Rozdział siedemnasty: Chryzantema.

Gdy wrócił w jego pokoju czekał na niego Francis. Miał bardzo poważną minę. Wydawał się być czymś bardzo zmartwiony.

- Kyle, słuchaj, jest sprawa... – zaczął chodząc po pokoju poddenerwowany. – Przyszedł do Ciebie klient. Ale nie byle jaki... Ty może nie zauważysz co w nim takiego niezwykłego, ale dla nas jest ważny... Po pierwsze ma dostęp do najlepszej techniki, nie wiem czy już nie zdążył założyć u nas tysięcy pdsłuchów i kamer... Po drugie... Przyjaźni się z Arthurem... Tak, tym mężczyzną, który był u nas wczoraj. Razem są w stanie dowiedzieć się wszystkiego, czego tylko zechcą... I wykorzystać to przeciwko nam... Może znam go nawet dobrze i nie jesteśmy wrogami... Ale on jest bardzo lojalny... Musisz uważać na każde słowo... On może wszystko przekazać naszemu przeciwnikowi...

- Rozumiem... A gdzie on teraz jest? Gdzie mam iść...?

- Czeka w Twoim pokoju na dole. I pamiętaj, że musisz być dla niego miły. Uśmiechaj się, niech myśli, że jesteś tu szczęśliwy... Jeśli będzie coś nie tak mogą to wykorzystać jako pretekst, by nas zaatakować...

- Proszę się nie martwić. Jestem tu szczęśliwy. I będę uważać na to co mówię, sprawię, by był szczęśliwy – chłopiec uśmiechnął się słodko.

- Dobrze, tylko uważaj na siebie – jasnowłosy pogłaskał chłopca po głowie, a ten wyszedł z pomieszczenia i skierował się na dół. Gdy wszedł do pokoju ujrzał piękną postać o ciemnych włosach. „Czarne włosy, brązowe oczy... Tak samo jak ja... I... On ma skośne oczy... Pan Yao mówił, że jestem podobny do jego brata... A ten pan... Ten pan jest podobny do mnie i pana Yao...” myślał chłopiec i podszedł do mężczyzny.

- Witaj, czekałem na Ciebie chyba godzinę... – mężczyzna schował najnowszy model komórki do kieszeni.

- Przepraszam, nie było mnie w pobliżu.

- Wiem. Na wiele Ci pozwalają. Cieszy mnie to – był taki tajemniczy, odległy. Chłopiec nie wiedział co go czeka. Jak tak zdystansowana osoba może myśleć o tym, co ma się tu zaraz stać? – Usiądź przy mnie – mężczyzna poklepał łóżko tuż obok siebie. – Myślisz, że chcę Ci coś zrobić? Może za to zapłaciłem, ale nie jestem taki. Szczerze to nie widzę w tym głębszego sensu. Wolę z Tobą porozmawiać. Jak się nazywasz?

- Kyle. A pan?

- Honda Kiku – mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie.  – O, wybacz, pewnie teraz się pomylisz, imię to Kiku.

- Piękne... Takie delikatne...

- Jak dla dziewczyny, prawda? – powiedział smutno.

- Jak nazwa kwiatu.

- Oznacza chryzantemę – uśmiechnął się słodko. – Słuchaj... Arthur dał Ci telefon, prawda?

- Tak...

- Mógłbyś mi go dać na chwilę?

- Dobrze – chłopiec wyciągnął go z kieszeni. – Mam go ciągle przy sobie, by go nie znaleźli...

- I tak powinno być – uśmiechnął się. Po chwili rozłożył telefon. – Dam Ci do niego kartę pamięci. Nagrałem na nią kilka ładnych piosenek. Będziesz mógł posłuchać jak będziesz się nudził. Jest tam jeszcze kilka książek elektronicznych.

- Dziękuję. Pan jest wspaniały! – przytulił go nagle, a mężczyzna się zarumienił.

- No, już, już dobrze... Jeszcze tylko wpiszę Ci swój numer i wyślę sobie sygnał – tak też mężczyzna zrobił. – Jak tylko poczujesz się samotny możesz do mnie zadzwonić, dobrze? – pogłaskał go po głowie.

- Dobrze – uśmiechnął się i przymknął oczy.

- Powiedz mi... Kto był Twoim klientem...?

- Pan Ivan i pan Yao...

- Yao? Mój brat? Powiedz... Pewnie patrzył na Ciebie dziwnie... W końcu jesteśmy podobni...

- Najpierw mówił o panu dużo... I właśnie tulił mnie powtarzając, że jestem do pana podobny... Ale potem mówił o panu Ivanie... I cały czas powtarzał jego imię, gdy... No gdy...

- Rozumiem. Dlatego ja Ci tego nie zrobię, nie będę jak on. Może mnie wychował, ale naprawdę mało wie o otaczającym nas świecie. Nie rozumie co ludzie czują. Nie rozumie jak czułem się w obcej rodzinie. Wiesz, nigdy nie nazwałem go bratem...

- To bardzo smutne.

- Wcale nie. W końcu tak naprawdę nasza rodzina była zlepkiem obcych osób. Tak naprawdę zawsze byłem sam. Mimo, że był blisko nie rozumiał mnie, więc nigdy mu nie zaufałem, nieważne ile mu zawdzięczam... I to przez tą rodzinę nie mogłem kochać...

- Jak to?

- Mei... To imię tej, którą pokochałem... Stała się naszą siostrą, więc nie możemy być razem...

- To smutne.

- A ona tak martwi się o wszystkich, tak się stara, by rodzina utrzymała się w jednym kawałku... Ale ja wiem, że to właśnie Yao ją zniszczy... Już przez niego opuścił nas Li, dlatego odszedłem ja. Może ona też odejdzie... Może będzie przy mnie...

- Może. Mam taką nadzieję.

- Ale może już na nią nie zasługuję... Próbuję zagłuszyć serce... W dodatku używam do tego mężczyzny. Czyż to nie okropne?

- Zależy co pan robi.

- On, Herakles, nie zdaje sobie z tego sprawy. Jesteśmy przyjaciółmi, ale właśnie przez to on ma kłopoty. Za przyjaciela uważa mnie też jego wróg, Sadiq... I oni zaczynają się o mnie kłócić... A co jeszcze gorsze... Pozwoliłem się zbrukać...

- Co ma pan na myśli?

- Ja spędziłem noc z mężczyzną. Dałem Heraklesowi nadzieję na miłość, której nigdy ode mnie nie otrzyma.

- Może da mu ją ktoś inny?

- Mam taką nadzieję... A powiedz... Nie brzydzisz się siebie przez to co robisz?

- Na początku tak było, ale potem zobaczyłem jak pan Ivan się przy mnie uśmiechał. Poczułem, że dałem mu tym szczęście. A dawanie szczęścia jest wspaniałe. Dlatego cieszę się, że tu jestem.

- A gdybym teraz jednak chciał Ci to zrobić?

- Pozwoliłbym panu, w końcu po to tu jestem.

- Nawet gdybym był brutalny?

- Pan Ivan mówił, że nie wolno...

- Nie wolno? Oni się go boją, więc ustalają mu tysiąc zasad, by mogli mu łatwo zabronić tu przychodzić. Wolno, wolno, tylko wolą go trzymać na dystans.

- Okłamują go?

- Tak. Chcesz być przy kłamcach?

- Ale oni spełnili moje marzenie.

- Ale też zamknęli Cię tu.

- Opiekują się mną...

- Zabili Ci rodzinę.

- I tak nigdy jej nie miałem. Miałem dom, pieniądze, ale nigdy nie miałem rodziny.

- Teraz masz?

- Tak, teraz mam.

- Skoro tak uważasz. Ja już pójdę, dobrze?

- Wróci pan jeszcze?

- Wystarczy, że zadzwonisz i już będę przy Tobie, nawet, jeśli byłbyś wtedy zajęty.

- A jeśli bym powiedział, że jestem w więzieniu na Madagaskarze?

- To bym Cię z niego uwolnił.

- Naprawdę?

- Oczywiście. Ale pod jednym warunkiem.

- Jakim?

- Będziesz mi mówił wszystko co robi i mówi Yao, gdy tu jest. Wszystko. Nawet w jaki sposób Cię dotyka, lub co Ci szepcze na ucho. Chcę wiedzieć nawet czym pachniał, rozumiemy się?

- Oczywiście... – chłopiec lekko drżał przez powagę mężczyzny.

- Opowiedz mi cały wczorajszy wieczór, dobrze?

- Dobrze... – chłopiec opowiedział wszystko co pamiętał. Głos mu drżał, gdy próbował opowiedzieć o ich zbliżeniu, jednak, gdy tylko przerywał był ponaglany. Mężczyzna czasem wręcz szarpał jego ramię, by to z niego wydusić. Pytał o nadrobniejsze szczegóły. Chłopiec nie był w stanie przypomnieć sobie wszystkiego. Czuł się jak na przesłuchaniu.

- Powiedz to! Przecież łatwiej o tym powiedzieć niż to zrobić! Czemu teraz się wstydzisz?

- Proszę... Nie pamiętam, naprawdę...

- Kłamiesz! Nie można zapomnieć słów kogoś takiego, a tym bardziej jego czynów... Powiedz szczerze... Podobało Ci się to?

- Proszę mnie o to nie pytać! To zawstydzające!

- A chciałbyś, żebym ja to zrobił? Może byłbym lepszy od niego?

- Nie... Lepszy jest pan rozmawiając ze mną jak z człowiekiem,a nie wykorzystując mnie jak przedmiot... – rozpłakał się.

- Cichutko już... – pogłaskał go po głowie. – Przepraszam... Chyba mam jakąś obsesję na jego punkcie...

- Może go pan jednak kocha? – widząc złość w oczach mężczyzny szybko poprawił: - Jak brata oczywiście. Mam mu dawać szczęście i opowiadać o tym panu, prawda? Zależy panu na nim.

- Może... Nie będę Cię już dręczył... Do zobaczenia – pogłaskał go po głowie.

- Do zobaczenia – chłopiec uśmiechnął się, a mężczyzna wyszedł. Kiku gdy tylko wsiadł do samochodu wyjął z kieszeni telefon i zadzwonił.

- Zainstalowałem mu program szpiegowski – powiedział od razu gdy rozmówca odebrał.

- Dobra robota, Kiku.

- Po co Ci to wszystko, Arthur?

- Po to, by doprowadzić Francisa na skraj przepaści. A ten mały... Nie dość, że przy nim mówisz wszystko, nawet to, co wolałbyś zachować dla siebie to jeszcze jest taki ufny. I jeszcze ten program. Niedługo poznamy każdy ruch, każde słowo, każdą myśl Bad Trio i doprowadzimy do ich rozpadu. A może mały zaprzyjaźni się z Twoim bratem, co...? I będziesz wiedział co o Tobie myśli?

- Ja wcale...

- Ten program już działał gdy rozmawialiście. Wszystko słyszałem.

- Tylko udawaj, że tak wcale nie było.

- Oczywiście. Przyjedź do mnie. Ty się lepiej na tym znasz. Zaprogramuj mi to wszystko, bym mógł słyszeć jak najwięcej.

- Zaraz u Ciebie będę.

- Przygotuję kolację.

- Czy to propozycja?

- Jeśli obiecasz zostać na śniadanie to tak.

- Wiesz, że Herakles mnie zabije?

- On już dawno śpi. Powiesz mu, że zepsuł Ci się samochód na pustkowiu. Masz w nim tyle elektroniki, że w każdej chwili mogłoby pójść zwarcie. Uwierzy.

- On we wszystko wierzy. Przyjmuję propozycję.

- Bardzo mnie to cieszy – rozłączyli się, a czarnowłosy pojechał do swego... przyjaciela? Tym czasem chłopiec przygotował się do spania, po czym zadzwonił do Arthura. Opowiedział mu ze szczegółami cały swój dzień, jednak nie otrzymując niczego podobnego w zamian. Był jednak szczęśliwy, że mógł z kimś porozmawiać. Gdy tylko schował telefon do pokoju wszedł Antonio.

- Przeczytam Ci bajkę na dobranoc, dobrze? – powiedział mając w ręku książkę.

- Dobrze, będę bardzo szczęśliwy – chłopiec uśmiechnął się słodko i przykrył mocniej kołdrą. Mężczyzna zaczął opowiadać. Po jakimś czasie chłopiec zasnął. Mężczyzna pocałował go w czoło, zrobił mu zdjęcie i wyszedł.