Wiersz numer czterdzieści osiem: Poczucie winy.

Naprawdę bardzo starałam się nie napisać wiersza o Prusach... Napisałam z jego perspektywy... I w dodatku o Fritzu, do tego doszły moje rozmyślania o życiu po śmierci. Ten biały korytarz w drugiej części to "Drugi Świat", czyli miejsce, do którego według moich snów się idzie. Jest tam taka duża brama, tam są wszystkie bóstwa w jakie ludzie wierzą, mniejsza brama obok, a tam miejsce spotkań dusz, z drugiej strony dużej bramy znowu mała brama, a tam zejście do świata żywych, tam się idzie po reinkarnacji. Wchodzi się drugą stroną korytarza, na przeciw tych bram. Ciągle je widzisz, ale nigdy się do nich nie zbliżasz. Czyli są w odległości np. pięciu drzwi od Ciebie, mijasz jedne drzwi, a bramy nie są w odległości czterech, tylko nadal pięciu drzwi od Ciebie. Korytarz jest szeroki, a na obu jego stronach drzwi. A za nimi wnętrza serc. Coś typu piekła i nieba przez nas stworzone. Czyli jeśli kochałeś małe kotki i się nimi opiekowałeś to w Twoim pokoju będzie rzeka mleka, a przy niej łączka i pełno kociątek. Będziesz tam szczęśliwy, bo byłeś dobry. Ale jeśli byłeś zły i zabijałeś kotki, to w tym miejscu będzie pełno przegniłych kotków, które będą Cię atakować i będziesz cierpiał. Tam jest to, na co zasłużyłeś. Więc nawet, jeśli Twoje serce było pełne smutku, świat nie będzie zły, dostaniesz to o czym marzyłeś, a nie dostałeś. Jeśli uszczęśliwiało Cię zabijanie to tam dostaniesz karę, mimo że w sercu miałeś radość. Będziesz cierpiał, bo sam będziesz zabijany. A wzmianka w wierszu o reinkarnacji w danej formie pochodzi od krainy geograficznej w Kanadzie "New Prussia" i od tego, że na stronie Praskedy Krupnik powiedziała do mnie "A może Ty jesteś reinkarnację Fritza?" a ja się boję mężczyzn, a on się brzydził kobiet... Ironia stulecia by była... Z resztą i tak w wieku 24 lat był dużo ładniejszy ode mnie w wieku 18 (czyli teraz). A wiersz znowu gigant (opis niestety już też rośnie jak na drożdżach...) 1167 słów. Jeszcze śnił mi się kot osoby grającej Niemcy na Dark!Hetalii, właściciel tego kota też... Ale normalnie, herbatę pił, a kot leżał na stole i był głaskany. Wiersz dla tego, kto zgadnie kogo ja tam gram, można rozpoznać po karcie. Milka wie, bo też tam jest. (Za jej zgadnięcie opowiadanie). Mam dwie postaci, więc można zgarnąć dwa wiersze^^ Powodzenia i miłego czytania^^ Milka, nie podpowiadaj i żadnego "Znowu Prusy?".

Poczucie winy

Pamiętam, gdy pierwszy raz Cię ujrzałem

Już wtedy wiedziałem, że nigdy Cię nie zapomnę

Byłem przy Tobie, gdy stawiałeś pierwsze kroki

Nawet przewracałeś się z gracją

Wiedziałem, że będziesz dla mnie kimś ważnym

Nigdy nie chciałem oglądać Twych łez

A Ty sprawiałeś, że miałem powód do uśmiechu

Starałem się zawsze Ciebie rozśmieszać

Sam byłem również szczęśliwy, gdy to się udało

Pamiętam, gdy byłeś mały i przez przypadek nazwałeś mnie „tatą”

Przepraszałeś, jakbyś mnie obraził

A może w Twym mniemaniu była to obraza?

Pamiętam jak on Cię traktował

I Twój wzrok, gdy z okien widziałeś szczęśliwe dzieci

Ich słowo „tato” mówione z taką radością

Do mężczyzn, którzy trzymali ich na rękach

I Twoje „ojcze” mówione ze smutkiem i strachem

Do człowieka, który miał Cię za nic

Ten jeden, jedyny raz powiedziałeś „tato” z uśmiechem

Powiedziałeś to do mnie, gdy byłeś tak mały

Czułem jednocześnie radość i smutek

Byłem szczęśliwy, że byłem dla Ciebie niczym ojciec

Jednak to, że ten prawdziwy nie potrafił nim być, napawało mnie smutkiem

Widziałem jak dorastasz

Byłem z Ciebie dumny

Choć ten, który powinien mówił słowa, które jedynie wywoływały Twe łzy

A potem pojawił się on

Widziałem jak spoglądasz ukradkiem w jego oczy

Wiedziałem, że czujesz coś, czego nie powinieneś

Żaliłeś mi się, opowiadałeś o wszystkim

A ja wiedziałem, że nikt inny nie może się dowiedzieć

Czasem wychodziłeś niezauważony przez nikogo

I wracałeś taki szczęśliwy

Byłem równie szczęśliwy, jednak serce mnie bolało

Chciałem, byś to w moje oczy tak patrzył

Chciałem, byś to do mnie przychodził

Słyszałem jak grałeś mu melodie stworzone specjalnie dla niego

Tak jak dawniej grałeś dla mnie

Teraz nie byłem już najważniejszy

Jednak Ty byłeś szczęśliwy

Miałem ochotę umrzeć gdy nagle zniknąłeś, uciekłeś

A ja mogłem jedynie patrzeć na wściekłość Twego ojca

On wiedział, prawda?

A ten, który Ci mnie przysłonił płakał skrycie

Więc i on Cię kochał

Zawsze łudziłem się, że Cie oszukuje, a Ty wrócisz do mnie

Jak mogłem pragnąć, by Twa pierwsza miłość okazała się kłamstwem?

Jak mogłem być tak okrutny i samolubny?

Chciałem spalić pamiętnik, w którym zapisałem te myśli

Lecz było w nim zbyt wiele Twych słów

A on przychodził do mnie i wciąż pytał, czy wiem, dokąd mogłeś się udać

A ja nie wiedziałem co mu odpowiedzieć

Czyżbym zbyt mało Cię znał, by przewidzieć Twe ruchy?

Wiedziałem tylko za kim podążyłeś

Wyfrunąłeś jak ptak z klatki

A ja byłem zbyt mocno przywiązany do ziemi, by polecieć za Tobą

Wkrótce sprowadzono Cię z powrotem

Widziałem śmierć tych, którzy byli z Tobą

Czułem nieuchronne przeznaczenie

Modliłem się o cud, o to, by nie stracić Ciebie tak wcześnie

I cud się stał

Zginął ten, który wcześniej zajął tak ważne w Twym sercu miejsce

Czy byłem okrutny odczuwając wtedy radość?

Nie straciłem Cię, a mój rywal odszedł

Lecz Ty... Ty już nie byłeś tym samym człowiekiem

Melodia fletu przypominała płacz dziecka

A wkrótce Ty stałeś się taki jak ten, którego nienawidziłeś

Czy to przez moje prośby?

Czy to moje pragnienie zniszczyło Twe marzenia?

Gdybyś wtedy zginął, umarłbyś szczęśliwy

Zaznając wolności przed śmiercią

I mogąc patrzeć w jego oczy

Jednak Ty ujrzałeś jego śmierć

A Twą dusze skuły łańcuchy

Nie byłeś już tym, którego znałem

Widziałem jak zmieniasz się jeszcze bardziej

Jak kurczowo trzymałeś się swych przekonań, by zachować człowieczeństwo

Dzięki Tobie stałem się silniejszy

Jednak jak wiele poświęciłeś?

Obojętność, apatia

Malujące się na dawniej uśmiechniętej twarzy

Czy to moje modlitwy wtedy sprowadziły dzisiejszy Twój smutek?

Nigdy już nikogo nie pokochałeś

Nawet mnie

Może na to zasłużyłem?

W końcu... pragnąłem Cię tylko dla siebie

Samolubnym marzeniem zniszczyłem Twe szczęście

Od jak dawna już Cię tu nie ma?

Teraz i ja odchodzę

Zasłużyłem na to

Tak powinno być

Czeka mnie haniebna śmierć

Nie zasłużyłem na chwałę

Ale marzę tylko o jednym

O tym, by znów ujrzeć Twój uśmiech

Pamiętam, jak grałeś mi, gdy nie mogłem zasnąć

A teraz... Teraz boję się spać, bo wiem, że już się nie obudzę

Zamykam jednak oczy, takie jest moje przeznaczenie

Poczułem, że ktoś ociera mi łzę, jednak nie mogę się już poruszyć, nie mogłem otworzyć oczu

Czy to Ty po mnie przyszedłeś?

Słyszę dźwięk fletu

Płaczesz?

A ja powoli zasypiam

Wiem, że już się nie obudzę

Jednak nie boję się wiecznego snu

Wiem, że Ty w nim będziesz

A teraz zaprowadź mnie tam gdzie jesteś

Widzę światło

A Ty trzymasz mnie za rękę

Jednak widzę Cię takiego jak wtedy

Młodzieńcza twarz, duże oczy

Uśmiech i flet w dłoni

Wtedy jeszcze nie było nikogo, kto by nas rozdzielił

Czy już zawsze będziemy razem?

Czy to może jedynie iluzja, a Ty jesteś przy nim?

Widzę wiele drzwi w białym korytarzu

I strach w Twoich oczach, gdy zbliżam się do jednych z nich

Otwieram je, a Ty zamierasz

Widzę Ciebie i jego, lecz innych niż was pamiętam

Nieco starszych niż, gdy byliście razem

Szczęśliwych

Więc... To wszystko fałsz?

„To wnętrze naszych serc. W Twoim jestem taki, więc w Twym pokoju też będę”

Tłumaczysz mi smutno

„A Twój pokój? Jak wygląda?”

„Właśnie go widziałeś”

Nie widziałem w nim siebie...

Tylko jego...

Ale Ty mnie tulisz i szepczesz do ucha:

„Też tam jesteś, zamiast mego ojca”

Więc... Więc kochałeś mnie, ale nie tak, jak tego chciałem

Więc dlatego nazwałeś mnie „tatą”, gdy byłeś mały

Bo byłem nim dla Ciebie

A teraz prowadzisz mnie do innego miejsca

Otwierasz białe drzwi

A ja widzę nasz pokój

Na biurku leży mapa, a na niej tylko jedno państwo

Uśmiechasz się, a ja widzę swe imię

Jednak... Czy to oznacza, że wszyscy inni umarli?

„Przecież tego chciałeś. Tylko najpotężniejsi przeżyją, a Ty właśnie taki chciałeś być”

Więc zostaliśmy tu sami, tylko Ty i ja

Bez rodziny, bez przyjaciół

Marzenie stało się przekleństwem

Na zawsze razem, na zawsze samotni

Melodia napawa mnie smutkiem

„Nie martw się, niedługo znów powrócisz. I ja również”

Mówisz z uśmiechem

„Jak to?” – pytam niepewnie

„Nie jesteśmy tu wiecznie. Dusze powracają w innych ciałach. Zostało mi już tylko kilka lat”

„A mi ile?” – zastanawiam się patrząc w Twe oczy

„To wszystko zależy od Twego serca. Jednak czasem odrodzenie jest nagrodą lub karą. Rozlaliśmy wiele krwi, więc chyba nas ukarzą”

„Więc... W następnym życiu będę cierpiał, prawda? Wrócę jako jakiś skrawek, nie jako kraj...”

„Być może... Powstaną Nowe Prusy”

„A Ty...? Kim Ty będziesz?”

„To na pewno będzie ironia... Kraj jako kraina... A król jako...”

„Sług już nie ma, nim nie zostaniesz... Brzydziłeś się kobiet, więc odrodzisz się jako jedna z nich”

„Wtedy pewnie lepiej zrozumiem, czemu były potrzebne”

„Czy się spotkamy?”

„Zależy czy los nam pozwoli”

„Wiesz... myślę, że zrobiłem coś strasznego...” – opowiedziałem Ci o tym, czego pragnąłem

O nieszczęściu, które na Ciebie sprowadziłem

„Więc za karę będziesz musiał mnie odnaleźć... Wiem! Ja odnajdę Ciebie. Na pewno spodoba mi się kraj, którego częścią się staniesz”

„Przyjedziesz tam i będziesz przy mnie”

„Oczywiście”

Uśmiechnąłeś się i przyrzekliśmy sobie spotkać się znowu

Zniknęliśmy stąd oboje

A teraz czas odszukać swe szczęście

Lecz, jeśli to on odnajdzie Cię pierwszy?

Już zaczynam się modlić, by do tego nie doszło

Byś znów nie musiał cierpieć

Za późno pomyślałem, że przyniesie to jeszcze większe cierpienie