Wiersz numer trzydzieści jeden: Niedoścignione marzenie.

Tak więc, małe PruHun'iątką dla Yaarie. Masz piękny nick^^ Meroko, napiszesz dla nas coś typu "Co robiła Elcia, zanim poznała Rodusia"? Dobry PruHun nie jest zły^^ Mi się zawsze wydaje, że Węgry jest szczęśliwsza przy Austrii, a on potrzebuje kobiecej dłoni, miłości. Prusy sobie jakoś radzi, dodatkowo raczej  chyba trudno z nim wytrzymać psychicznie... Chociaż jedna strona Elki, ta nowa, kobieca jest idealną żoną Austrii, która mogłaby się nim opiekować i dawać mu szczęście, za to dawniejsza wersja byłaby idealną partnerką dla Prus, o którą nie musiałby się martwić na wojnie, a jednocześnie wiedziałby, że są sobie równi i żadne z nich nie byłoby zdominowane. Czyli Pairing zależy od czasów.
Wiersz zaś opowiada o tym jak czuł się Prusy widząc Węgry z Austrią. Wybrał potęgę i samotność, lecz czy większej radości nie przyniosłaby mu walka o miłość? Chociaż... Nie wiadomo o co, a raczej o kogo z Austrią walczył...

Niedoścignione marzenie

Szkarłat odbija się w szmaragdzie

Jednak nigdy się nie połączą

Wśród zielonej trawy kwitną fiołki

Miłość na melodię walca wiedeńskiego

Lecz jedna osoba wciąż przygląda się z nadzieją

Każdej iskrze w zielonych oczach

Jednak gdy szmaragd ujrzy swe odbicie w szkarłacie

Szybko powoduje, że z rubinowych oczu pragnął wyrwać się łzy

Nie słowami, nie czynami, lecz sercem

Sercem zarośniętym przez fiołki

Duszą poddaną muzyce

Granej przez palce, które jednak nigdy jej nie dotknęły

Karmazynowe spojrzenie utkwione w pistacjowej sukience

Czemu nie zrobisz kroku na przód?

Czemu nie wyznasz jej swych uczuć?

Czemu nie zawalczysz o nią?

Ronisz łzy, gdy ona odchodzi

W tak walca wiedeńskiego

Tak łatwo było Ci walczyć

Tak łatwo było Ci zabijać

Czy więc to miłość miałaby Cię pokonać

Skoro śmierć była na to za słaba?

Spijasz każde słowo z jej ust

Ach, jakże pragniesz je pocałować!

Jednak nagle rozbrzmiewa melodia

Niczym zaklęty flet wyprowadzający dzieci z wioski

Tak dźwięk fortepianu zabiera Twe marzenia

Na zielonej trawie rosną fiołki

A ona kocha jego

Czy wystarczy Ci obserwować jej szczęście?

Widzisz jak zakłada jej obrączkę na palec

Wszystko stracone

Nagle jednak, szansa odzyskana

Widzisz jak odchodzi, dźwięk fortepianu wypełnia się smutkiem

To Twoja szansa

Szkarłat odbija się w szmaragdzie

Płyną łzy, lecz z czyich to oczu?

Jesteś jedynie pocieszeniem

Zabawką lichą daną sierocie

Lecz Tobie to wystarczy

Na zielonym krzewie zakwitły czerwone róże

Wicher jednak je zerwał i rozrzucił

Zielona trawa usycha tęskniąc za fiołkami

Krzewy nie rodzą już róż

Rozbrzmiewa melodia nokturnu

Szkarłat traci blask

Karmazyn zamiera

Rubiny rozpadły się w pył

Ach, śpij, maleńki, o potędze dawnej śnij

A ujrzysz koszmar o niespełnionej miłości