Wiersz numer sześćdziesiąt cztery: Narodzone z miłości.

Tytuł chyba kompletnie nie pasuje, ale bym musiała zmieniać nazwę pliku... Tak więc... Historia Austrii i Węgier opisana w alegorii do tańca... A zauważył ktoś, że Polonez jest jakby alegoryczny do historii Polski i Litwy? Kto zauważy, co się z czym kojarzy, dostanie wiersz na zamówienie^^

Narodzone z miłości

Krok w przód, krok w tył

Raz przyjaciele raz wrogowie

Dwa kroki wprzód

Twarzą w twarz na polu bitwy

Podanie dłoni

Kto zwycięży i przechyli szalę na swą stronę?

Partner przyciąga partnerkę ku sobie

Kobieta w niewolę wpada

Tancerze obejmują się taktownie

Jednak nie cierpi, być może jest rada

Czas więc teraz na obrót

Pan zawrócił damie w głowie

Kroki w bok, w tą samą stronę

Walka na polu bitwy, ramie w ramie

Minięcie drugiej pary

Cały świat tak odległy, nie przeszkadza im

Orkiestra tak daleko, przygrywa im

Tak wielu leży u ich stóp

Lecz nagle oddalenie...

Bunt, rozdzielenie

Jednak pan szybkim ruchem panią przyciąga i w ramionach więzi

Połączenie, zasady równe

Muzyka cichnie, odsuwają się od siebie, kłaniają

Koniec wspólnego czasu

Lecz czy niedługo orkiestra nie zagra na nowo?

Czy nie połaczą się znowu?

Teraz muzyka jest inna, wszyscy tańczą razem, osobno jednoczeście

Więc i ich nowa więź połączy, lecz będą razem

Rozbrzmiewa muzyka czasów dzisiejszych

A oni znów po tej samej stronie