Wiersz numer trzydzieści siedem: Co raz złączone wróci do siebie zawsze.

Spotkanie Polski i Litwy po zaborach. Są szczęśliwi i przypominają sobie, co dawniej było ich codziennością, a tak długo byli tego pozbawieni. Ciekawe czy ktoś znajdzie charakterystyczne wyrażenia dla wierszy w temacie zaborów i niepodległości^^

Co raz złączone, wróci do siebie zawsze

Szmaragd spogląda w swe odbicie

Jednak nie widzi okalającego go złota

Lecz kolor nieco ciemniejszy

I odbicie nieco wyżej jest jakby

I gdy dotknie się dłoni jest większa i taka ciepła

Więc naprawdę tu jesteś, drogi przyjacielu?

Od dawna wyczekiwany

Mimo iż rubiny, fiołki i zimny fiolet

Odebrały mi Ciebie na lata tak długie

Nigdy nie zapomniałem o naszej przysiędze

„Siła narodu w jedności”

Ty jednak powiedziałbyś:

„Tautos jega vienybeje”

Mimo, że już nie jesteśmy jednym

Wciąż jesteśmy blisko

I nigdy nie zapomnimy o tym, co naprawdę ważne

Znów chwycę Twą dłoń

I pobiegniemy na pole maków

Uplotę Ci wianek z bratków i ruty

Stworzymy zielnik polnych kwiatów

Nakarm mnie znów swym sękaczem

A w zamian dostaniesz makowca

A nagrodę za miód zrobię Ci sam

Tylko jeszcze nie wiem co z tego wyjdzie

Napełnimy się swą obecnością

I upijemy szczęściem

I tak będziemy leżeć w ciszy

Podziwiając granicę między dniem a nocą

Gdy znika ciemność niewoli

I pojawia się nie tyle iskra

Co ogromne światło nowych nadziei