Wiersz numer czterdzieści dwa: Wspomnienie życia.

Prusy wspomina co zrobił w swym życiu, kogo w nim spotkał, co osiągnął, kogo skrzywdził. Wie też, że nie ma prawa dalej istnieć. Pamiętajcie: Im wyżej wzejdziecie, tym bardziej boli upadek. Potęga zbudowana na przyjaźni przetrwa, choćby w okrojonym kształcie, lecz ta, zbudowana na czyimś cierpieniu zniknie bezpowrotnie.

Wspomnienie życia

Byłem słodki jak byłem mały, co nie?

Już potrafiłem nieźle wszystkich poustawiać!

Drżeli przed moją potęgą!

Ale jak długo?

Jak długo trwała ta chwała?

Zjawili się oni...

Bardzo szybko pokazali mi, że moje starania są bezcelowe

Im wyżej się wzbijesz tym bardziej boli upadek

Poznałem swe nowe miejsce

Pod ich częściową kontrolą

Jednak nie mogłem się poddać!

Wkrótce poznałem jego

Ależ był słodki, te jasne włosy i oczy

Opiekowałem się nim, zdobywałem nową potęgę

I wtedy musiałem o niego walczyć

Czy byłem „niegodny” opieki nad nim?

Tak mówił mój przeciwnik

„Plebs, taki jak Ty, na niego nie zasługuje, głupcze!”

Jednak ja pokazałem mu kto miał rację

A złote dziecko dorastało u mego boku

Czyż nie nadszedł czas, by wygrać wcześniej przegraną walkę?

Zjednoczone siły, przeciwko tym, którzy mnie poniżyli

Czemu więc miałem ochotę płakać widząc ich smutek?

Zrozumiałem swój błąd, lecz nie mogłem się wycofać

Zdobyłem tak wiele, dzięki jedynemu, którego potrafiłem prawdziwie kochać

Zdobyłem jego

Nie jestem jednak sadystą, prawda?

I wcześniej on mnie dobrze traktował

Tak więc starałem się dać mu jak najwięcej

A dziecko w mgnieniu oka urosło i odeszło ode mnie

Wkrótce miałem tak wiele problemów, by utrzymać go przy sobie

Jak bardzo nie chciałem go stracić

Był ostatnim wspomnieniem po tym, który mnie pokochał

Starałem się,  by nie cierpiał

Wkrótce jednak dziecko, które odeszło ode mnie urosło w siłę

Cały świat popadł w zamęt

A ja straciłem ostatnie wspomnienie o tym, który nauczył mnie kochać

Ale jednak jestem szczęśliwy

On jest wolny, już mnie nie nienawidzi

Ale powoli zbliża się mój koniec

Dziecko, które wychowałem przejęło nade mną kontrolę

Niedługo zniknę, by on mógł być potężniejszy

Ale niech pamięta

Im wyżej wzejdziesz tym bardziej boli upadek

I teraz on rozpoczął chaos

Jak mógł go skrzywdzić?!

Zniszczył tego, dzięki któremu jestem tym, kim jestem

Zniszczył tego, który przypominał mi, że na świecie istnieje miłość

Niedługo potem mnie też już nie było

Czy ktoś się przejął?

Nikt

Nawet to dziecko

Utrzymało mnie jeszcze chwilę przy życiu

Bym mógł przejąć połowę jego cierpienia

A teraz powrócił w pełnej krasie

Splamił to, co chciałem, by osiągnął

Więc czas, bym odszedł na wieki

Jednak on wciąż mnie tu trzyma

A ja wspominam jedynie cierpienie

Życie, którego dawno być już nie powinno

Czy to moja pokuta?

A więc co czeka jego?

Pamiętajcie więc wszyscy

Im wyżej wzejdziecie, tym bardziej będzie bolał upadek