Wiersz numer sto dwa: Obraz zmieniający wszystko.

Z powodu małych problemów, które niedługo wykończę, albo mnie wykończą trochę nastąpiło opóźnienie z wierszem... Chyba nie muszę mówić o kim...

Obraz zmieniający wszystko

Jak długo żyłeś w nieświadomości

Nie wiedząc, że głos ten tak drogi

Ostatni raz słyszysz

A oczy te zamkną się niedługo?

Jak długo żyłeś w nieświadomości

Nie wiedząc, że spojrzenie pełne nadziei

Które miało prowadzić Cię ku wolności

W niewoli ujrzysz zniekształcone śmiercią?

Wciąż się łudziłeś, że marzenia mogą się spełnić

Wciąż się okłamywałeś, myśląc, że na świecie istnieje dobro

Wciąż pragnąłeś złudnego szczęścia

Wciąż marzyłeś o wolności

Jednak nie dane Ci było nigdy

Stąpać po ziemi nie splamionej krwią

Jednak nie dane Ci było nigdy

Uciec od przelewanych wciąż łez

I gdy pełen nadziei ku wolności podążałeś

Nie wiedziałeś, że niedługo stracisz wszystko

Nie pomyślałeś do ostatniej chwili

Że odbiorą Ci dar cenniejszy niż życie

I gdy już jedyną Twą nadzieją było przyjaciela wspomnienie

Straszna wiadomość dodatrła do Twych uszu

Ten, którego ceniłeś jako jednego z najbliższych na świecie

Miał świat ten wkrótce opuścić

Gdy myślałeś, że wraz z nim odejdziesz

Czy czułeś strach czy nadzieję?

Co byłoby gorsze?

Śmierć wspólna czy samotne życie?

I tak widząc obraz najgorszy w Twym życiu

Osunąłeś się bezwładnie na ziemię

A gdy obudziłeś się ponownie

Nie byłeś już dłużej człowiekiem