Rozdział czternasty: Prezent.

Następnego dnia poranek wydawał się być zwyczajny. Jednak gdy chłopcu pozwolono wyjść na spacer stało się coś dziwnego. Pan Lovino oddelegowany do pilnowania chłopca zaczął kłócić się z Ludwigiem, więc całkowicie zapomniał o dziecku, co gdyby chłopiec nie był lojalny mogło skończyś się ucieczką dziecka. Jednak naprawdę nawet, jeśli chłopiec nie chciałby tu być nie miał dokąd uciec. Nagle w cieniu drzew ujrzał jasnowłosą postać. Męzczyzna przywołał go gestem dłoni. Chłopiec rozejrzał się nerwowo i widząc, że jego opiekun jest zajęty podbiegł do blondyna.

- Pan... Arthur, prawda? – zapytał chłopiec niepewnie.

- Tak. Mam dla Ciebie prezent. Tylko nikt nie może się o tym dowiedzieć, rozumiesz?

- Tak, prosze pana... – wtedy mężczyzna podał mu mały przedmiot.

- Co to...? – chłopiec dopiero po chwili przyjrzał się dokładniej. – Telefon... Po co mi on?

- Żebyś do mnie dzwonił. Może masz tam dużo ludzi, ale nikt nie jest Ci bliski, prawda? Dzięki temu zawsze będziesz miał komu się wyżalić. Bo w końcu jeśli Francis Ci coś zrobi to zarówno Gilbert jak i Antonio będą trzymali jego stronę. Więc nie znajdziesz u nich pocieszenia, bo będą uważali, że dobrze zrobił. A tak powiesz to mi. Mój numer jest na szybkim wybieraniu. Wystarczy, że klikniesz jedynkę i już możesz ze mną porozmawiać.

- Mogę dzwonić też bez powodu, jeśli poczuję się samotny?

- Tak. Możesz nawet codziennie wieczorem opowiadać  mi cały swój dzień – mężczyzna już miał wspaniały plan. Wykorzysta chłopca do zdobycia informacji o swoim przeciwniku... Dzięki temu naiwnemu dziecku będzie znał każdy ruch Francisa. I nie tylko jego... Dowie się o niektórych klientach... A wie dobrze, że Francis nie dopuści do dziecka byle kogo... Tak więc uzyska informacje o największych szychach przestępczego światka... A może ktoś zaprzyjaźni się z małym? A może pod wpływem alkoholu wypitego na Sali powie mu zbyt wiele?

- Pan jest wspaniały! – chłopiec mocno go przytulił. Mężczyzna poczuł się dziwnie. Odkąd osoba, którą traktował jak młodszego brata go zostawiła nie czuł od nikogo ciepłych emocji. Jego serce stało się pustą skorupą otoczoną tarczą nie wpuszczającą nikogo do środka. Tylko jednej osobie udało się przebić ten mur. Jego przyjaciel jednak odsunął się teraz od rodziny, od ludzi, także od niego. Może to dlatego, że to właśnie od strony jego „brata” ten przyjaciel poznał otaczający świat. A potem ta sama osoba go skrzywdziła... Nie, nie może o tym myśleć. Teraz, od tak dawna pierwszy raz jest tulony. Przytulił mocniej chłopca.

- Nie jestem... Zobacz, poni chyba zaraz zaczną się bić. Idź ich rozdzielić, dobrze?

- Dobrze. Zadzwonię wie... A właśnie... A jak mi się pieniądze skończą na koncie?

- Podpisałem umowę na siebie, będę płacił rachunki, nie musisz się martwić. O i jeszcze jedno – podał mu ładowarkę i kabel USB. – Bez tego raczej byśmy długo nie porozmawiali – zaśmiał się cicho.

- Jaki pan ma piękny śmiech...

- Cicho już – zarumienił się. – Leć do nich – chłopiec posłuchał i pobiegł do swoich opiekunów. Po chwili powiedział jakiś komplement Lovino przez co ten się zarumienił i uspokoił.

            Do wieczora miał czas wolny tak więc trochę się bawił, trochę rysował. Właśnie, rysował...

- Panie Gilbercie! – maluszek krzyknął za przechodzącym korytarzem jasnowłosym. – Proszę zobaczyć – pokazał mu jego portret. Był na nim uśmiechnięty, wesoły. Taki jaki był przy chłopcu.

- To jest takie piękne – wzruszył się. – Ludwig jak był mały też mnie rysował, ale musze przyznać, że nigdy nie umiał zrobić tego tak ładnie.

- To dla pana – podał mu kartkę.

- Dziękuję – uśmiechnął się i pogłaskał go po głowie. Był szczęsliwy. Później, gdy już się rozeszli poszedł do pokoju i powiesił ten rysunek nad łóżkiem.