Wiersz numer sześćdziesiąt dwa: Decyzja.

Czy to możliwe, że Prusy zniknął przez jedną swoją decyzję? Lecz, nie żałuje tej decyzji. Na jego odejście złożyło się wiele jego win i błędów. Lecz gwoździem do trumny okazać się mogła pomoc niewłaściwej osobie. Jednak on tak nie uważa.

Decyzja

Czy tego żałujesz?

Tego, że sprowadziłeś go na świat?

Mówisz, że przecież był na nim już dawno

Ale to Ty pozwoliłeś mu przeżyć

Ale on nie okazał Ci wdzięczności

Mówisz, że jest Twoim bratem

Że na pewno kocha Cię tak mocno jak Ty jego

Ale wydaje się, że nigdy Ci tego nie powiedział

A czy żałujesz, że oddałeś mu swe miejsce?

Nie wmawiaj mi, że nie ma to dla Ciebie znaczenia!

„On jest młody, niech się wyszumi. Mój czas już minął”

Mówisz z beztroskim spokojem

Lecz powiedz, czy nie tęsknisz za dawnymi czasami?

Gdy każdy znał Twe imię?

Kto teraz o Tobie pamięta?

Może kilka osób, które powiedzą „Ach tak, był kiedyś taki...”

Albo wypomną Ci Twe błędy i winy

Kto Cię teraz kocha?

Kto podziwia?

Kogo możesz kochać Ty?

Zostałeś sam

W cieniu tego, który narodził się pod Twoimi skrzydłami

Nie... Ciebie już nie ma

Powoli znikasz z ludzkiej pamięci

Kiedyś znikniesz na zawsze

Każdy ślad Twej egzystencji, każda pamiątka po Tobie

Zostaną zmienione na coś bardziej użytecznego

Tak dzieje się z każdym

Przetrwa tylko to, co jest wyjątkowe

Ale jak długo przetrwa?

Kiedy rozpadnie się w pył?

Niedługo nie będzie już miejsca, w którym się bawiłeś za młodu

Na jego miejscu wyrośnie coś innego, może odrażającego

Do Twego domu wprowadzą się obcy ludzie

Twe pamiętniki pokryje kurz

Albo skończą w piecu, spalone na popiół

Właśnie... Popiół...

A co będzie z Tobą?

W końcu... Nie jesteś już potrzebny

Co, jeśli świat postanowi się Ciebie pozbyć?

I zaśniesz, by już nigdy się nie obudzić?

Co będzie później?

Kto zapłacze nad Twym grobem, gdy nawet brat jest zbyt zajęty, by być przy Tobie?

Jeśli teraz, nie potrafi jak Ty dawniej robiłeś, przyjść i sprawdzić, czy przez sen się nie odkryłeś

To jakże miałby stawiać kiedyś znicze na Twym grobie?

To kosztuje go zbyt wiele czasu

Nie zrobi tego

Pamiątki po Tobie popadną w ruinę

Naprawdę nie żałujesz, że oddałeś mu swe miejsce?

Może nawet oddałeś mu swe życie

„Nie. To przecież brat, kocham go”

A czy on kocha Ciebie?

Ile razy objął Cię ramieniem, gdy było Ci smutno?

Tak jak Ty robiłeś to tak wiele razy?

On nie zrobił tego nigdy, jedynie patrzył tępo w przestrzeń

Ale jak wiele razy krzyczał na Ciebie, bo nie trzymałeś się jego zasad?

Ach tak, prawie codziennie

Bo zasady były dla niego ważniejsze od Ciebie

Więc pamiętaj, gdy kiedyś odejdziesz

Miej pretensje tylko do siebie

I nie oczekuj, że brat, który nie zadba teraz o Ciebie

Kiedy zajmie się pamiątkami po Tobie

Znikniesz bez jego wiedzy

Odejdziesz bez łez jego

I już nie powrócisz, on nie będzie o to błagał

Nie odda Ci tego, co poświęciłeś dla niego

Wrócą jedynie błędy i winy

A może... On jest Twoim błędem?