Wiersz numer czterdzieści pięć: Fałszywe przeznaczenie.

O to dowód, że mój mózg czasem myśli tylko w jednym kierunku jak się zdenerwuję... To samo miałam w szpitalu, też ciągle ta osoba... Czyli wiersz o Fritzu napisany pod wpływem kłótni z tatą. Nic mnie nie powstrzyma od napisania wiersza, nawet to, że mam ochotę podpalić całe osiedle... I palce mnie bolą od grania na flecie, ledwo klikam... Sama nie wiem o czym do końca jest ten wiersz, bo wrzuciłam fragmenty jego biografii i mojej analizy jego psychiki. Tak więc: przed czytaniem zapoznaj się z treścią artykułu na wikipedii, lub skonsultuj się z nauczycielem historii, gdyż każdy wiersz niewłaściwie przeczytany może zagrażać Twojemu zdrowiu psychicznemu. I wytłumaczcie mi, czemu ostatnio permanentnie porównuję Prusy do Ikara? A fragment o flecie "Dźwięk fletu niczym płacz dziecka" spowodowany faktem, iż kiedyś słuchałam jak ktoś z naszych czasów grał koncert na flet napisany przez Fritza. I to naprawdę brzmiało jak płacz zagubionego dziecka w lesie. Pierwszy raz miałam koszmary po słuchaniu muzyki... Całe Alice Murders mi się śniło... Chociaż melodia nawiązywała na pewno do czegoś kompletnie innego... Pamiętam dwie przepłakane noce jak pisałam na historię o Fritzu. Pierwsza "bo on miał wrednego tatę", a druga z myślą "czemu on nas skrzywdził?" więc ogólnie nie wiadomo czy go po łebku pogłaskać czy go w łeb pierdolnąć... Widać to w wierszu... Pewnie, jeśli miałby miłego tatę to też byłby milszy. Nie tyle chodzi o wychowanie co o traumę jaką mu spowodował i zapewne złamanie psychiki... Eh, czemu każde wspomnienie tego imienia uruchamia mi moduł analizy psychologicznej? Dobrze, zamykam się, a wy czytajcie... I powiedzcie co mi odbiło, że to napisałam...

Fałszywe przeznaczenie

Po cóż żyjesz?

Po cóż na świat przyszedłeś?

By kopią ojca być swego?

By marionetką w jego rękach zostać?

Czy by kochać?

Czy by piękno tworzyć?

Serce rwie się ku sztuce

Kajdany rodu zakuwają do broni

Czym żeś jest teraz?

Pozbawiony najcenniejszego skarbu

Zmuszony do zaprzedania duszy

Metal ulega przemianie

Instrument zamienia się w ostrze

Miłość w nienawiść

Dobro w zło

A Ty w marionetkę

Gdy koszmar istnieć przestaje

Nie zauważasz jak sam się nim stajesz

Pozbawiony miłości starasz się przewyższyć dawne zło

Jak wiele krwi przelano z Twego rozkazu?

Jak wiele łez wpłynęło do morza Twej chwały?

Dźwięk fletu niczym płacz dziecka

To Twój płacz, skrywany na dnie duszy

Pamiętaj, nie oszukasz serca

Gdybyś szedł za jego głosem

Czy żyłbyś teraz?

Wiesz, że nie

Jednak... Gdyby się udało... Czy byłbyś szczęśliwy?

Na pewno tak

Lecz powiedz, u czyjego boku?

Czemu żona Twa dziecka nie powiła nigdy?

Nigdy jej w tym nie pomogłeś

Ku komu kierowałeś swą miłość?

Czy może utraciłeś ją dawno temu?

Lecz teraz już śpij

To, czym władałeś jest już tylko snem

Starym wspomnieniem

Nie masz już o co się martwić

Potęga obróciła się w pył

Zbudowana na cierpieniu

Mogła jedynie zniknąć

Im wyżej wzejdziesz tym bardziej boli upadek

Uniosłeś ten kraj zbyt wysoko ku słońcu

A wosk w skrzydłach się stopił

Gdy tylko zamknąłeś powieki

Nie otwieraj ich już więcej

Nie chcesz tego widzieć

Czarne pióra w morzu zatopione

A ich właściciel zniknął na zawsze