Wiersz numer pięćdziesiąt osiem: Na końcu i tak wszystko stracimy.

Przepraszam Milkę za godzinę dodania, ale rozmawiałam z Niemcami z Dark Hetalii, potem przypomniałam sobie o odrobieniu lekcji i jeszcze musiałam poszukać weny i dopiero pisałam. Już idę spać, nie martw się, wszystko mam zrobione, tylko dodam, posłucham piosenek włączanych codziennie przed snem i idę^^ Tak więc wiersz opowiada o przemijaniu. Nie ważne co mamy, co zdobędziemy, jak bardzo się do tego przywiążemy czy jak bardzo to chronimy. I tak wszystko i wszyscy ostatecznie znikną. Najpierw wspomnienie o Unii Polsko-Litewskiej (chociaż wolę określenie "Rzeczpospolita Obojga Narodów", bo wtedy jest bardziej sprawiedliwie, bo nikt nie jest wymieniany jako pierwszy), potem Francja i Joanna D'Arc, Prusy i Fritz (Specjalnie dla Milki, żeby znowu jej się czerwone oczy śniły <3 Jesteś słodka jak się boisz <3 A na serio to miał być wiersz o Prusach, bo mnie natchnęło "Until the End" z Crimson Hour Cosplay), wtedy Anglia i Ameryka, na koniec Austria i Węgry.

Na końcu i tak wszystko stracimy

Myślisz, że masz wszystko?

Myślisz, że zawsze będziesz szczęśliwy?

Niedługo to zniknie

A najszybciej odchodzą ludzie

Pamiętasz jeszcze wspólne chwile z przyjacielem

Gdy całe noce rozmawialiście w jednym domu

Dziwne zasady gier

I radość z każdej wygranej

A teraz?

Teraz jesteście tak zdystansowani

Jedno wydarzenie przekreśliło wszystko

Kolejne dni posypały się jak domek z kart

Jeśli myślisz, że masz wszystko, wkrótce nie będziesz miał nic

Widzisz te oczy patrzące na Ciebie z miłością

Wiesz, że ona żyje tylko dla Ciebie

Nie spodziewasz się jednak

Że również dla Ciebie umrze

Te same dłonie, które tak lubiłeś dotykać

Te same usta, które składały Ci przysięgę

Teraz trawi ogień

Równie gorący jak żar miłości

Nadzieja spłonęła

Jeśli myślisz, że masz wszystko, wkrótce nie będziesz miał nic

Uśmiechasz się widząc jego uśmiech

Do snu tuli Cię dźwięk fletu

Powoli spełniają się Twoje marzenia

Nie wiesz, że wkrótce to wszystko zniknie

Otrzymałeś z jego rąk potęgę wyrwaną niewinnym

A jego serce zakończyło bieg

Powiedz mi jednak, gdzie Ty teraz jesteś

Nie masz już swego domu

Jeśli myślisz, że masz wszystko, wkrótce nie będziesz miał już nic

Maleńkie dłonie tulące się do Ciebie

Te słodkie oczy, tak ogromne i niewinne

Wpatrujące się w Ciebie

Nie wiesz jaki plan powstaje w jego umyśle

Te same ręce, które Cię obejmowały

Teraz dzierżą broń

Te same usta, które mówiły te wszystkie piękne słowa

Teraz deklarują odejście

A oczy, które patrzyły na Ciebie z miłością

Teraz spoglądają zza celownika

W ułamku sekundy marzenia runęły

Jeśli myślisz, że masz wszystko, wkrótce nie będziesz miał już nic

Dama, Twa muza, ukochana

Słucha muzyki, którą wygrywają Twe palce

To jest właśnie definicja szczęścia

Wspaniała kobieta i dwoje dzieci

Jednak nagle widzisz jej drugie oblicze

Dzieci już dorosły, odeszły

A ona nie będzie dłużej taka jak zawsze

Na chwilę ją jednak jeszcze zatrzymałeś

Stworzyłeś namiastkę Utopii

Jednak przez jeden błąd wszystko zniknęło

Utopia nie ma prawa istnieć na świecie pełnym cierpienia

Jeśli myślisz, że masz wszystko, wkrótce nie będziesz miał nic

Tak więc pamiętaj, drogi śmiertelniku

Kiedyś opuścisz i zostaniesz opuszczony

Tylko głupcy pragną wiecznego życia

Każda chwila istnienia wypełniona jest cierpieniem

Czas mija, piękno przemija

Wkrótce odejdą nawet wspomnienia

Starsi umrą, młodsi odejdą

Zostaniesz sam

Nikt nie umrze za Ciebie, zrobisz to w samotności

Jak i życie przeżyjesz z ułudą przyjaźni

Z krótką miłością, jedynie przyzwyczajeniem

Nawet, jeśli zdaje Ci się, że masz wszystko, tak naprawdę nie masz nic