Wiersz numer dwadzieścia dziewięć: Wiśniowa herbata.

Anglia rozmyśla o Japonii. Czyli co wyjdzie z połączenia wiśni i herbaty. Trochę słabe, bo pisane o 2 w nocy chwilę po powrocie ze szpitala w Warszawie. W każdym razie jestem wyjątkowa, w ostatnim ćwierć wieku było tylko 200 zachorowań na moją chorobę, nawet nie wiadomo skąd ona się bierze, czyli leczenie objawowe... Jak miło... Ale przysłużę się nauce, bo będą analizować moje DNA. Ale jak zwykle musiałam się wykazać, czyli moja krew jest tak gęsta, że nie dało się jej pobrać, kilka prób było...

Wiśniowa herbata

Zapach kwiatów i owoców drzewa, które kochasz

Sprawia, że zapominam o liściach, które trzymam w dłoni

Miałem, jak zawsze o tej porze

Zgodnie z tradycją zrobić herbatę

Lecz godzina już dawno minęła

Coś rutynę zachwiało

Wciąż myślę o płatkach kwiatów, które tak kochasz

O tym, że są delikatne jak Twe usta

A owoce równie co one są słodkie

Ale to wcale nie tak, że jesteś dla mnie kimś wyjątkowym

To wcale nie tak, że śnisz mi się co noc

A już na pewno nie rozmyślam o Tobie codziennie

Znudziła mi się już herbata pita w samotności

Ty też ją kochasz, czyż nie?

Co Ty na to, by wypić ją razem?

Sam smak herbaty jest smutny, choć głęboki

Głęboki jak grób wykopany dla samotności

Trzeba do niej coś dodać

By samotność zakopać

Już od tylu dni dodaję do niej rumu

Lecz co Ty na to, by dodać płatki wiśni?

Lub kawałki jej zasuszonych owoców?

Wtedy zniknie samotność

Gdy herbata połączy się z wiśniami

Co Ty na to, by wieczór spędzić razem?

Przy wiśniowej herbacie

Opowieściach o dawnych czasach

I duchach przeszłości