Rozdział dwudziesty: Człowiek.

Chłopiec niepewnie wszedł do pokoju. Miał nadzieję, że chociaż jedną noc przetrwa bez tej okropnej pracy. Ostatnio mu się udało. Z uśmiechem wspominał czarnowłosego. Był szczęśliwy, że ktoś taki do niego przyszedł. Teraz jednak stał przed nim mężczyzna o jasnych, nastroszonych włosach.

- Yo, Mathias jestem – mężczyzna wyciągnął do niego rękę.

- Kyle – chłopiec ujął jego dłoń.

- Niezłe wdzianko, pies Ci je zeżarł?

- Ono musi takie być... Wstydzę się je ubierać, jednak muszę... W końcu i tak od razu mi je zdejmują... – powiedział smutnym głosem.

- Chcesz, bym Ci je zdjął?

- Proszę mnie nie zrozumieć źle... Taka jest moja praca tutaj...

- Wiem, mały wiem. W życiu trzeba wszystkiego spróbować, dlatego tu jestem. Słodki jesteś, lepszy niż niektóre moje byłe – zaczął bawić się suwakiem przy jego ubraniu.

- Dziękuję...

- Czemu drżysz? Robiłeś to już, prawda? Ile razy?

- To będzie czwarty.

- No to się nie bój, mały. Nie chcę, żebyś się bał – pogłaskał go po głowie. – Sprawię, że będziesz mnie wyczekiwał. Będziesz chciał, żebym znowu tu przyszedł.

- Nie wiem czy będę chciał, by przyszedł ktoś kto mnie dotyka...

- To Twoja praca, więc nie narzekaj, możesz chcieć jedynie, by było Ci dobrze – rozpiął mu ubranie i zdjął je z niego. – Słodki jesteś. Będę delikatny...

- Dobrze... Dziękuję...

- Ale nie chcę kukły, chcę człowieka. Tak to bym sobie mógł kupić lalkę w sexshopie, a nie wydawać pieniądze na Ciebie. Zrób coś.

- Dobrze – chłopiec pocałował go delikatnie.

- Rozbierz mnie – tak więc wykonał polecenie. Zarumienił się delikatnie patrząc na niego. – Nauczę Cię wszystkiego, byś nie był już jak lalka – mężczyzna prowadził dłonie chłopca po swoim ciele, tak że ten dotykał jego ulubionych miejsc. Co chwilę wzdychał, a chłopiec się rumienił. Po dość długim czasie przeszli do rzeczy. Chłopiec czuł się już lepiej niż zwykle w takiej sytuacji. Wiedział, że mężczyzna stara się dla niego. Zarzucił mu ręce na szyję. Zamknął oczy. Pozwolił wszelkim dźwiękom opuścić jego usta. Wiedział, że uszczęśliwi tym mężczyznę. Czuł jak jasnowłosy się nim zajmuje. Miał wrażenie, że będzie miał wiele malinek. Był nieco szczęśliwy, że mężczyźnie tak zależało na naturalności. Jakby chciał, by chłopiec był niczym prawdziwy kochanek, nie tylko wykupiony na jedną noc. Chłopiec też nauczył się czegoś nowego, nowego sposobu uszczęśliwiania ludzi. A to uszczęśliwiło jego samego. Po wszystkim mężczyzna go przytulił.

- No, nie było tak strasznie, co mały?

- Nie było... Pan jest naprawdę miły...

- Czemu Ty trzymasz ludzi na taki dystans? Przed chwilą Cię przeleciałem, a Ty do mnie na „pan”. Czy to nie dziwne?

- Ale pan jest moim klientem. To co zrobiliśmy nie ma nic do rzeczy...

- Chcesz, żebym tu wrócił?

- Tak. Pan jest wyjątkowy...

- I żaden „pan”, jasne?

- Tak – uśmiechnął się słodko.

- Cholera, jak ja bym chciał mieć takiego brata! Te moje wredoty nie są ani trochę tak słodkie jak Ty! No Tino jest o wiele słodszy!

- Myśli pan, że ich poznam?

- Oj, naślę ich na Ciebie, bądź tego pewien – mężczyzna się zaśmiał. – To ja się już będę zbierał młody, jeszcze mi się od Askela oberwie, że się szlajam niewiadomo gdzie. I mówiłem już coś o tym „panowaniu”.

- Dobrze, przepraszam. Jesteś taki zabawny. Jeśli możesz, pozdrów ich ode mnie.

- No jasne, że pozdrowię! Niech mi zazdroszczą, że byłem u takiego słodziaka jak Ty!

- To Ty jesteś słodszy.

- Oj, nie przeginaj, bo zaraz jeszcze raz to zrobię – zaśmiał się i go pocałował. – Niedługo przyjdzie tu ktoś z moich, na pewno. Ja też niedługo wrócę. To pa.

- Pa – mały uśmiechnął się, a potem ubrał. W pokoju jeszcze zadzwonił do Arthura opowiadając mu o swoim dniu. Jednak zauważył, że mężczyzna był smutny.

- Nic mi nie jest – powiedział zielonooki. – Po prostu nad czymś myślałem.

- Jakieś bolesne wspomnienia? Problemy?

- Jedno i drugie. Wspominam wroga, okłamuję przyjaciela... Jestem do bani.

- A co ten wróg panu zrobił?

- Nieważne. Nie będę Ci wszystkiego mówił.

- Ja panu wszystko mówię.

- Znasz tego wroga. Zaraz pójdziesz do niego z pretensjami, a on się dowie, że rozmawiamy.

- To braciszek Francis? Ostatnio się pan z nim kłócił...

- Tak, to on. Mogę Cię o coś prosić?

- Tak.

- Bądź dla niego miły, dużo przeszedł... Może miał rację w tym co mi zrobił... W pewnym sensie to była moja wina.

- A może to nie była niczyja wina? Tylko zrządzenie losu?

- Bronisz jego czy mnie?

- Obu. Bardzo was lubię.

- Może kiedyś się pogodzimy... Ale teraz się nie uda. Nie mogę mu tak po prostu wybaczyć, nie mogę się wycofać... Bo wtedy moje kłamstwo zostanie odkryte.

- A ta osoba panu nie wybaczy kłamstwa?

- Takiego nikt by nie wybaczył.

- Więc postaram się uniemożliwić panu zrobienie czegoś złego. Wtedy kłamstwo nie wyjdzie na jaw. A pan nikogo nie skrzywdzi.

- Dzięki, liczę na Ciebie. Do jutra.

- Do jutra – mężczyzna się rozłączył i przeszedł do sypialni. Na stoliku nocnym leżały okulary, a na poduszce lśniły blond włosy. „Ta noc też będzie kłamstwem” pomyślał i pocałował mężczyznę. Odda się mu. Da mu złudzenie miłości. W końcu teraz ma tylko jego... A może jednak nie? Po wszystkim zadzwonił telefon.

- Wiem, że Cię nie obudziłem, bo pracujesz do późna. Jutro u Ciebie będę – powiedział rozmówca gdy tylko zielonooki odebrał telefon.

- Ale Sean... Ja...

- Jesteś zajęty? Na piwko z braciszkiem chyba wyjdziesz, co nie?

- Taa, jasne... A może jeszcze ktoś iść z nami?

- Kto?

- Alfred...

- Toć on prawie jak rodzina. To mu powiedz i idziemy się jutro narąbać – po tych słowach połączenie zostało zakończone. Zielonooki zaśmiał się i wtulił w blondyna. Mógł już spać spokojnie.

            Następny dzień miał być dla chłopca szczęśliwy. Znów miał się spotkać z panem Roderichem i panią Elizabetą. Polubił ich. Byli takimi ludźmi, o jakich marzył rodzicach. Czuł się przy nich szczęśliwy. Jednak Gilbert najpierw nie chciał z nimi iść. Może dlatego, że dalej miał siniaki po ostatnim spotkaniu z panią Hedervary? Jednak na szczęście chłopiec go przekonał i przyszli w odwiedziny razem.

- Ciocia Ela – chłopiec natychmiast przytulił zielonooką piękność.

- Oj, słodki jesteś... A Roderich jest wujkiem, tak? – kobieta wzięła chłopca na ręce.

- Oczywiście! Wszyscy są jedną wielką, wspaniałą rodziną!

- No to idź do wujcia – zachichotała, a maluszek niczym mały szybowiec pobiegł do środka, uderzył w drzwi i wpadł na Rodericha.

- Przepraszam.

- Nie masz za co przepraszać. Wejdź, pora na Twoje lekcje, a wy chodźcie posłuchać. On jest naprawdę wspaniały – tak więc wszyscy poszli do salonu. Lekcja trwała już jakiś czas. Słuchacze byli zachwyceni. Gilbert nawet powiedział coś typu „Moja krew” jakby uznając chłopca za swojego brata. Po jakimś czasie Elizabeta wybiegła z pokoju. Za nią poszedł Roderich. Dogonił ją w łazience. Wymiotowała.

- Zostaw mnie – powiedziała. – Nie powinieneś oglądać mnie w takim stanie.

- Powinienem zawsze być przy Tobie. Co Ci jest...?

- Ostatniej nocy chyba coś poszło nie tak...

- Masz na myśli wczoraj...? Ale wtedy nic...

- Ostatniej nocy gdy to robiliśmy... Chyba jestem...

- Udało się?

- Udało?! Teraz ludzie się dowiedzą... Przecież po to zachowałam panieńskie nazwisko, by nikt nas nie połączył, byś miał spokój... Mieszkając razem już ryzykujemy... A teraz... Gdy wyjdę na spacer z dzieckiem wyglądającym jak Ty...

- Od jutra jesteś panią Edelstein – przytulił ją.

- Ale... Ale... Jeśli to zaważy na Twojej karierze?

- Nie dbam o to. Ty jesteś najważniejsza. Jak skończy się lekcja pójdziemy kupić test, dobrze? Sprawdzimy. A jutro zawiozę Cię do lekarza.

- Dziękuję. Kocham Cię.

- Ja Ciebie też – gdy wrócili wytłumaczyli gościom, że było to spowodowane nieświeżym majonezem z jajek, które rano jedli, a lekcja trwała nadal. Potem chłopiec spokojnie wrócił do domu. A oni poszli do apteki. Po jakimś czasie ujrzeli tak wyczekiwane dwie kreski, które miały wszystko zmienić.