Wiersz numer sześćdziesiąt: Obserwator.

Przemyślenia Prus na temat Węgier. Skąd wie o niej aż tyle? Co jest w jego pamiętnikach? Jaki jest powód tego, że wciąż żyje?

Obserwator

Pamiętasz to dziwne uczucie?

Gdy myślałaś, że ktoś na Ciebie patrzy, a w pobliżu nie było nikogo?

„To tylko moja wyobraźnia” powtarzałaś

Jednak... Nie miałaś racji

Już od maleńkości byłem przy Tobie

Nie tylko, gdy bawiliśmy się razem

Jak myślisz, czemu tak szybko dowiedziałem się kim jesteś naprawdę?

Widziałem to, czego widzieć nie powinienem

Widziałem wszystko, znałem każdy Twój sekret

Zacząłem Cię obserwować jak tylko zrozumiałem, że coś przede mną ukrywasz

Jednak nie przestałem, gdy odkryłem Twą tajemnicę

Wtedy zaciekawiłaś mnie jeszcze bardziej

Zastanawiałem się, kiedy sama odkryjesz prawdę

Nie przeszkadzały Ci różnice między nami

Wcale ich nie dostrzegałaś

Więc mówiłaś mi wszystko, każdy, najdrobniejszy sekret

Potem, gdy zaczęły się walki między nami

Znałem każdy Twój słaby punkt

Niestety, Ty też znałaś moje

Dlatego walczyliśmy tak długo

Bo byliśmy równi sobie

Nieważne już kto wygrał

To już nie ma znaczenia

Wiesz jednak, kiedy naprawdę mnie pokonałaś?

Wtedy, gdy ujrzałem Cię tak piękną w tej delikatnej sukience

Wtedy zawładnęłaś całym mym sercem

Byłem gotów paść na kolana o całować Twe stopy

Tylko po to, by móc być przy Tobie

Ale on... On zabrał mi Ciebie

Nie dziwiły Cię nasze ciągłe walki?

Jak wiele mogłem zyskać pokonując jego?

Mogłem zyskać Ciebie

Tak naprawdę to były wojny o Twe względy

Wiesz jak bolało mnie, gdy widziałem Ciebie po jego stronie?

Jednak, gdy widziałem smutek w Twych oczach, kiedy zamachiwałaś się na mnie swym mieczem

Czułem ulgę, nawet, jeśli za chwilę spadał bolesny cios

Ten ból jednak nie był aż tak okropny, jak ten, który czułem w swym sercu

Gdy widziałem Cię uśmiechniętą u jego boku

Przy kim byłaś naprawdę sobą?

Czy przy mnie, odziana w męskie szaty z mieczem w dłoni?

Czy przy nim w pięknej sukni z kwiatem we włosach?

Pamiętaj jednak, kto pierwszy odkrył Twój sekret

I na dowód tego wplótł ten kwiat w Twe włosy

Nie wolno Ci o mnie zapomnieć

Teraz, gdy dla innych już nic nie znaczę

Nie chcę odejść jak inni mi podobni...

Nie chcę zniknąć nie pozostawiając po sobie żadnego śladu

Czy słyszysz jak wołam Twe imię?

Nie, zagłusza je jego muzyka

Czy będziesz płakać, gdy odejdę?

Powoli ogarnia mnie ciemność

Jak myślisz, ile razy pojawia się Twe imię w mym pamiętniku?

Jest na każdej stronie

Na każdej pojedynczej stronicy

Każdy Twój ruch, każde Twe słowo

Opisane z dokładnością maniaka

Ech, czuję się jak chory psychicznie

I to Ty jesteś chorobą powoli pożerającą mój mózg

Serce zabrałaś już dawno

Budzę się co rano zlany potem

Widząc jak me ciało jest w dziwnej sytuacji

A przed oczami wciąż mam Twe oczy

Gdy w śnie Twe włosy rozpływały się po mojej poduszce

Gdy należałaś do mnie

A potem znów Cię obserwuję

I widzę jak budzicie się oboje

On zakłada okulary

A Ty wychodzisz spod kołdry

W jego domu, w jego łóżku

A ubrania rozrzucone po sypialni

Jakże mu wtedy zazdrościłem!

Jak bardzo chciałem go zniszczyć

I zająć jego miejsce przy Tobie

Nigdy mi nie powiedziałaś, że zostałaś jego żoną

Może dlatego, że to nigdy nie nastąpiło

Oficjalnie jedynie pomagałaś mu prowadzić dom

Więc czemu widziałem w tym domu dwoje dzieci?

Jedno z włosami w tym samym kolorze co Twoje

Drugie patrzące na świat podobnie jak on

Musiałem to zrobić... Po prostu musiałem...

Chłopca zabrałem do siebie

Nauczyłem go, by nazywał mnie bratem

Dziewczynka została u was

Wiem co zrobię...

Jeśli mi się nie udało, to chociaż jemu się uda...

Może sprawię, że mimo wszystko staniemy się rodziną?

Sprawię, że ten chłopiec pokocha dziewczynkę, o włosach tak pięknych jak Twoje

I już nigdy się ode mnie nie uwolnisz...

Jednak... Potem zrozumiałem, że dziewczynka zbytnio podobna jest do Ciebie

I miała ten sam sekret co Ty

Jednak... Dzieci się przyjaźnią

I tak jest dobrze

Mijają lata

Ty już samotna jesteś

Jednak nie mam jak Cię zdobyć

Otacza mnie ciemność

Chcę ujrzeć Twe oczy po raz ostatni

Jestem już jedynie marnym pasożytem

A robaki trzeba zgnieść, zanim pożrą ciało

Więc chcę zostać rozgnieciony przez Twój obcas

Chcę, byś była ostatnim widokiem w mym życiu

Więc czemu ma marna egzystencja wciąż trwa?

Wciąż obserwuję każdy Twój najmniejszy ruch

Jeśli nie mam już po co żyć

I nie będę już dłużej taki jak Ty

Będę do końca obserwować każdy Twój gest

Każde Twe słowo spiszę w moim pamiętniku

Wchodzę do miejsca, gdzie są wszystkie jego tomy

W każdym tysiące razy wymienione Twe imię

Będzie tego jeszcze więcej i więcej

Biblioteka większa od Aleksandryjskiej

A na każdej stronie Twe imię

Myślę, że nauczę się malować

Same słowa to za mało

Namaluję Twój portret

W końcu znam Cię na pamięć

Znam każdy szczegół Twego ciała

Nawet te, których nigdy pokazać mi nie chciałaś

Więc teraz zamknąłem się w swej bibliotece

Nie będę jeść ani pić

Aż nie skończę tego obrazu

Wiesz co to będzie?

Och, nie chcesz wiedzieć

Zabiłabyś mnie z rumieńcem na Twej pięknej twarzy

Może, gdy ukończę swego życia dzieło

W końcu zaznam spokoju?

I umrę naprawdę

Nie tylko mentalnie

Gdy serce nie ma dla kogo bić

Po cóż bieg swój ma kontynuować?

Namaluję Twój portret

Piękniejszy niż jego muzyka

A potem utonę w ciemności

I będę nadal Cię obserwować

Zobaczę, czy wylejesz łzy nad mym ciałem

I czy on zagra melodię ku mej chwale

Posypią się poematy

Ludzie powiedzą, że byłem niedoceniany

Jaki to byłem wspaniały!

Jednak teraz nikt mi tego nie powie

Ludzie doceniani są dopiero po śmierci

Więc ja czekam na moment

W którym świat cały pozna mą prawdziwą wspaniałość

A Ty zapłaczesz nad mym grobem

Może wyszepczesz: „Zawsze Cię kochałam...” ?

Lecz będzie już za późno

Lecz cóż to?

Drzwi się otwierają...

Już dawno nie mogę się odwrócić...

Zapadam się w ciemność, lecz ktoś przyszedł mnie obudzić

Co teraz ujrzę?

Codzienny szafir?

Czy ukochany szmaragd?