Wiersz numer dwadzieścia osiem: Rozpłatanie jedności.

Trochę zaczerpnięte z powtórki z renesansu na polskim, gdy dowiedziałam się, że źle pamiętam daty rozbiorów (już się dobrze nauczyłam!), a trochę z tego, że w sklepie jedna pani dała mi 10 zeszytów do nut akurat jak zastanawiałam się jaką nową melodię skomponować... Właśnie... Wie ktoś gdzie można kupić dobry flet? Mój jest połamany... A kto mnie nauczy nut?^^" *szczyt głupoty został osiągnięty* Nie wiem co zrobię jak mi się znowu Fritz przyśni... A po tym wierszu będzie albo smutny, albo wkurzony... *nasłuchuje melodii fletu, która materialnie rozbrzmiewać nie powinna* Jak co to zagra mi jak się czuje i w razie czego przeproszę^^ Nikt nie powinien cierpieć, pamiętajcie! Gdy zranicie kogoś również będziecie cierpieć, nawet jeśli w inny sposób. Wszyscy powinni być szczęśliwi. Wasze uczynki wrócą do was. Dowód znajdziecie w wierszu^^

Rozpłatanie jedności

Dwie istoty jednością złączone

Miłość ich większa niźli potęga niebiańska

Pod króla władzą jednego

Serce jedno dwóm narodom bije

Czyż potężniejszym coś jawić się może?

W piękno władca zapatrzony

Zła na świecie nie spostrzegł

Troje piekieł wysłanników

Anioły pojmać zapragnęło

Pod władzą trzech władców

Melodia fletu zagłuszyła myśli filozofów

Dwa szmargdowe spojrzenia

A na przeciw nich

Rubiny, fiołki i zimny fiolet

Czemuż to stać się musiało?

Czyż-li zazdrość to była?

Czy potęgi manifestacja

W nieuczciwej walce zdobyta

Nagroda wymknie się niedługo

Oto klątwa spadnie na was, istoty niecne

Rubiny rozpadły się na popiół

Gdzież dom Twój, dawna potęgo?

Fiołki zakwitły w cudzym ogrodzie

Czyją krwią się zbrukałeś? Za kogo swoją przelałeś?

Serce zimnego fioletu spalone zostało

A gdzież teraz Twa rodzina, czemuś sam w pustym wielkim domu?

Szala się odwróciła

Trawa rośnie w majowym słońcu

Szmaragdy okazały się silniejsze

Niźli rubiny, fiołki i zimny fiolet

Nadzieją zdziałasz więcej niż zazdrością