Historia poza tematem numer dwadzieścia dwa: Bal kłamstw i przeznaczenia.

Request dla Aurelle. Ona to wymyśliła. Francja jest księciem, poznaje Anglię na balu... Wiem, że to dziwne, to nie mi się śniło... Więc powodzenia w czytaniu^^ Jutro dostaniecie opowiadanie nie ode mnie, ale od bardzo pięknej i genialnej osoby. Obiecana przez nią bajka^^ Jeśli ktoś ma jakieś dzieła pisarskie, plastyczne czy muzyczne powiązane z opowiadaniem może je wysłać na meanness_scar@onet.eu ^^

Bal kłamstw i przeznaczenia

                Było sobie państwo, wielkie i wspaniałe. Jednak król miał jedynie jednego, lecz jakże urodziwego syna. Jednak syn ten nie był zainteresowany poszukiwaniem żony. Król postanowił mu to ułatwić. Zaprosił na bal kobiety z każdej rodziny w kraju. Każda też była zobligowana do pojawienia się na nim.

- Nigdzie nie idę – powiedziała piękna kobieta w domu rodziny Kirkland.

- Ale musi ktoś pójść, a Ty jesteś jedyną kobietą – powiedział jej brat bliźniak.

- To kogoś poprosimy, żeby poszedł za mnie i tyle. Pójdę sobie na bal, a potem co? A jeśli mnie jednak wybierze, w co wątpię to co zrobię? Zostawię was i mi z głodu pozdychacie?

- Niech się Arthur przebierze – zaśmiał się rudzielec. – Nikt różnicy nie zauważy!

- To jest myśl... – kobieta podeszła do młodego blondyna. – Jest piękny, z tymi brwiami szans nie ma, więc nie musimy się obawiać. Ale wystarczy trochę makijażu, sukienka, peruka i dama jak znalazł...

- Nie zrobicie mi tego... – zielonooki chciał uciec.

- No pomóż siostrzyczce...

- Dobra, ale robię to tylko dla Ciebie.

                Tak więc jakiś czas później został przebrany za piękną kobietę i odstawiony na bal. Nieco się bał, że zostanie odkryty i ośmieszony. Jedynie potwierdził przybycie osoby z rodziny Kirkland i schował się na balkonie, gdzie wolno było gościom wychodzić. Ale wszystkie kobiety były zajęte poszukiwaniem księcia, chciały być przez niego zauważone, więc żadna nie wychodziła w głównej sali, jeśli nie musiała.

                Nie tylko on był niezbyt pozytywnie nastawiony do tego balu. Sam książę też nie był nim zainteresowany. Chodził z kąta w kąt starając się nie rzucać się w oczy kobietom, które mógłby go wręcz rozszarpać. W końcu udał się na balkon.

- Wśród tych diabłów znalazłem anioła – zachichotał na widok blond włosów ułożonych w misterną fryzurę, których część spływała na błękitną suknię. Zielonooki natychmiast się odwrócił i spojrzał na niego. Był nieco przerażony. A jeśli się wyda? I jeszcze... Został uznany za wyjątkowego... To źle...

- To zaszczyt Cię poznać, o książę – ukłonił się grzecznie. Wyglądał olśniewająco, choć sam by tego nie przyznał.

- Mogę dotrzymać Ci towarzystwa? Tamte kobiety mnie chyba zjedzą, a Ty wydajesz się być w porządku.

- Oczywiście, to zaszczyt – błękitnooki stanął tuż obok zielonookiego. Młodszy najpierw był nieco onieśmielony, jednak wkrótce nawiązała się między nimi rozmowa. Z czasem zaczęli rozmawiać jakby od zawsze się znali. Zielonooki co jakiś czas robił słodkie minki, gdy mówił o czymś co go kiedyś zdenerwowało. Błękitnooki przyglądał się mu z zainteresowaniem. Spijał każde słowo z jego ust. Aż w końcu dotknął jego warg swoimi. Zielonooki zastygł bez ruchu. Był przerażony. To był jego pierwszy pocałunek. Miał ochotę płakać.

- Co Ci jest...? – starszy był wyraźnie zmartwiony. – Pierwszy pocałunek?

- T-tak... – jego oczy były zeszklone.

- Powinnaś być szczęśliwa, w końcu to zaszczyt. Czemu więc płaczesz?

- Nie wiem... Przepraszam... – starszy podszedł do zielonookiego i dotknął jego klatki piersiowej.

- Wiesz, że mnie nie wolno oszukiwać?

- Jak...? – chłopak wcisnął się w poręcz balkonu. Nie miał jak uciec.

- Bardzo proste... Po Twoich ruchach. Kobiety są dużo delikatniejsze. Jesteś zbyt silny. Czemu?

- Siostra nie chciała tu przyjść, a ktoś musiał...

- Więc od teraz będziemy się spotykać codziennie. Pamiętaj. Co dzień wieczorem masz być w parku przy stawie.

- D-dobrze... – drżał nieco.

- Więc... Skoro już tu jesteś... Wiesz, chyba wolę chłopców – błękitnooki zachichotał i pocałował młodszego namiętnie. Chłopak chciał uciec, ale nie mógł. Nie wolno mu było tego zrobić. Najpierw jedynie drżał. Jednak po chwili łzy wydostały się spod powiek. – Nie płacz. Jesteś wyjątkowy. Przecież tak dobrze Ci się ze mną rozmawiało. Czemu teraz nagle się boisz?

- Rozmowa a kontakt fizyczny to kompletnie co innego...

- Będzie dobrze. Wiesz przecież, że nie jestem zły.

- Wiem... Ale...

- Spokojnie... – starszy całował go po twarzy, szyi, dłoń położył na jego pośladek.

- Nie... Przestań...

- Spokojnie... – dłoń błękitnookiego skierowała się do zapięcia sukni. Zielonooki go odepchnął i uciekł.

                Po jakimś czasie wbiegł do domu zapłakany. Wszyscy dawno już spali. Wbiegł do pokoju i rzucił się na łóżko. Płakał w poduszkę. Gdy się uspokoił pomyślał jeszcze o jednej rzeczy. O tym, że usta błękitnookiego są wspaniale słodkie, ciepłe i miękkie.

                Później było tak jak być musiało. Wytłumaczył rodzinie co się stało. A oni nie mogli nic zrobić, żeby nie pogorszyć sytuacji. Chłopak udał się na spotkanie. Bardzo się bał. Jednak było inaczej niż myślał. Błękitnooki był dużo spokojniejszy i weselszy niż na balu. Siedzieli na ławce i rozmawiali, czasem chwycił jego dłoń i spojrzał mu w oczy z uśmiechem. Wyglądało to jak zwykła randka młodych ludzi. W tym miejscu nikt ich nie widział, a mimo tego błękitnooki nie wykorzystał sytuacji. Jedynie upewnił się, że spotkania będą się powtarzać. I powtarzały się. Codziennie robili coś więcej. Jakiś inny dotyk, inny pocałunek. Zielonooki bardzo się bał. Wiedział do czego to dąży.

                Wiele dni później jego obawy się spełniły. Mieli spotkać się pod osłoną nocy. Wiedział do czego to prowadzi. Błękitnooki zaprowadził go do domku w głębi parku. Znajdował się na dość wysokim drzewie.

- To moje ukochane miejsce. Zawsze marzyłem o tym, by właśnie w tym miejscu przeżyć swój pierwszy raz... – błękitnooki złapał młodszego za rękę. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko bycia wybranym na mojego kochanka.

- Proszę... Ja nie...

- Nie jesteś gotowy? Wiesz... To powinna być kobieta... Skoro Ty mi się podobasz to powinienem wybrać kobietę podobną do Ciebie, czyż nie? Twoją siostrę?

- Nie... Ja to zrobię... Proszę ją zostawić...

- Wiesz o czym się wczoraj przypadkiem dowiedziałem? Podobno powinienem mieć brata. Urodziło się dwoje dzieci, jednak jedno zniknęło... Wczoraj widziałem osobę wyglądającą zupełnie jak ja... Zaprowadziłem go do zamku. Zgadnij co się okazało...

- To Twój brat...?

- Tak. W dodatku już zdążył zawrócić w głowie księżniczce sojuszniczego państwa, więc ja spytałem czy mogę w takim razie być z kim chcę. Otrzymałem zgodę. Jutro pójdziesz ze mną do pałacu.

- Ale...

- Nie bój się. Tylko mój ojciec i matka się dowiedzą.

- Nie będą źli?

- I tak im już nie jestem potrzebny. A teraz... Chodźmy – zaczął wdrapywać się do domku na drzewie.

                W środku znajdowało się wiele rzeczy. Domek ten był zbudowany profesjonalnie, tak że można byłoby w nim mieszkać na co dzień. Była również sypialnia. Tam się udali. Łóżko z łatwością mogło pomieścić ich obu. Skorzystali z tego. Zielonooki się bał, jednak po jakimś czasie pozwolił mu na dotyk. Błękitnooki również się nie spieszył, nie popędzał go czy nie nalegał. Noc była idealna, by połączyć dwoje ludzi. Mimo początkowego bólu zielonooki wkrótce zatopił się w przyjemności, którą dawał mu starszy chłopak. Ciemności wypełniły dźwięki miłości.

                Tak jak też błękitnooki powiedział, nikt nie przejął się tym z kim jest. Mogli więc spotykać się nawet w pałacu. Młodszy również poinformował o wszystkim swą rodzinę. Kraj, dzięki nowej osobie zawarł intratną Unię. Czegóż to więcej pragnąć?