Rozdział trzydziesty pierwszy: Braterska miłość.

Tymczasem w domu Nordyków było wyjątkowo cicho. Berwald wyszedł na spacer w raz z Tino i Peterem. Mathias poszedł zwiedzać okoliczne bary. Tak więc Askel został sam z Ingvim. Młodszy mężczyzna przyszedł do jego pokoju.

- Nie czujesz się samotny, gdy Mathias jest poza domem? – zapytał.

- Czemu miałbym się czuć? Mam przecież Ciebie... – jasnowłosy patrzył na niego jakby pytał o coś bardzo dziwnego.

- Ale chyba nie jestem dla Ciebie tym samym co on...

- Jesteś moją rodziną. Jesteś ważniejszy niż on.

- Wcale nie... Widziałem jak... Jak go całowałeś... Nie chcę być od niego gorszy! Pocałuj mnie!

- C-co...? Ale... Ale jesteś moim bratem... – w tym momencie Ingvi wyciągnął z kieszeni mały nożyk do papieru i wysunął ostrze.

- Jestem nikim w porównaniu z nim... To dlatego tak nalegałeś, bym nazywał Cię „braciszkiem”, chciałeś, bym na zawsze zapamiętał swoje miejsce.

- Co Ci jest...? Zawsze byłeś taki spokojny... Taki miły...

- Ja? Zawsze byłem samotny, odizolowany... Miałem tylko Ciebie... A Ciebie odebrał mi on... Pocałuj mnie! Tak jak całujesz jego! Albo jeszcze lepiej! Chcę być lepszy od niego! – wycelował w niego nożykiem.

- Przestań... Nie wiesz co robisz... – Askel był opanowany. Ufał swojemu bratu i wiedział, że ten nic mu nie zrobi. Wiedział, że teraz należy do niego dużo mówić. Trzeba go uspokoić. – Już, chodź tu do mnie... Chcesz to opowiem Ci jakąś bajkę jak kiedyś. O czym chcesz posłuchać?

- Nie chcę niczego słuchać! Chcę być bliżej Ciebie niż ktokolwiek inny! Gdy się kąpałeś to widziałem... Miałeś zadrapania na plecach... Jakbyś długo się o nią ocierał... I uśmiechałeś się, gdy na nie patrzyłeś w lustrze... On Cię wziął na ścianie, prawda? Też chcę to zrobić!

- Przestań, supokój się... Jesteś moim bratem...

- Właśnie! I powinieneś należeć tylko do mnie!

- Nie jestem przedmiotem... Nie należę do nikogo...

- Pocałuj mnie! Tak jak jego – przycisnął ostrze nożyka do jego nadgarstka. – Wiesz co sobie pomyśli, gdy zobaczy szramy na Twoich rękach? Że jesteś jakimś pieprzonym samobójcą... A tylko ja będe znał prawdę...

- Nie zrobisz tego...

- Zrobię, jeśli mnie nie pocałujesz... Już, zrób to...

- Nie... Nie mogę... Nie kocham Cię w ten sposób... – wtedy chłopiec delikatnie przesunął nożykiem po jego ręku. Pojawiła się płytka ranka.

- A teraz? To jeszcze nie powinno zostawić blizny, pewnie szybko przestanie krwawić, a on nawet tego nie zauważy... W końcu nie troszczy się o Ciebie tak jak ja. Nie zwróci na to uwagi.

- Spójrz mi w oczy... – głos Askela zadrżał. Gdy chłopak spojrzał na niego on przybliżył jego twarz do swojej i pocałował go delikatnie. – To wystarczy? Proszę, przestań...

- Nie przestanę! Nie będę gorszy od niego!

- Będziesz, jeśli nie przestaniesz... On mnie do tego nie zmuszał.

- Sam powinieneś tego chcieć! Powinieneś być szczęśliwy, że Twój braciszek kocha Cię aż tak bardzo!

- Jeśli nie przestaniesz to powiem wszystko Berwaldowi... A on zabierze Cię do takiego szpitala...

- Nie potrzebuję żadnego szpitala! Potrzebuję Ciebie! A poza tym kto uwierzy? W końcu to Ty tak długo namawiałeś mnie, bym nazywał Cię bratem. To Tobie zależało na mojej bliskości. Wiesz, że oni uwierzą, jeśli powiem „Pokłóciliśmy się i powiedziałem, że nie będę go już nazywał bratem, a on potem to sobie zrobił” chyba, że chcesz wszystkim powiedzieć o tym co robisz z Mathiasem. Ale wtedy Berwald będzie smutny... Chcesz to wszystko zepsuć? A może chcesz, by naprawdę zabrali mnie do tego szpitala? Bym był daleko od Ciebie?

- Nie chcę Cię stracić... Ani Mathiasa...

- Więc rób co mówię. Pocałuj mnie tak jak całujesz jego – dotknął jego warg lekko rozchylonymi ustami. Zamknął oczy czekając na pocałunek. Młody mężczyzna nie miał wyboru. Pocałował go najlepiej jak umiał. Zatrzymywał łzy napływające mu do oczu. Nawet zarzucił mu ręcę na ramiona i przycisnął do siebie. To wszystko go tak brzydziło. Całować własnego brata. Ale nie miał innego wyboru, jeśli nie chciał, by ta sielanka się rozpadła.

- T-to wystarczy? – po wszystkim otarł oczy dłońmi, jakby bojąc się, że zabłąkane łzy jednak wypłynęły.

- Oczywiście, że nie... – tym razem przystawił nożyk do jego szyi. – Teraz ja chcę posiąść Cię w całości, tak jak on... Ale zrobię to lepiej... Nie przy jakieś ścianie, ale w naszym łóżku...

- Proszę, to już przesada... Nie dam rady, naprawdę...

- Dasz... W końcu mnie kochasz...

- Proszę...

- Bo inaczej powiem o wszystkim Mathiasowi... To Ty zawsze nalegałeś, byśmy byli jak najbliżej, to Ty zaproponowałeś, byśmy spali razem. Czy to nie podejrzane? Czy to nie brzmi jak kompleks braciszka? A teraz tak bardzo chciałeś być blisko mnie, że mnie pocałowałeś, ale wtedy zrozumiałeś, że zrobiłeś źle i postanowiłeś się pociąć... O tak – szybko chwycił jego nagarstek i zrobił w nim ranę nożykiem. Chłopak stłumił krzyk bólu.

- Zrobię wszystko, tylko nie mów nic Mathiasowi... Ale jak... Jak wytłumaczę te rany?

- To już Twój problem... Znasz przecież te jakieś ziółka, nie ziółka. Zrobisz coś i Ci się same zagoją...

- Ale trudno te zioła znaleźć...

- Pomogę Ci... Ale nie za darmo. Za każde znalezione zioło pozwolisz mi się dotknąć... O tutaj... – położył rękę na jego kroku.

- D-dobrze... Najważniejsze, by Mathias się nie martwił... Nie mów mu nic.

- Wiesz, że go ze mną zaraz zdradzisz? Już zdradziłeś. Pocałowałeś mnie. Tak samo jak wcześniej wybrałeś jego zamiast mnie.

- Bo go kocham...

- Kochasz mnie! Zapamiętaj to! A teraz... Bądź grzeczny... – zaczął go delikatnie całować po szyi. Po chwili musiał zlizywać jego łzy. Powoli go rozebrał dotykając i całując każdą część jego ciała. Starszy chłopak płakał i zasłaniał twarz rękoma. To było dla niego obrzydliwe i poniżające. Chciał, by w tej chwili ktoś wszedł i go uratował, ale chciał też, by nikt się o tym nie dowiedział. Wiedział dobrze, że jest na przegranej pozycji. To było całkowicie logiczne, posądzić go o to, że to on zmusił do tego młodszego. Każdy by w to uwierzył... Nawet on sam, gdyby tego nie pamiętał. Tak więc był posłuszny. Po to, by nie stracić przyjaciół. Na pewno Berwald wyrzuciłby go z domu, gdyby dowiedział się o tym, nawet gdyby tylko dowiedział się o Mathiasie. Nie miał szans na wykaraskanie się z tego. Stał się marionetką, a jego młodszy brat pociągał za sznurki. Tak więc pozwolił się dotykać i całować. Jeszcze błagał, by ten jednak zrezygnował z całkowitego zdobycia jego ciała. Jednak jego prośby nie zostały wysłuchane. Został zbrukany przez własnego brata. Płakał. Jednak nie mógł krzyczeć z bólu. Musiał przyznać, że chłopak naprawdę się starał dać mu jak najwięcej przyjemności. Wbrew sobie zaczął pojękiwać. Zasłonił usta ręką.

- Daj mi tego posłuchać – powiedział młodszy próbując oderwać mu dłonie od ust. – Pozwól mi w pełni nacieszyć się tym uczuciem... Bedę to robił za każdym razem, gdy dowiem się, że robiłeś to z Mathiasem – starszy z rezygnacją zacisnął dłonie na pościeli. Dalej wszystko przebiegało tak jak chciał tego młodszy. Placz, jęki. To, czego tak bardzo pragnął. Może nie chciał krzywdzić swego brata, w głębi serca sam chciał płakać widząc jego łzy. Ale teraz już się to nie liczyło. Chciał być dla niego najważniejszy. Nie wiedział, że przez to zmieniał się w jego największy koszmar. Gdy skończył zaproponował mu wspólną kąpiel. Starszy wiedział, że nie wolno mu odmówić. Tak więc jakby nic się nie stało umyli się nawzajem. Jednak starszy miał ochotę płakać. Miał ochotę się zabić. Ale nie chciał nikogo martwić. Dlatego postanowił to przetrwać. Od teraz będą z Mathiasem ostrożniejsi. Ma pracę, ma dużo pieniędzy, bo w końcu za wszystko w domu płaci Berwald i nie pozwala nikomu się dokładać. Nawet sceptycznie podchodził do jego zatrudnienia... A za pieniądze może wynajmować pokoje w hotelach... I już nie będą się ukrywać w jakiś dziwnych miejscach. Może Mathias też znajdzie pracę... Może się wyprowadzą i wtedy będą mogli być bezpieczni we własnym domu. Tak. To będzie wspaniałe. To się uda. Na pewno.

            Potem wyszli na dwór. Wieczór był cichy i ciemny. Askel dokładnie wiedział gdzie są odpowiednie rośliny, które pomogą mu w szybkim zagojeniu sie ran. Mógł ich też użyć na te rany na plecach, ale był z nich zbyt dumny, by się ich pozbywać. Niedługo później znaleźli się w lesie. Cieszył się, że nie potrzebuje zbyt wielu ziół. Żałował, że nauczych Ingviego ich rozpoznawania. Teraz on je znajdzie i... Nie. Na pewno nie. On pierwszy je odszuka a on mu nic nie zrobi.

- Braciszku, zobacz co mam – Ingvi uśmiechnął się słodko pokazując mu małą roślinkę, właśnie tą, której szukali. A potrzebowali więcej niż jedną. – Pamiętasz nasza umowę, prawda?

- Tak... – w jego oczach pojawiły się łzy.

- Spokojnie. To nie boli... – podszedł do niego i go przytulił, jakby chcąc go pocieszyć, wtedy jedną rękę włożył w jego spodnie.

- Proszę... Odpuść... Nie chcę, byś to robił...

- Jeśli nie chcesz to przestań robić takie rzeczy z Mathiasem.

- Ale ja go kocham...

- Nie wystarczy wam trzymanie się za ręcę?

- Jeśli mu odmówię pomyśli, że go nie kocham...

- Czyli jest taki sam jak ja...

- Wcale nie! On mnie nie zmusza!

- Zmusza, tylko o tym nie wiesz... Zmusza Twoją podświadomość... „Zrób to, jeśli mnie kochasz” a Ty od razu się zgadzasz, bo go kochasz. Słowa trafiają do podświadomości jako nakaz, a ona szybko łączy to z Twoimi uczuciami. Nim się obejrzysz powstaje w Twoim mózgu odpowiedź „Chcę tego, bo go kocham”, chociaż tak naprawdę oznacza „Muszę tego chcieć, jeśli go kocham”.

- To nie tak...

- Więc jak?

- Ja naprawdę chcę być blisko niego... Tak blisko, jak tylko się da...

- A ja chcę być blisko Ciebie... Pozwolisz mi na to, by wszyscy byli szczęśliwi?

- A czy teraz Ci odmawiam?

- Nie... – teraz wsunął dłoń w jego bieliznę i zaczął go stymulować.

- No już... Już dotknąłeś, wystarczy...

- Myślisz, że zadowolę się tylko tym? – kontynuował chcąc doprowadzić go do najwyższego uniesienia.

- Przestań, proszę... – mocno otulił go ramionami i schował twarz w zagłębieniu jego szyi. Płakał.

- A on może to robić?

- Nie rozumiesz... On może, bo go kocham...

- A mnie nie?

- Ciebie też, ale inaczej...

- Skoro mnie kochasz to nie powinieneś mi sie sprzeciwiać... – nie przerywał dopóki starszy chłopak nie ubrudził jego ręki białą wydzieliną. Zlizał wydzielinę z ręki. – No już, grzeczny chłopiec – jak na złość Askelowi znalazł jeszcze wiele tych roślinek. Gdy w domu pomagał mu opatrzeć rany starszy był wyczerpany fizycznie i psychicznie. Miał ochotę jedynie wtulić się w ukochanego i zasnąć. Wmówić sobie, że to był tylko zły sen, że cały czas był przy nim. Jednak nie mógł. Nawet gdy nadeszła północ nie spał. W domu wtedy brakowało tylko jednej osoby... Mathias wrócił nad ranem pijany.

-  Mathias, czekałem na Ciebie... – Askel wymknął się z pokoju i podbiegł do niego. Przytulił go mocno.

- Serio, hik? Więc... Wynagrodzisz mi jakoś te godziny bez Ciebie?

- Przestań, musisz się umyć i położyć...

- Wykąp się ze mną... Śpij ze mną...

- Jak ktoś to zobaczy...

- Wszyscy śpią... No chodź... – złapał go za pupę.

- Zostaw! – krzyknął i upadł na ziemię szlochając. – Nie dotykaj...

- Co? Mówisz jakbym był dla Ciebie kimś obcym...

- Nie... Ja... Nie mam ochoty, głowa mnie boli...

- A wiesz, że to najlepsze na ból głowy? Chodź, dopóki wszyscy śpią... Chodź, jeśli mnie kochasz...

- Kocham, ale...

- W miłości nie ma żadnych „ale” no chodź.

- Nie dam dziś rady... – na te słowa starszy chłopak uderzył go w twarz.

- Tak za mną tęskniłeś? Tak długo mnie nie było, a Ty pewnie nawet się nie zmartwiłeś! Udowodnij mi, że mnie kochasz... – znowu dotknął jego pupy, a ten jęknął cicho. – Co jest? Boli Cię?

- Spadłem ze schodów...

- Nie pierdol mi tu! A to?! – złapał jego rękę i podciągnął do światła księżyca wlewającego się przez okno.

- To nic... Skaleczyłem się krojąc bułkę...

- W nadgarstek? Zdradziłeś mnie, co? A potem tego żałowałeś... Chciałeś się zabić? To czemu nie zrobiłeś tego dokładnie?! Mam Ci w tym pomóc?! – siłą zaciągnął go do kuchni, a z suszarki wyjął nóż. – To może ja też to zrobię, co? Tak, żeby było po równo! – przystawił nóż do swojego nadgarstka.

- Nie! Nie rób tego!

- To udowodnij, że mnie nie zdradziłeś!

- Ja...

- Zrobił to ze mną – powiedział Ingvi wchodząc do kuchni. – Woli mnie od Ciebie.

- To nie tak... On... On mnie zmusił.... – Askel próbował wszystko wytłumaczyć.

- Ten dzieciak Cię zmusił? Dobre sobie! Pewnie Ty go zmusiłeś! Przecież to praktycznie jeszce dziecko! To pewnie był jego pierwszy raz! – Mathias był wściekły.

- Komu ufasz?! Jemu czy mi?! – Askel miał łzy w oczach.

- Już nikomu. Nienawidzę was obu.

- Mathias... Nie... Ja przecież... Chcesz? – rozpiął guzik swojej piżamy. – Jeśli naprawdę Ci na tym zależy...

- Myślisz, że zależy mi tylko na Twoim ciele?! Liczyłem też na jakąś wierność!

- Ale on naprawdę mnie zmusił... To on mi to zrobił...

- Nie zmyślaj! Nie wiedziałem, że jesteś taki okropny! Zdradzić mnie, zmusić własnego brata do seksu i jeszcze go o wszystko obwiniać! Nienawdzę Cię!

- A więc dobrze... – Askel natychmiast spoważniał. – Więc nie obchodzi Cię co się ze mną stanie?

- Nie! Możesz się nawet rzucić pod pociąg!

- A żebyś wiedział, że to zrobię! – Askel wybiegł z domu. Mathias nie przejął się tym zbytnio. Ale gdy kładł się spać usłyszał dziwny szmer. Podszedł do jego źródła. Pokoju Ingviego i Askela.

- Oby sobie nic nie zrobił – mówił młodszy chłopak patrząc w okno. – Może trochę przesadziłem każąc mu to wszystko robić i jeszcze...

- Ty mu kazałeś?! – Mathias natychmiast podbiegł i złamał chłopakowi nos. – Jesteś najgorszy!

- A on cały czas powtarzał Twoje imię! Zamiast „Ingvi” krzyknął „Mathias”. Wiesz jak to bolało?

- A jak jego to bolało?! A te rany?

- Ja mu to zrobiłem. Leć za nim. Niedługo powinien być na stacji.

- Jakiej stacji?

- Przecież mówił, że idzie się rzucić pod pociąg. Skoro ja nie mogę go mieć to Ty tez nie będziesz go miał.

- Cholera! – mężczyzna natychmiast wybiegł z domu i pobiegł do najbliższej stacji. Do przyjazdu pociągu zostało jakieś dwadzieścia minut. Mógł znaleźć się tam w pół godziny... Chyba, że pobiegnie niebezpiecznym skrótem... Wybrał skrót... Drogę śmierci... Tam najczęściej dochodziło do śmiertelnych wypadków, zwłaszcza w nocy. Ale nie bał się. Biegł przed siebie. Byle jak najszybciej do Askela... Powinien tam być za piętnaście minut...