Rozdział dwudziesty dziewiąty: Nauka uczuć.

W tym czasie Francis zawoził chłopca na jego lekcje. Mały był bardzo poddenerwowany. Lubił pana Roderich’a, ale smuciło go to, że był taki zdystansowany. Martwił się o niego.

- Braciszku... – wyszeptał nagle chłopiec. – Jak pokazać komuś, że się go bardzo, bardzo lubi?

- Najlepiej go pocałować.

- Pocałować...?

- Tak. W usta.

- To najlepszy sposób?

- Oczywiście. Nie ufasz mi?

- Ufam. Oczywiście, że ufam. Więc, jeśli kogoś bardzo, bardzo lubię to powinienem złożyć pocałunek na jego ustach?

- Tak. Najlepiej taki, jakiego Cię nauczyłem.

- Dobrze... Rozumiem... – po jakimś czasie przybili pod posiadłość Edelstein.

- O, witajcie. Roderich akurat był trochę zmęczony. Wczoraj do późna grał, by przygotować się do koncertu, który odbędzie się niedługo... – powiedziała piękna kobieta o brązowych włosach. – Zapewne chcielibyście być na tym koncercie, prawda? Zwłaszcza Ty – pogłaskała chłopca po głowie. – Może uda się załatwić dla was specjalne wejściówki... A teraz Roderich trochę odsypia. Obudzę go, jeśli bardzo wam na tym zależy.

- Możemy poczekać, mały pewnie będzie chciał go zobaczyć w czasie snu... Bardzo go lubi – powiedział blondyn.

- Dobrze. Zaprowadzę małego do jego pokoju, niech trochę przy nim posiedzi – kobieta złapała chłopca za rękę i zaczęła prowadzić w stronę sypialni. – Spójrz, jest teraz taki słodki i bezbronny... Zostań przy nim trochę. Niedługo powinien się obudzić – kobieta wyszła z pomieszczenia zostawiając chłopca samego z wspaniałym mężczyzną. „Jeśli kogoś lubisz musisz go pocałować” pomyślał i spojrzał na mężczyznę. Oddychał on spokojnie. Włosy miał w nieładzie, a okulary leżały na szafce. Chłopiec jakiś czas siedział na krześle trzymając go za rękę, ale po chwili zastanowienia schylił się nad nim i pocałował jego usta. „Może teraz zrozumie jak bardzo go lubię i nie będzie taki chłodny” pomyślał z nadzieją. Śpiący mężczyzna najwyraźniej nie był świadomy tego co się dzieje, bo zaczął oddawać pocałunek.

- Elizabeta – wyszeptał i otworzył oczy. Gdy ujrzał nad sobą chłopca momentalnie odepchnął go i zasłonił dłonią usta.

- Teraz już pan rozumie jak bardzo pana lubię?

- Jak mogłeś to zrobić?! Co Ty sobie wyobrażasz?! Zostaw mnie w spokoju... Przez Ciebie... Przez Ciebie ją zdradziłem... Oddałem pocałunek myśląc, że to ona... Jesteś okropny! Nienawidzę Cię! Wynoś się stąd i nigdy nie wracaj!

- Ale... Ale braciszek Francis mówił...

- Nie obchodzi mnie co mówił! Wynoś się! – mężczyzna miał w oczach łzy gniewu.

- Ale... Prosze zrozumieć... Ja myślałem, że...

- Już! – wstał i mocno pociągnął go za ramię. – Idziesz stąd i nigdy nie wracasz! – w drzwiach pojawił się Francis.

- Co tu się stało? – zapytał jasnowłosy.

- Co się stało?! Ty się pytasz co się stało?! Ten mały! Pocałował mnie!

- A to o Ciebie chodziło... Wybacz, to prawdopodobnie moja wina... Pytał co ma zrobić, by ktoś zrozumiał, że on go lubi... Chciałem z niego zażartować i powiedzieć, by go pocałował... Nie wiedziałem, że chodzi o Ciebie, ani, że potraktuje me słowa poważnie...

- Tylko Ty mogłeś tak zażartować z dziecka! Jesteś niemożliwy! Ale skoro on chciał tylko powiedzieć, że mnie lubi to chyba mu wybaczę... Ale ja...

- Co się stało?

- Ja myślałem, że to Elizabeta chce mnie tak obudzić i... I oddałem pocałunek nim zrozumiałem co się dzieje... Ja ją zdradziłem, prawda?

- Wcale nie. Ty się do niczego nie przyczyniłeś – w drziwach pojawiła się piękna kobieta. – Wszystko słyszałam. Nie musisz się o nic obwiniać. Wszystko jest dobrze – przytuliła mocno ciemnowłosego mężczyznę. – A Ty, mały, miej własną wolę. Nie rób wszystkiego co każą Ci inni, bo może się to kiedyś źle skończyć. Teraz tylko się Roderich zdenerwował, ale kiedyś możesz całe życie żałować swej decyzji.

- Tak bardzo się bałem... – wyszeptał chłopiec. – Gdy pan Roderich się zdenerwował myślałem, że naprawdę mnie nienawidzi... Że straciłem go na zawsze... – chłopiec się rozpłakał. Blondyn natychmiast go przytulił.

- Już się nie gniewam – powiedział fiołkowooki i pogłaskał chłopca po głowie. – Teraz idź do salonu, a za chwilę rozpoczniemy lekcje, dobrze?

- Dobrze – chłopiec z uśmiechem pobiegł do fortepianu. W kilka minut później wszedł tam fiołkowooki w swej pełnej wspaniałości. Lekcja była jak zwykle bardzo efektywna. Dała im też dużo radości. Na koniec fiołkowooki spojrzał chłopcu w oczy.

- Wiesz. Następnym razem, po prostu powiedz co czujesz. Ja też Cię lubię. Jesteś moim najlepszym uczniem – pogłaskał go po głowie. A chłopiec go przytulił. Jakiś czas później goście wrócili do domu.

- Wiesz... – kobieta zwróciła się do męża. – Ciebie tak wszyscy kochają... Udowodnij mi, że ja jestem tą najważniejszą...

- Oczywiście, moja droga – pocałował ją namiętnie. W chłodnych oczach krył się żar. Dłonie tak zręczne, tyle lat już grające na fortepianie teraz rozpinały guziki sukienki pięknej kobiety. Ona zrozumiała czego on pragnie. Wkrótce znaleźli się w sypialni. Pozbycie się ubrań nie trwało zbyt długo. Jednak nim połączyli się w pełni minęło wiele czasu spędzonego na delikatnych, romantycznych pieszczotach. Ta noc była dla nich wspaniała. Za kilka miesięcy nie będą już mogli robić takich rzeczy, ze względu na dziecko w łonie kobiety. Teraz jednak nie stanowiło ono przeszkody. Postanowili wykorzystać ten czas najlepiej jak mogli.

            W czasie gdy chłopiec jechał na swe lekcje działo się coś, co miało zmienić bieg wydarzeń dla dwóch rodzin.

- Ciągle się z nim przyjaźnisz, bracie? – zapytał Li.

- Tak. Wiele mu zawdzięczam. Pomógł mi po tym co zrobił Alfred. Wiesz o tym. I opiekował się Tobą.

- Opiekował? Nawet się do mnie nie odzywał! To ja tam wszystko robiłem.

- Ale wyrosłeś na ludzi. Yao zbytnio Cię rozpieszczał. Dobrze Ci zrobiło życie u niego. Stałeś się bardziej odpowiedzialny. I taki miły.

- Miły? Ja zauważyłem, że zamknąłem się w sobie.

- Uspokoiłeś się. Jestem mu naprawdę wdzięczny.

- A wiesz co naprawdę między nami zaszło...?

- Nie mów mu! – Arthur spanikował.

- O czym ma mi nie mówić? – czarnowłosy patrzył na niego podejrzliwie.

- O tym, że to on zabrał mi niewinność – Li uśmiechnął się tryumfalnie.

- Że co?! On miał wtedy najwyżej 18 lat! Jak mogłęś zrobić mu coś takiego?! Jeszcze rozumiem, gdy... gdy zrobiłeś to mi... Ja tego wtedy też chciałem zbytnio przytłoczony samotnością... Ale on? On wtedy nawet nie wiedział czym jest miłość!

- Miałem dość samotności... Dość odseparowania od ukochanego, którego musiałem znienawidzić... A on... On się nie sprzeciwiał...

- Li, chciałeś tego? – zapytał nagle Kiku.

- Tak i nie. Nigdy go nie kochałem, ale zastanawiałem się jak to jest robić takie rzeczy. Pewnie gdyby mnie znów o to poprosił to zrobiłbym to samo... Jednak potem nie odzywał się do mnie... Byłem tylko przygodą.

- Ty też się do mnie nie odzywałeś – zauważył zielonooki.

- Bo się bałem... A poza tym... Dowiedziałem się czegoś...

- Czego...? – zapytali równocześnie Kiku i Arthur.

- Chyba jesteśmy braćmi... Widziałem zdjęcie Twojego ojca i naszej matki... A poza tym, sam zobacz,... – wskazał palcem na swoje brwi, po czym podszedł i dotknął tych należących do zielonookiego. – Czy to nigdy Cię nie zdziwiło?

- Czyli ja... z własnym bratem... Jestem obrzydliwy...

- Więc ja też jestem. A poza tym, to nic takiego. Nie wychowaliśmy się razem. Tak jest dobrze. Jeśli chcesz to mogę znowu...

- Nie, już nie mogę... Już musze wybierać między dwiema osobami, proszę, nie stawaj się trzecią...

- Czyli mam pozostać sam?

- Nie... Na pewno kogoś znajdziesz...

- Albo będę jak Kim... Zwariuję i będę uważał siebie za początek wszystkiego... Nie widziałem go od dawna nawet...

- Może czas go odwiedzić? – zaproponował Kiku. – Możemy jutro do niego pojechać.

- Dobrze... Mam nadzieję, że niedługo wyjdzie ze szpitala... – Li był smutny.

- Na pewno – Mei się uśmiechnęła. – To w końcu nasz brat.

- Wszystko się ułoży – powiedział Arthur. – A ja zadzwonię do Alfreda. Kiku wie w jakiej sprawie... Mogę zostać na chwilę sam?

- Dobrze – wszyscy wyszli.

- Alfred... Jest taka sprawa... – powiedział gdy już w jego telefonie komórkowym usłyszał jego głos. – Sadiq nie żyje.

- I co w związku z tym?

- Trzeba się pozbyć ciała...

- To on nie zdechł sam z siebie?

- Kiku mu pomógł...

- A i co to ma do mnie? Przecież nie będę mu pomagał.

- Będziesz.

- Chyba śnisz!

- Tyle mówiłeś o miłości, poświęceniu, a teraz nawet nie chcesz pomóc mojemu przyjacielowi? Wspólny problem zbliży was do siebie i w końcu będę mógł go i Ciebie równocześnie gościć.

- Dobra, zrozumiałem aluzję. Kiedy?

- Najlepiej dziś w nocy. On Cię zaprowadzi.

- Jasne. A po wszystkim zabiorę go na jednego, co by się chłopak uspokoił. Zaprzyjaźnię się z nim dla Ciebie. Ale pamiętaj... Francisowi nigdy nie wybaczę... A on teraz chcę Cię i zabrać... Pozbędę się go kiedyś...

- Nie. Ja mu wybaczyłem. Nie chcę go znów stracić.

- Rozumiem. Kiedy wychodzisz ze szpitala?

- Jeszcze dwa tygodnie. Jak dobrze pójdzie do tego czasu wszystko się ustabilizuje. Skoro nie ma już Sadiq’a Kiku nie musi chronić Heraklesa. Zamieszka z Mei... Może gdy wyjdę pójdę im zanieść jakieś kwiaty do nowego domu.

- Ja im kupię rosiczkę...

- Alfred!

- Żartowałem, no... A Ty pewnie wrócisz do Francisa i wszyscy będa żyć długo i szczęśliwie...

- Sam nie wiem... Przekonamy się... Na razie nie umiem mu na powrót zaufać...

- Ja też.Dobrze, to ja już wszystko przygotuję, o której i gdzie mam się z nim spotkać?

- O północy pod szpitalem. Przekażę mu.

- Rozumiem – rozłaczyli się. Arthur przekazał Kiku informacje. Gdy już został sam przyszedł do niego Francis. Przyniósł wiele smakołyków twierdząc, że w szpitalu na pewno licho karmią. Karmił go, czasem palcami dotykając jego ust. Mimo, że Arthur mówił iż może sam jeść on był nieustępliwy. Karmił go, poprawiał mu poduszki, kołderkę... Zielonooki widział troskę w każdym jego ruchu. Mimo, że to wszystko było winą Alfreda to Francis zajmował się nim najlepiej. Może jednak umie mu zaufać? W końcu to był tylko jednorazowy wyskok... Nie można nikogo od tak przekreślać. Pocałował go. Zrozumiał, że chce móc to robić co dzień i co noc. Wiedział, ze gdy tylko wyjdzie ze szpitala przeprowadzi się do niego. Alfred to duży chłopiec, zrozumie to. Prawda?

            Po północy dwóch mężczyzn szło między magazynami. Księżyc oświetlał im drogę. Wkrótce znaleźli się na miejscu jednak...

- Cholera... Nie ma ciała...

- To jak Ty, żeś go zabił? Zabiłeś go i uciekł?

- Ja... Chyba nie trafiłem w głowę... on chyba przeżył...

- Ja pierdolę... To jesteśmy załatwieni... A raczej Ty jesteś... Dobra. To teraz tak. Masz być grzeczny, masz robić co mówię. Mój braciszek się wszystkim zajmie. Nawet, jeśli Sadiq żyje to jesteście bezpieczni. Nikomu nie mów, że przeżył. Jak gdyby nigdy nic zamieszkaj sobie z Mei, powiedz Heraklesowi, że jest bezpieczny. Ja znajdę Sadiq’a i go zabiję. Zrozumiano?

- Tak jest.

- To teraz udowodnij, że zrobisz dla mnie wszystko... Włam się do domu Francisa.

- Po co?

- Będę potrzebował danych, żeby się nim zająć... Umiałbyś podłożyć w jego samochodzie jakąś bombę, by nikt jej nie wykrył, ale żeby go zabiła?

- Umiem taką zrobić... Może po prostu w odpowiednim momencie wysadzić siedzenie... Najlepiej, żeby nikt nie podejrzewał bomby... Wystarczy, że siedzenie się wywróci, tak, żeby on uderzył głową w szybę, jeśli szyba też wybuchnie odłamki powinny poderżnąć mu gardło... Rozmawiałem z nim tylko raz kiedyś, więc niezbyt mi na nim zależy... Ale nie chcę go zabijać...

- Ty tylko założysz ładunki. Ile czasu potrzebujesz na stworzenie tego cacka?

- Dwa tygodnie. Powinno mi się udać zaprojektować mechanizm tak, by wybuchły jakiś czas po zamknięciu drzwi. Wyczulę je na dźwięk, takie łatwiej podłączyć niż jakby miały ruszyć po włączeniu silnika. Nie powinny też uszkodzić nikogo w pobliżu.

- I o to chodzi. To teraz ze mną pójdziesz się napić na rozluźnienie, co?

- Dobrze... Ale musze szybko wracać, by Mei się nie martwiła...

- Dobrze, rozumiem – poszli więc do pobliskiego baru. Więcej rozmawiali niż pili. Wspólny cel. Jeden chce pozbyć się jednej osoby, drugi innej, krzyżowa przysługa. To połączy ich ścieżki na zawsze.