Wiersz numer pięćdziesiąt sześć: Niedojrzały, zakazany owoc.

Dobra wiadomość dla Milki: nie będzie Prus. Zła wiadomość: to RusLat. Napisane pod wpływem rozmowy ze Svalbardem z Dark!Hetalii, który ma bardzo ciekawe podejście do miłości i ludzkiego ciała... Tak więc Rosja chciałby otrzymać od Łotwy coś więcej niż tylko oddanie. A on sam przed sobą nawet zaprzecza, że podświadomie tego pragnie. Nie wiem co ja wymyślam... Lepiej już pisać o nieszczęśliwej, pruskiej miłości...

Niedojrzały, zakazany owoc

Pamiętasz jak kiedyś mieszkałeś w mym domu?

Ja nigdy tego nie zapomnę

Twe ogromne oczy na tle maleńkiej twarzyczki

Drobne dłonie

Niekontrolowane słowa uciekające z malinowych ust

Byłeś niczym pąk najpiękniejszego kwiatu

Tak bardzo chciałem ujrzeć Cię, gdy zakwitniesz

Długo czekałem

Wódka dolewana do mleka, które piłeś przed snem miała być nawozem

Tak samo delikatne aluzje, których nigdy nie rozumiałeś

Chciałem ujrzeć Cię pozbawionego jakiejkolwiek osłony

Takiego, jakim nie widział Cię nikt

Zastanawiałem się co też potrafi Twój język mówiący tak przewrotne słowa

Jak słodko się rumieniłeś, gdy on wołał Twe imię, a Ty zdawałeś sobie sprawę z tego, co powiedziałeś

Och, jakże chciałem sprawić, byś to z mego powodu się rumienił

Nawet nie wiesz ile razy przychodziłem do Twego pokoju, gdy spałeś

Musiałem uważać, by nie obudzić tych, którzy byli tak do Ciebie podobni

Zastanawiałeś się czasem, czemu budziłeś się w rozpiętej piżamie?

Może kiedyś Ci powiem

Opowiem o tym, jak skradałem się w ciemności

I nacierałem Twój tors wódką

Nie, nie marnowałem jej, mój drogi

Zlizywałem ją z Ciebie

Pamiętam Twą twarz, gdy już nie było mnie w pokoju

Gdy przypatrywałem się Tobie przez dziurkę od klucza

A Ty z obrzydzeniem zdejmowałeś swe ubrania i biegłeś pod prysznic

Codziennie rano chodziłeś po domu z wilgotnymi włosami, które zmoczyłeś myjąc się aż nazbyt dokładnie

Wiesz ile razy widziałem Cię w kąpieli?

Skradałem się, gdy tylko mogłem

I obserwowałem jak, chociaż przez gąbkę, dotykałeś swego pięknego ciała

Jakże chciałem wtedy stać się gąbką!

I ocierać się o Ciebie, zaglądać w najmniejsze zakamarki Twego ciała

Z czasem zauważyłem, że również myślałeś o podobnych rzeczach

Gdy niepewnie dotykałeś tej części ciała, której nikomu nie pozwoliłeś nawet ujrzeć

Czy myślałeś wtedy o mnie?

Tak... Słyszałem jak szepczesz me imię!

Pierwszy raz nazwałeś mnie tak wtedy

Bez żadnych grzeczności, po prostu wyjękując me imię

Jakże byłem wtedy szczęśliwy!

I Twój rumieniec, gdy ujrzałeś me oczy

Och, jakże byłeś słodki!

Potem przez wiele dni unikałeś mego wzroku

Gdy pewnego wieczoru skradłem Ci pocałunek wyglądałeś jak zawstydzona dziewica

I nią właśnie byłeś

Kwiatem, którego rozkwit chciałem obserwować

Wiedziałem, że jeden płatek już odsunął się od pąka

Nie mogłem reszty odsunąć na siłę

Lecz wszystko potoczyło się szybko, reakcja łańcuchowa

Gdy myślałeś, że śpię pijany

Otuliłeś mnie kocem i złożyłeś pocałunek na mych ustach

A wtedy ja przycisnąłem Cię do siebie w żelaznym uścisku

Drugi płatek odsunął się od pąka

Jak wiele jeszcze ich rozwinie się tej nocy?

Najpierw chciałeś się wyrwać

Mówiłeś, że to wcale nie tak jak myślę

Mówiłeś, że chciałeś tylko pocałować mnie na dobranoc

„Wiem, że mnie pragniesz”

Wyszeptałem do Twojego ucha

A Ty spłonąłeś rumieńcem

„Ma pan rację...”

Wyszeptałeś niepewnie

Czyżby trzeci płatek odsunął się od pąka?

Już byliśmy tak blisko, gdy nagle on wszedł do pokoju

Przegonił nas oboje do łóżek

To było takie zabawne

Ten, którego zawsze najbardziej chciałem zdobyć

Który tyle lat tego unikał teraz, wraz z wami był w mym domu

Jednak wiedziałem, że nie był mój

Znów to udowadniał

Niczym matka karcąca dziecko wydał nam polecenie podniesionym i zmartwionym głosem

Cóż więc było robić?

Tej nocy nie spędziliśmy wspólnie

Jednak niedługo miało się to zmienić

Powoli zbliżaliśmy się do siebie

Widziałem jak kwiat rozkwitł w pełni

Był już gotowy do zerwania, gdy nagle mi się wymknął

Zasmakowałeś wolności

Byłeś tak daleko

I tak długo mnie unikałeś

Wiedziałem, że kwiat zmienia się w owoc

To ja zostawiłem w nim pyłek pożądania

Który sprawił, że płatki, moralne bariery, opadły

By reszta zmieniła się w zakazany owoc

Jednak był wciąż zielony

Takiego przecież nie mogłem zjeść, czyż nie?

Nie chciałem też czekać, by zjeść już nadgryziony przez kogoś

Lub co gorsza, aż zalęgną się w nim robaki

Pamiętaj więc, że już zawsze będę Cię obserwował

A gdy tylko owoc dojrzeje

Zerwę go, by już nikt inny nie zabrał go dla siebie

Niedojrzały, zakazany owoc

Kusi jeszcze bardziej

Jest jeszcze bardziej niebezpieczny

Czuję jednak, że skryta jest w nim trucizna

Jeśli ugryzę go na siłę, gdy jeszcze będzie zielony

Trucizna mnie zabiję

Muszę poczekać aż spadnie na ziemię i potoczy się do mych nóg

Aż sam zaczniesz mnie błagać o dotyk

A ja już o to zadbam

Byś jak najszybciej znalazł się pod mym butem

Oczywiście, z własnej woli, mój drogi

Do niczego Cię nie zmuszę

To Twe własne serce złamie zasady i pobiegnie ku mnie

A Ty za nim

Oddasz mi swe ciało i duszę

Jesteś owocem w mym ogrodzie

Nie pozwól, by ktoś inny Cię nadgryzł

Ani by zjadły Cię robaki

Należysz do mnie

Choć nie jesteś już w mym domu

 Nie musisz w nim być

Wystarczy, że jesteś w mym sercu