Wiersz numer dziewięćdziesiąt pięć: Noc iluzji.

Dziś dzień, który jest ważny dla Francji, czyż nie? Tak sądzimy. Lecz co on czuje? Czy serce, w którym miłość została wypalona jest jeszcze w stanie kochać?

Noc iluzji

I nastaje noc, gdy wszystko powinno być piękne

Nawet, jeśli nie chcesz, musisz wszystkich uszczęśliwić

W końcu jesteś symbolem miłości

Wszyscy na Ciebie czekają

Więc do twarzy przyklejasz fałszywy uśmiech

Perfumami skrywasz zapach słonych łez na Twej twarzy

Ostatni raz spoglądasz na przed chwilą skreślony rysunek

Tylko ją jedną naprawdę kochałeś

Wyruszasz ku ciemności

Ukrywasz łzy za słodkim uśmiechem

Słowa skargi nie zostają wypuszczone z ust

Zamkniętych cudzym pocałunkiem

Musisz spełnić swe zadanie, jako symbol zakochania

Oddajesz się w cudze ramiona, dając szczęście obcym

A potem słyszysz jedynie, że to Twe pożądanie

I nazywają Cię zwykłym bawidamkiem

Wracasz do pustego domu

Splamionymi alkoholem i cudzym ciałem dłońmi

Nie chcesz już dotykać obrazu, by oprawić go w ramkę

Zasypiasz czując, że ona Cię obserwuje

Zmuszony do fałszywej miłości

Tego dnia musisz wciąż być szczęśliwy

Lecz naprawdę straciłeś dawno wszystko, co kochałeś

I możesz jedynie płakać

I tak co roku dzieje się to samo

Czy też co dzień nie wpadasz w ten młyn fałszu?

Pamiętasz wciąż smak prawdziwej miłości

O ile był słodszy od tej fałszywej!

Jednak to jest Twe zadanie

Tyś jest dla nich miłością

I musisz dać wszystkim szczęście

W zamian otrzymując gorzkie słowa i łzy