Wiersz numer czterdzieści jeden: Sztuka.

Lovino opowiada o wspomnieniu dzieciństwa, o Feliciano i o osobie, która nauczyła go czegoś, czego zawsze mu brakowało. Czy jedynie malarstwo może być sztuką? Jak wiele piękna może być ukryte w jednym słowie?

Sztuka

Odkąd tylko pamiętam zawsze byłeś lepszy

To Ciebie w dzieciństwie dziadzio nosił na rękach

Chwalił Twe rysunki

Kochał Cię dużo bardziej niż mnie

A może... może mnie w ogóle nie kochał?

Tak długo się nad tym zastanawiałem

To Ty zawsze miałeś wszystko

Mogłeś wyjrzeć przez okno i ujrzeć piękne miasto

Miasto sztuki, spokoju, który symbolizowała przepływająca przez nie woda

A moje miasto? Może równie piękne?

Jednak miasto pełne smutku, z symbolem cierpienia na jego środku

To sztuka jest szczęściem

Ja bez niej jestem niczym, prawda?

Proszę, powiedz mi, że chociaż Ty mnie kochasz...

Ale nie, Ty odbiegasz ku komuś innemu

To jego kochasz, nie mnie

Co więc mi zostaje?

W akcie zemsty obrzucić Twój dom pomidorami?

Ach, właśnie...

Widzę ten uśmiech, gdy on podaje mi właśnie ten owoc

Czemu jest taki szczęśliwy?

Nie ma nawet połowy tego co Ty, a mimo to nie odczuwa smutku

„Zjedz pomidorka, mój słodki pomidorku”

Jak mnie te jego słowa denerwują...

Ale... Sa też takie miłe

Tak długo byliśmy razem, choć czasem miałem ochotę go udusić

Robił dla mnie tak wiele dobrych rzeczy

Wiesz, powiem Ci coś...

Może Ty potrafisz pięknie malować

Ale ja nauczyłem się innej sztuki

Sztuki miłości