Historia poza tematem numer dwadzieścia sześć: Gdy serce opustoszeje.

AU. Nordic Five to grupka dzieci w Domu Dziecka. Starsze powoli odchodzą, młodsze zostają adoptowane. A niektórzy przywiązują się do siebie bardziej niż powinni.

Gdy serce pustoszeje

                Miejsce, do którego żadne dziecko nie chciało trafić. Miejsce, w którym dowiadywałeś się, że jesteś niepotrzebny i niekochany. Miejsce, gdzie byłeś zdany tylko na siebie, bez perspektyw lepszej przyszłości.

                Piątka nordyckich dzieci spała w łóżkach jednego pokoju w Domu Dziecka. Już od dawna byli razem w tym miejscu. Traktowali się jak rodzina. Taka dziwna, wielonarodowościowa rodzina. Najstarszy, Berwald, zawsze zajmował się wszystkimi obowiązkami. Przy nim nie były potrzebne żadne opiekunki, by młodsze dzieci z tej piątki były bezpieczne. To on pilnował czy umyły ząbki, czy się wykąpały, czy przebrały bieliznę. Ile już razy za to ostatnie dostał w twarz od Askela, który twierdził, że jest równie dojrzały co on. Ciekawe, że gdy śnił mu się jakiś troll i zmoczył łóżko to sam do niego biegł po pomoc. Młodszy od Berwalda był Mathias. Żywe srebro! Ach, ileż z nim było kłopotu! Podbierał jedzenie innym dzieciom, nie chciał ścielić łóżka i podrzucał pająki do łóżka Askela! Jednak wystarczyło jedno spojrzenie Berwalda, by za wszystko przepraszał i naprawiał szkody. Och, teraz kolej Askela! Poważny, jakby był najstarszy z nich! Zawsze straszył młodszego, Ingviego, że jak będzie niegrzeczny to go zabierze Troll, a jak będzie posłuszny to zobaczy taniec elfów. I jeszcze Ingvi... Zimny jak bryła lodu na Arktyce... I równie piękny co zorza polarna. Jednak najsłodszym elementem tej jakże zimnej piątki był Tino. Słodki chłopiec w wieku Berwalda. Dokarmiał zwierzęta, nawet oswoił jednego psa. Gdyby był kobietą to na pewno zostałby idealną żoną... Chociaż Berwaldowi nie przeszkadzała jego płeć w nazywaniu go właśnie tak.

                Jednak nic nie trwa wiecznie. Mijały dni, gdy byli razem, gdy siadali przy jednym stoliku. Dorastali razem. Jednak musi w końcu nadejść czas rozłąki. Pierwszą jej oznaką był Berwald idący do pracy po szkole. Ach tak, dorasta... Niedługo ich opuści... A wraz z nim ich światło radości zgaśnie, odejdzie Tino, zamieszkają razem. A oni pozostaną w pustej samotności. Mathias jest od nich młodszy dwa lata, zaś Askel rok od niego, a od niego dwa lata młodszy jest Ingvi. Więc zostało im jeszcze dużo czasu, nim będą w stanie uwolnić się z tego miejsca i zacząć samodzielne życie. Właśnie... Samodzielne... A raczej samotne. Bez siebie nawzajem. Berwald i Tino na pewno nie będą mieli wystarczająco dużego mieszkania, by zmieścić też ich trójkę, a znalezienie jakiegoś w pobliżu graniczy z cudem. Nie chcieli się rozdzielać...

                Nie spodziewali się, że to nie ich stracą pierwszych. Przybyła rodzina chcąca zaadoptować jedno z nich, ewentualnie rodzeństwo. Askel i Ingvi dowiedzieli się niedawno, że właśnie nim są... Wspólna matka... To tłumaczyło różne nazwiska. Chłopiec patrzył z nadzieją na młodszego brata. Może... Może on pomoże mu się stąd wyrwać? Może nie będzie musiał wkraczać w dorosłość jako przybłęda z bidula?

- Ingvi... Powiedz cioci, masz jakieś rodzeństwo...? – zapytała piękna kobieta głaszcząc śnieżnobiałe włosy. Wystarczy jedno słowo... Tak, jedno jedyne słowo... Powiedz „Tak, mam braciszka, Askela...” i wskaż na niego! Obaj będziecie szczęśliwi w nowej rodzinie...

- Nie, proszę pani... – i tak o to marzenia o rodzinie legły w gruzach. Askel rozumiał jeszcze, że chłopiec nie chciał go nazywać bratem. Może naprawdę uważał to za dziecinne. Ale teraz... Teraz, gdy mógł mu otworzyć drzwi ku szczęściu... Bezlitośnie zatrzasnął je miażdżąc mu nimi palce. Zwykle chłodne, puste oczy Norwega zaszły łzami. Wybiegł z pokoju. Może mógł powiedzieć, że Ingvi się myli, potwierdziłyby to opiekunki... Jednak... To nie o to chodziło... Ingvi się nie pomylił. Ingvi go nie chciał. Nie uznawał. Nie mógł nawet znieść myśli, by choć ten jeden raz się do niego przyznać i zabrać go ze sobą do nowej rodziny. Berwald był w tym czasie w pracy, a Tino pomagał w kuchni. Oni więc nie mogli zobaczyć smutku w jego oczach. Jednak Mathias to widział. Askel wybiegł z pokoju. A on za nim.

- Askel! – Mathias złapał go za ramię, gdy ten był w ogrodzie. Bez kurtek, w skarpetkach stali na śniegu.

- Zostaw mnie... Już wszyscy mnie zostawcie! Skoro on... – wyrywał się.

- On? On jest taki dla każdego. Wiesz jak to jest z dziećmi. Uwierz, za kilka lat będzie żałował, że skłamał...

- Nie będzie żałował! Nikt nie będzie żałował! Nikt nie żałowałby nawet, gdybym umarł!

- Nie pleć głupstw! Wracaj, bo się przeziębisz! – próbował go zaciągnąć do środka.

- Nie! Będę tu stał aż mi ręce i nogi z zimna odpadną! Chcę zamarznąć! Umrzeć tak jak żyłem! W końcu... Otacza nas tylko zimno...

- Właśnie. Gdzie mój dawny, kompletnie obojętny i słodki jak lody śmietankowe Askel?

- Roztopił się pod wpływem łez rozpaczy. A teraz wyszedł na śnieg się zamrozić z powrotem.

- To ja z nim poczekam i popilnuję aż ochłonie, co?

- I razem z nim zamarzniesz? A proszę bardzo. Jakbym naprawdę zamarzł... Pewnie byś nawet nie zauważył...

- Ja byłbym pierwszym, który by Cię przytulił, mając nadzieję, że odtajesz.

- Jasne... A Ingvi by przyszedł z młotkiem sprawdzić, czy pęknę...

- Nie dałbym Cię... I nie mów tyle, bo Ci język zamarznie.

- To mnie powstrzymaj.

- A bardzo chętnie – pocałował go czule, jednak bardzo natarczywie. Chłopak chwilę się wyrywał, jednak po jakimś czasie przestał. Przytulił go delikatnie.

- Jesteś... Jesteś niemożliwy... – powiedział, gdy już się rozdzielili. Był cały zarumieniony.  – Czemu to zrobiłeś?

- Bo Cię kocham – głos Mathiasa był całkowicie beztroski jakby mówił, że lubi lody śmietankowe.

- Co? Chyba... Chyba żartujesz... Nie możesz mnie kochać... Jesteśmy chłopakami...

- I co? Wszystko mi wolno. Teraz należysz do mnie, o! Dania zdobywa Norwegię! – zaśmiał się posyłając aluzję do miejsc ich pochodzenia.

- Nie wolno jeszcze zapomnieć o wspólnym istnieniu Szwecji z Finlandią – młodszy zaśmiał się chyba pierwszy raz w życiu.

- A Islandia jest zimną wyspą od nas oddzieloną i nie musimy się nią przejmować, o! A teraz chodź, bo Twoje nogi zaraz też staną się oddzielnymi wyspami na śniegu.

- Masz rację... – chłopak mocno go przytulił. – Zimno...

- Trzeba było nie stać na śniegu... Zaraz Cię rozgrzeję...

- Wolę nie wiedzieć jak... – na te słowa starszy jedynie się roześmiał.

                Minęło kilka miesięcy, a w pokoju zostali tylko oni dwaj. Nie chciano ryzykować dodania do nich nowych dzieci, bo nie wiedziano jak je przyjmą, gdy tyle czasu stanowili namiastkę rodziny. Więc noce spędzali sami.

- Askel...

- Daj spać...

- Chodź do mnie...

- Po co?

- No, ale chodź...

- Nie dam się nabrać... Kiedyś jak podszedłem do Ciebie na w-f to zdjąłeś mi przy wszystkich koszulkę...

- Teraz nie ma nikogo oprócz nas...

- Masz rację... – chłopak zszedł powoli ze swojego łóżka i poszedł do posłania Mathiasa.

- Połóż się ze mną... – chłopak odsunął kołdrę, by młodszy mógł wejść.

- Chyba śnisz...

- Ile razy już Cię tuliłem, całowałem...?

- Skończ! Rozumiem... Uważasz, że jesteśmy na etapie...

- Przejścia do następnej bazy. Wskakuj.

- Nie... Jeszcze nie... Boję się...

- Nic Ci nie zrobię, tylko się połóż.

- Ale tylko spróbuj... – położył się niepewnie przy nim. Musiał się w niego wtulić, by nie spaść z tego małego łóżka.

- Jesteś słodki...

- Przestań... – Mathias pocałował go delikatnie. – Zostaw... Bo jeszcze...

- Jeszcze będziesz chciał więcej...?

- Robisz to specjalnie... Ty chcesz...

- W końcu znamy się tyle lat. Czego się wstydzisz?

- A jak ktoś wejdzie...?

- Spokojnie... Wszyscy śpią...

- A jak ich obudzimy? Nie wolno nam ryzykować...

- Więc... Gdy już będziemy razem mieszkać?

- Tak... Właśnie wtedy...

                Mijał czas. Wkrótce i Mathias zniknął. Chociaż oczywiście cała piątka się odwiedzała. Choć z Ingvim były problemy. Sam do nich nie przychodził, a jego nowi rodzice twierdzili, że nie powinien się zadawać z kimś takim jak oni. Jednak zawsze się jakoś udawało podać mu prezent na urodziny, czy znaleźć prezent od niego. I tak wszscy żyli jak rodzeństwo, które założyło własne rodziny i mieszkało osobno. Askel czuł się osamotniony, sam w tym wielkim pokoju. Często go wspominał, myślał o nim. Odwiedzali się, gdy tylko mieli na to czas. To tylko rok, prawda? Szybko zleci...