Wiersz numer trzydzieści sześć: Lustrzane odbicie.

O tym jak Ameryka traktuje Kanadę i o niespodziewanym gościu, który przynosi szczęście.

Lustrzane odbicie

Patrząc na Ciebie czuję, jakbym patrzył w lustro

Te same włosy niczym zboże

Te same oczy niczym niebo o poranku

Jednak Ty wciąż się śmiejesz

Tak głośno i donośnie

Że nikt nie słyszy mego płaczu

Jesteś bohaterem, wszystko musi należeć do Ciebie

Jestem Twym bratem

Jestem Twój, prawda?

Pośród Twych okrzyków radości

Nikt nie słyszy mego błagania o pomoc

Jesteśmy niczym odbicia w krzywym zwierciadle

Idealnie odwrócone, a jednak niby jednakowe

Wygląd tak podobny, mylny

Lecz dusz kompletnie różne

Ty tu jesteś panem, ja jedynie sługą

Muszę paść na klęczki

Całować stopy bohatera

I nikt nawet nie wie kim jestem

Gdy złamiesz zasady i czeka Cię kara

Wysyłasz mnie,  bym przyjął Twe baty

Lecz, gdy w końcu uda mi się coś osiągnąć

Przypisujesz mój sukces sobie

Jestem jedynie Twym cieniem

To o Ciebie wszyscy się bili

Ja byłem jedynie substytutem dla tych, którzy Ciebie nie zdobyli

Chciałbym wierzyć, że mój los się odmieni

Że kiedyś zajdzie Twe słońce

Zgasną światła

A oczy wszystkich zwrócą się ku mnie

Jednak to jedynie nikłe marzenie

To nigdy się nie spełni

Nawet nie chcesz jeść tego, co dla Ciebie ugotuję

Każesz mi biec i kupić to, co już gotowe

Tak jest szybciej według Ciebie

Nawet, jeśli naleśniki już leżały gotowe na stole

Nie spojrzałeś na nie

„Mały, kup mi burgera”

Powiedziałeś rzucając we mnie pieniędzmi

Cóż miałem zrobić?

Przyniosłem Ci Twe upragnione jedzenie

A teraz karmię resztkami naleśników ptaki

Cóż to? Żółte pisklę pośród czarnych wron?

Niczym blask nadziei pośród smutku

Widzę twarz osoby, której nie powinno tu być

Osoby, której nie powinno w ogóle być

„Co za marnotrawstwo!”

Powiedział i zabrał kawałek naleśnika z mej dłoni

Widziałem jak otwiera usta i zjada tej kęs

„Ugotujesz je kiedyś specjalnie dla mnie?”

Czemu zadał mi to pytanie?

Szkarłat zawładnął mym sercem

Skinąłem głową i poszliśmy do mego domu

Od dziś już nie będę Ci służył

Od dziś będę żył wraz z nim

Wszyscy mówią jakby mnie nie było, choć jestem

On jest, choć być go nie powinno

Skoro i tak nie przebiję się przez Twój blask, bohaterze

To zapalę światło, którego koloru nigdy nie ujrzysz

Płomień miłości i światło nadziei

Płonącę karmazynowym i błękitnym ogniem