieci. Śmiali się, aż w końcu padli na podłogę obok siebie.

- To była najgłupsza rzecz jaką w życiu zrobiłem – zielonooki oddychał szybko.

- Może zrobisz jeszcze więcej i jeszcze bardziej głupich?

- Takich jak to? – pocałował błękitnookiego w policzek. Gdy ten oniemiały patrzył na niego zdążył szybko pozbierać potrzebne rzeczy i udać się wziąć prysznic. Nie wiedział nawet jak bardzo uszczęśliwił tego mężczyznę. On sam zaś uśmiechał się delikatnie, zarumieniony. Jeśli to on kontroluje sytuację nie jest nawet tak źle. Może... Gdyby byli razem... Może wtedy byłby szczęśliwy? Gdyby był przy nim i wiedział czego się spodziewać. Gdy wyszedł w drzwiach minął się z błękitnookim.

- Spokojnie... Możemy zacząć od tego... – pocałował go w czoło. – Już nigdy więcej Cię nie zranię.

- Mam taką nadzieję – poszli spać w o wiele przyjaźniejszej atmosferze. A obraz wydawał się być o wiele bardziej realistyczny niż kilka godzin temu.