Wiersz numer sto trzydzieści siedem: Diabeł wykarmiony na własnej piersi.

Chiny opiekował się Japonią i dał mu wszystko, co tylko mógł. Jednak wkrótce on odwdzięczył się, dając mu powód do łez.

Diabeł wykarmiony na własnej piersi.

Widzisz jak rośnie, to Twoja duma

Tak Tobie podobny, tak jednak różny

Może wyrośnie dając Ci honor

I spełniając marzenia, które wyśniły się w Twej głowie

Dzień po dniu widzisz jak dowiaduje się coraz więcej

Uczysz go, dajesz mu wszystko, co masz

A on poważnie spogląda na księżyc

Już dawno przestałeś go rozumieć

Nie wiesz już o czym on myśli

Lecz on zna każdy Twój krok

Pojawia się i znika niespodziewanie

Czyżbyś był za stary, by nadążyć za nim?

Aż pewnego dnia widzisz jak powraca

Szczęśliwy pragniesz go przywitać, tak bardzo tęskniłeś

Lecz nagle czujesz ból ogromny, na Twym ciele pojawia się rana

Jednak bardziej niż krwawy na Twych plecach krater, boli złamane w Twej piersi serce

I choć pragnąłeś dać mu wszystko, on odebrał Ci więcej

I choć pragnąłeś być dumny, stałeś się niczym

Tak długo mogłeś płakać jedynie

Nadszedł czas by ujarzmić diabła wykarmionego na własnej piersi