Historia poza tematem numer dwadzieścia siedem: Strata i pocieszenie.

Ostatnio ktoś tu prosił o DenNor, a nie miałam innego pomysłu to go napisałam. Nie wiem ile się to łączy z historią czy chociaż z Hetalią. Więc... Dania po ucieczce Szwecji i Finlandii jest załamany. Pocieszenie znajduje w domu Norwegii. Chyba bez sensu...

Strata i pocieszenie

                Czasem, gdy nie zauważamy swych błędów niszczymy coś, za czym będziemy tęsknić wiecznie, coś, czego nie chcielibyśmy nigdy stracić. Czasem nie można tego odzyskać. Ale kto powiedział, że nie można zyskać czegoś w zamian?

                Dania niepewnie przeszukiwał swój dom. Szukał tego, na czym zależało mu najbardziej na świecie, by tylko tego nie stracić.

- Nie ma... – biegł do następnego pokoju. – Tu też nie ma... Nie ma ich! – przeszukiwał nawet każdy większy czy mniejszy schowek, skrzynię. Wszystko. Czasem popadał w paranoję próbując znaleźć to, czego szukał w miejscu, gdzie nie weszłaby nawet mysz. – Szwecja i Finlandia uciekli... – dotarł do niego okropny fakt. Wypełnił go smutkiem i rozpaczą. Zaczął rzucać wszystkim, co wpadło mu w ręce. Niszczył cenne rzeczy, rozrzucał ważne dokumenty, darł listy. Aż w końcu upadł na kolana i po prostu zaczął płakać. – Uciekli... Nienawidzą mnie... – płakał chyba pierwszy raz w dorosłym życiu. Tak bardzo żałował każdego złego słowa, każdego złego uczynku, który mógł skłonić ich do ucieczki. Chciał ich szukać, lecz wiedział, że nie ma szans na sprowadzenie ich z powrotem. Mimo to wyszedł z domu. Mróz i śnieg otrzeźwiły go nieco. Znalazł cel, do którego powinien dążyć.

                Powoli, jednak sukcesywnie zbliżał się do domu Norwegii. Nie miał większego celu w tej wyprawie. Wiedział jednak jedno, tylko on mu pozostał. Przedzierał się przez śnieg, brnąc nieustannie ku swemu celowi. Nie zatrzymywał się ani na chwilę, nawet, gdy palce stawały się powoli fioletowe, a nogi bolały niemiłosiernie. Wkrótce jednak jego trud miał się opłacić.

- Czego? – niezwykle uprzejmie przywitał go Norge.

- Szwecja i Finlandia... – powiedział łapiąc z trudem oddech.

- Uciekli? A czego się spodziewałeś? Że będą przy Tobie wiecznie, bijąc Ci pokłony? – młodszy jednak wpuścił go do środka. – Jak sobie coś odmrozisz to Cię zabiję. Akurat robiłem obiad. Załapiesz się na darmowe żarcie.

- Jesteś kochany! – przytulił mocno młodzieńca.

- Jak mnie nie puścisz to daniem głównym będziesz Ty! – po tych słowach mężczyzna odsunął się od niego z miną zbitego pieska. – Dobrze. Jak zjemy to spokojnie porozmawiamy.

                Niedługo potem nastąpił czas posiłku. Zjedli mniej lub bardziej spokojnie i przeszli do konwersacji. Dania opowiadał długo i chaotycznie. Mówił o każdym dniu, szukając przyczyny ucieczki tych dwojga.  Powoli zaczynał się plątać. Jednocześnie usprawiedliwiając i oczerniając każde swoje zachowanie.

- Spokojnie... – powiedział nagle Norge, gdy Dania był bliski załamania. – Oni i tak by uciekli, wiesz? Może to nie do końca Twoja wina. Trochę Twoja... Bardzo Twoja. Ale nie całkowicie Twoja. Na pewno też chodzi o to, że pragnęli wolności. Nie musi to oznaczać, że nienawidzili Ciebie.

- Naprawdę tak sądzisz? – mężczyzna mocno go przytulił. Było już bardzo ciemno i późno. – A Ty mnie kochasz?

- Masz na myśli czy Cię „lubię”, prawda? – powiedział chłodno Norwegia.

- Czy kochasz! Bo jesteś taki słodki... Ja Cię chyba kocham, bo tylko Ty mi zostałeś...

- Czyli mnie kochasz, bo nie masz kogo kochać? Pójść z Tobą jutro do dzielnicy portowej i poszukasz kogoś innego?

- To nie tak! Kocham, bo mnie nie opuściłeś!

- A jakby Szwecja został z Tobą i tylko on był przy Tobie to jego byś kochał?

- Tylko lubił, Ty jesteś wyjątkowy.

- I myślisz, że ja Ciebie też?

- Mam taką nadzieję.

- Pacan...

- Och, przestań! Daj się przytulić! – mężczyzna wyciągnął do niego ręce. Spodziewał się, że zaraz zostanie uderzony... Ale Norge uśmiechnął się delikatnie i go przytulił.

- Na pocieszenie... – młodzieniec po chwili zasnął. Więc Dania musiał zanieść go do łóżka... Postanowił spać dziś wraz z nim. A rano niech się dzieje co chce.