Wiersz numer sto: Odrzucenie.

Mój mózg z powodu pory i słuchanej muzyki nie wytworzy nic lepszego niż wiersz o Kanadzie...

Odrzucenie

Najpierw byłeś tylko Ty i Twój brat

Z dala od trosk i zmartwień

I wtedy pojawili się oni

Przewracając wasz świat do góry nogami

Jednak to nie do Ciebie przyszli

Nie Ciebie pragnęli

Na Ciebie uwagi nie zwrócili

To na niego wciąż patrzyli

Tak długo kłócili się i sprzeczali

O to, który nad nim obejmie pieczę

Chcieli odebrać Ci brata

A Ciebie pozostawić samego

I choć tak blisko nich byłeś

Nie patrzyli na Ciebie

Ich wzrok skupiał się na Twym bracie

Ty byłeś nic nie znaczącym dodatkiem

Jak wiele wojen toczyli

By odebrać go sobie?

Czemu po prostu się nie podzielili

Wami obojgiem?

I, gdy jeden w końcu zabrał go do siebie

Drugi, być może od niechcenia, zabrał Ciebie

Nawet nie wiedziałeś

Jakie szczęście miałeś

Mijały lata, a Ty żyłeś w zdrowiu

Czasem z bratem się spotykałeś

Jego zwyczaje przejmowałeś

Staliście się różni i podobni jednocześnie

Widziałeś bunt jego, lecz nie rozumiałeś

Czego mógłby nienawidzić w swym opiekunie

Również dobrze go znałeś

Byłeś szczęśliwy, a i jemu ufałeś

I gdy lata mijały

I Ty sam pozostałeś

Choć wolisz twierdzić

Że samodzielny się stałeś

I tak jak na początku

Oczy świata skierowane są ku niemu

Lecz to Ty niezauważenie

Uśmiechasz się prawdziwie