Wiersz numer dwadzieścia trzy: Zniszczona dusza.

Nie wiem czy się nadaje, chociaż ta osoba pojawia się często na fanartach z Hetalii, chociaż to nie personifikacja. Wiersz jest o Fryderyku II Hohenzollernie. Napisany po dwóch nocach przepłakanych podczas pisania o nim na historię.

Zniszczona dusza

Z kolebki płacz wyniesiony

Niezrozumienie, łzy, zniszczenie

Marzenia odrzucone

Płacz nigdy nie uciszony

Zamiast dumy ze sztuki

Walki nakaz

Ucieczka ku wolności

Zakończona stratą skarbu najcenniejszego

Czemuż tyle łez wylać musiał?

Czyż ten, który życie Twe rozpoczął

Musiał zniszczyć je jednym słowem?

Miejsce fletu w Twych dłoniach zajęła broń

Miejsce sztuki w sercu zajęła władza

Lecz wkrótce zło zniknęło

Na zawsze oczy zamknęło

Więc piękno powróciło

Lecz dusza zniszczoną już była

Sztuka nie była już celem

Rozrywką jeno

Ku potędze dążyłeś

Krwią ludzką ręce splamiłeś

Oszustwem zbrukałeś duszę

Z Twego rozkazu

Najwspanialszy kwiat świata rozdartym został

Powoli zatraciłeś człowieczeństwo

Urzędnikiem jeno się stając

Jednemu narodowi dobro niosąc

Inne skazałeś na łzy

Na śmierć serce obojętne się stało

Wkrótce jednak przypomniało o sobie

Bólem wielkim

Ujrzałeś śmierć, której uniknąłeś

Lecz nawet nie zwróciłeś na nią uwagi

Pogrążony w obowiązkach

Porzuciłeś świat cały

W samotności umarłeś

Bez rodziny, przyjaciół

Bo jedna osoba

Duszę Twą zniszczyła

Gdybyś mógł wtedy

Pozostać przy sztuce

Stworzyłbyś piękno bez łez i cierpienia

Nie zbrukałbyś swej duszy

Żył i umarłbyś pośród przyjaciół

Lecz Twe grzechy, łzy, cierpienia

Były winą jednego istnienia

Życie dane zniszczonym zostało

Zakończone w samotności.