Wiersz numer trzydzieści dwa: Blask pośród nocy.

Można powiedzieć, że kontynuacja serii, tym razem AusHun. Jak się można domyślić następny będzie PruAus. (Napisz ktoś o tym w komentarzu, odpowiem na nie zanim zacznę pisać to mi się przypomni co mam pisać^^") Austria rozmyśla nad tym do kogo tak naprawdę należy serce Węgier. Jak myślicie, czy zieleń jest trawą, na której rosną fiołki, czy krzewem pełnym czerwonych róż?

Blask pośród nocy

Grasz kolejną melodię

Obok Ciebie błyszczy szmaragd

To jest właśnie definicja szczęścia

Tworzysz piękno u boku swej muzy

Czegoż więcej chcieć?

Może tego, by w jej oczach nie odbijało się karmazynowe wspomnienie?

Fałszywa nuta, masz dość

Znasz przeszłość

Widzisz jej zmartwione oczy

Przepraszasz i grasz dalej

Pamiętasz jak kiedyś była zupełnie inna

Lecz czy i Ty się nie zmieniłeś?

Z rozrabiającej chłopczycy stała się piękną damą

A Ty z niewinnego dziecka stałeś się obojętnym arystokratą

Tylko jedno się nie zmieniło

Prześladujący was szkarłat

Czasem boisz się otworzyć rano oczy

Myślisz, że jej już nie ma, a on śmieje się szyderczo

Ufasz jej, kochasz ją

Masz nadzieję, że ona czuje to samo

Nie wątpisz w jej wierność

Lecz zdaje Ci się, że rubiny bardziej pasują do szmaragdów niż fiołki

Jej pocałunek przypomina Ci, że fiołki rosną na zielonej trawie

Fiołki, nie zaś róże

Może kiedyś na krzewie cierniowym rosły te kwiaty

Lecz teraz krzew spłonął, pamiętaj o tym

Tworzysz melodię miłości

Na zielonej trawie kwitną fiołki

Fałszywa nuta, sam pogrążasz się w rozpaczy

Dowiedziałeś się, że róże już uschły

A rubiny obróciły się w pył

Czy nie powinieneś być szczęśliwy?

Nic już nie stoi między wami

Odwracasz się w jej stronę, lecz napotykasz pustkę

Dom nie jest już wspólny

Fiołki usychają w wazonie

A teraz są już w zielniku

Zasuszone, zgorzkniałe, lecz wieczne

Róże miały szczęście, że spłonęły

Ogród jest jedynie pustą zielenią