Wiersz numer czterdzieści: Co skrywasz w swym sercu?

Wspomnienie Węgier o Austrii, Prusach, Włoszech i HRE. To, co miała kiedyś, a co już straciła. O tym jak świat potrafi być niesprawiedliwy. A dodatkowo zmieniłam nazwy dwóch notek^^" Historie związane z początkowym kształtem bloga miały mieć w tytule "Historia dodatkowa..." a dwóm dałam "Historia poza tematem..." czyli nazwę niezwiązaną z opowiadaniem.

Co skrzywasz w swym sercu?

Dawne lata, gdy biegałaś po drzewach

Gdy z dziecięcą radością wygrywałaś z tym chłopakiem

Gdy myślałaś, że niczym się nie różnicie

To on pierwszy poznał Twój sekret

To on pomógł Ci zrozumieć prawdę

Co zrobisz teraz, gdy jego już niema?

Co czujesz widząc gruzy jego domu?

A co jeśli Ty się do tego przyczyniłaś?

Tak dawno, dawno temu

Jednak, nie żałuj, nie płacz

On jest teraz szczęśliwy

I wciąż z uśmiechem patrzy na Ciebie

Ten czas w Twym życiu, gdy byłaś tuż obok niego

Gdy budził Cię zapach świeżego chleba

Usypiałaś przy dźwiękach fortepianu

Nie musieliście jak inni, co dzień zapewniać się o swej miłości

Jej dowodem był tupot małych stópek, powiew maleńkiej sukienki i szelest krótkich spodenek

Nie przeszkadzało Ci, że nie macie obrączek, że mimo bogactwa nigdy nie dał Ci diamentów

To nie tego pragnęłaś

Wystarczyła Ci jego miłość i muzyka

I ciepło tulących się do was dzieci

Wspomnienia wracały, gdy nad domem przelatywał czarny orzeł

A księżyc topił się w szkarłacie

Czemu on Ci to robił?

To on pomógł Ci poznać prawdę o Tobie samej

A jeśli miał w tym cel?

Jeśli Cię kochał?

Kiedyś, gdy zasnęłaś przy nim zbudziłaś się z kwiatem we włosach

To on Ci go dał...

Niczym oblubieniec zakłąda obrączkę na palec oblubienicy

On wplątał kwiat w Twe włosy

To stąd ta nienawiść, do tego, którego kochasz

Czy ten, z którym wychowujesz dzieci nie odebrał Cię temu, z którym sama się wychowałaś?

Bycie dzieckiem, a bycie z dziećmi to kompletnie co innego

Dojrzałaś, stałaś się damą, może nie żoną czy matką, ale byłaś może kimś więcej

Spoglądałaś na oczy przyćmione okularami

To on pokazał Ci miłość, piękno, to z nim dzieliłaś pieczę nad tymi słodkimi szkrabami

Spojrzałaś na szkarłatne oczy

To on pokazał Ci kim jesteś naprawdę, Twą wyjątkowość, to z nim dzieliłaś sekrety

Lecz teraz, gdy dzieci tuliły się do Ciebie mogłaś jedynie go nienawidzić

On chciał zniszczyć Twą idyllę

Błękitnookie dziecko puściło Twój fartuch

„Braciszku” – chłopiec rozpoznał prawdziwą rodzinę

Jednak udało się, wciąż byliście razem

Dni mijały

Obudziłaś się u boku ukochanego słysząc dziecięcy płacz

„On odszedł” – dziecko wytarło oczy rękawkiem sukienki

Czyżby błękit utonął w szkarłacie?

To dziecko odeszło, by być takie jak on

Cóż na to poradzisz?

Patrzyłaś jak ta drobna sukienka staje się za mała na Twe dziecko

Czemuż jednak musiało je ono zmienić na mundur?

Niedługo ujrzałaś szkarłat po raz ostatni

Wtedy nie było przy Tobie już żadnego dziecka

Straciłaś przyjaciela z dzieciństwa

Żal, kłótnia... Idylla prysła, również okulary roztrzaskały się o podłogę

Patrzyłaś jak każe Ci odejść

Teraz Ty mieszkasz w pustym domu

Tak wiele razy starałaś się pomagać tym dzieciom

Jednak ich plany tak często raniły Twe serce

Z sąsiedniego domu dochodzi smutna melodia grana na fortepianie

Brakuje tylko jednego domu

Szkarłat pokrył się bielą