Wiersz numer pięćdziesiąt siedem: Lustro sprawiedliwości.

Każdy nasz uczynek wpływa na naszą przyszłość. Nasze czyny wrócą do nas. Czyli mała opowieść o Rzymie, Prusach, Fritzu i jego tacie. (Co do niektórych osób to bym im łeb ukręciła, ale nie żyją... Milka, Ty wiesz kogo mam na myśli, czyż nie? Jakże można zniszczyć życie osoby, której się je dało?)

Lustro sprawiedliwości

Pamiętaj, że wszystko wraca do Ciebie

Gdy uderzysz w lustro zetkniesz dłoń z pięścią swego odbicia

Świat jest lustrem

Wszystko powraca do Ciebie

Powoli dążysz do potęgi

Pośród wojny i rozpusty zdobywasz ziemie

Wszyscy są Ci poddani

Tyś ich panem, władcą tych pokonanych niewolników

Lecz pamiętaj, nic nie trwa wiecznie

Powiedz mi, gdzie teraz jesteś

Jesteś tylko wspomnieniem

I tak skończy każdy, kto osiągnie zbyt wiele

Nielogiczne, wojenne zasady w pokoju

Nieszczęście sprowadzone, na tego, któremu należało dać radość

I wtedy ten, którego dusza zniszczona została

Dał Ci potęgę

Za jaką jednak cenę?

Tyle łez i krwi przelanych

Niewinne istnienia zakończone w rozpaczy

„Głupcy! Chcecie żyć wiecznie?!”

Nikt nie może, prawda?

Ucieczka od śmierci jedynie odłoży ją w czasie

Tak samo było z Tobą, czyż nie?

Chciałeś pozbyć się zagrożenia

Jednak było to nielogiczne, paranoidalne zachowanie

Gdy ten, którego się bałeś powrócił

Nie musiał już nic robić

Odszedłeś bez honoru

Świat jest lustrem

Wraca do nas to, co daliśmy innym

To tylko kwestia czasu nim zbrodniarz zostanie ukarany

A ich było, jest i będzie wielu

Ich potęga posypie się niczym domek z kart

Nie oszukasz sprawiedliwości

Choć ślepa, znajdzie Cię po omacku

Nie ważne ile lat jej to zajmie

Wkrótce spłoniesz na stosie własnych grzechów

Kłodami będą Twe kłamstwa

Ogniem Twe zbrodnie

A proch wspomnień o Tobie

Rozrzucony zostanie w rzece zwanej Zapomnieniem