Wiersz numer sto dziewięć: Przeciwieństwa są jednym.

Zastanawiałam się, czy, skoro od dłuższego czasu historia Anglii i Francji łączy się raczej pozytywnie, mogliby się polubić, a jedynie z powodu już "tradycji" udawać, że się nie lubią "z zasady". Co mogą czuć, jeśli naprawdę lubią się nawzajem, ale z powodu dawnych utarczek muszą się nawzajem obrażać i znosić obelgi?

Przeciwieństwa są jednym

Znów patrzysz na niego

Jak delikatnymi dłońmi unosi filiżankę herbaty

I wpatrujesz się w każdą jej kroplę

Jaka trafia do jego ust

Znów patrzysz na niego

Jak delikatnymi palcami dotyka brzegów kieliszka

I wpatrujesz się w każdy ruch

Wina w tym naczyniu

Znów go słuchasz

Jak z wyższością wypowiada słowa ociekające sarkazmem

I wsłuchujesz się

Choć zamiast swego imienia słyszysz wspomnienie o żabach

Znów go słuchasz

Jak z elegancją opowiada o rzeczach, które wciąż Cię zawstydzają

I wsłuchujesz się

Choć zamiast swego imienia słyszysz wspomnienie o piratach

Czy potrafisz zrozumieć co naprawdę czujesz?

Gdy patrzysz w oczy koloru szmaragdów

A wciąż słyszysz pod swym adresem obelgi

I możesz jedynie marzyć, by zamknąć te usta pocałunkiem

Czy potrafisz zrozumieć co naprawdę myślisz?

Gdy patrzysz w oczy koloru szafiru

I wypowiadasz niechciane słowa pogardy

Marząc, by zamknął Twe usta pocałunkiem

Dążąc do siebie nawzajem

I odsuwając się od siebie sukcesywnie

O czym wciąż myślicie

Mogąc jedynie brnąć w z góry przegraną grę?

Czemu nie porzucicie starych ran i konwenansów

I patrząc na blizny dawne, własną ręką zadane

Nie poszukacie wybaczenia

W swych wzajemnych słowach i czynach?

Przeszłość grubym was skuwa łańcuchem

Ustawiając was blisko i daleko siebie jednocześnie

A wy się jej poddajecie

Nie potrafiąc zbliżyć się lub odejść