Wiersz numer sześćdziesiąt trzy: Czy to źle?

To miał być wiersz o Prusach, ale wena miała inne plany... Trochę chyba też działanie książki o Fritzu leżącej jakieś 0,5 m ode mnie... (A portret Feliksa w podobnej odległości coś działać nie chce -_-) Rozmowa Fritza i jego taty ze śmiercią (najpierw jest jego tata, potem on). Trochę też myślenie o wadze przewinień zależnej od sytuacji i o życiu po śmierci. Zastanawiam się powoli co mój mózg wytwarza jeśli chodzi o temat Fritza... On nam zrobił rozbiory... Powinnam go nienawidzić... A mu współczuję... Cóż... Dzieciństwo miał smutne, mordów na wielką skalę nie robił tylko normalna polityka (ale mógł kogoś innego ciachnąć, albo bardziej dyplomatycznie), więc jakiś tam zły wybitnie nie był... Raczej skrzywdzony przez los. I miał wrednego tatę... jak to opisała jego tatę ta książka... "kochającego prymitywne, męskie rozrywki"... Tak, był wyjątkowo prymitywny, nie miał uczuć wyższych i traktował syna nie jak dziecko tylko jak żołnierza we wczesnym stadium rozwoju. To i się synek trochę popsuł, bo nikt go nie nauczył miłości. A nawet, jeśli ktoś by mógł, będąc jego przyjacielem to mu go odebrano. To potem to żony z ustawionego małżeństwa się nie przywiązał (bo i tak kiedyś umrze to po co) i nie poznał miłości... Może chociaż jego mama była miła... Ale jego siostra pisała w pamiętniku, że u nich w domu bardzo smutno było... Ja chyba wiem za dużo... Ostatnia osoba, która się za bardzo nim interesowała została zabita przez własną żonę... Ale na szczęście ja jestem względnie normalna, tylko analizuję jego psychikę no i nie ma zagrożenia sytuacją powyżej, bo małżonka posiadać nie będę, bo jestem za brzydka i za dużo zajmuję się dziwnymi rzeczami... Milka, nie bij za godzinę. Tylko przetłumaczę stronę z opowiadania i idę^^

Czy to źle?

- Czy to źle pragnąć potęgi?

I poświęcać jej wszystkie swe myśli?

- Tak, jeśli wybierzesz ją ponad swą rodzinę

- Ale... Czymże jest tak mała grupa, wobec całego narodu?

- Społeczeństwo składa się z jednostek

Jak miałbyś zadbać o kraj, jeśli nie umiesz zadbać o rodzinę?

- Lecz spójrz co stworzyłem! Armię większą niż wszystkie Twe marzenia!

- Patrzę i widzę, łzy syna Twego pierworodnego

- Nie zasłużył na to miano! Zniszczyć chciał to co osiągnąłem!

- Nic nie osiągnąłeś. Potęga dopiero nadejdzie

- Łżesz! Szatana sługo!

- Opadnij na dno piekielne

Ty, który doprowadziłeś do łez dziecko własne

Ty, który potęgę ponad rodzinę kładłeś

Ty, który zabiłeś szczęście swego syna

Ty, który zniszczyłeś wyższe uczucia

Ty, który człowieczeństwo utraciłeś z własnej woli

- Czy to źle poświęcić wszystko, by osiągnąć swe cele?

- Tak, jeśli poświęciłeś też miłość i rodzinę

- A jeśli nie miałem jej nigdy? Jeśli utraciłem ją dawno temu?

- Czemuś to nowej nie stworzył?

- A jakiż to wzór miałem? Cierpienie jeno

- Wiem o tym, wiem doskonale. Chciałbyś mieć szansę kolejną? Lecz, jakże dać Ci ją mogę, gdy tyle łez i krwi wylanych zostało z Twego rozkazu?

- Wiem to, żałuję... Chciałem jedynie pokazać osobie, która mogła ujrzeć mnie z nieba, że jestem wart więcej niż wciąż powtarzał

- Ujrzeć Cię nie mógł. W piekle wnętrzności mu wypalono. Za to, że cierpienie bezzasadne sprowadził

- Czy i mnie los ten czeka?

- Cierpiałeś za życia, ofiarą jego byłeś. Jednak to Cię nie usprawiedliwia

- Czy więc do końca wieczności patrzeć będę na niego? I znów drwić drwić ze mnie będzie?

- Tego nie powiedziałam również. Powrócisz raz jeszcze. To szansa, by winy swe odkupić

- Cóż to zrobić muszę?

- Tyle uśmiechów wywołaj, ile łez przelano, tyle szczęścia przynieś ile ran zadano

- Więc wrócę i wykonam swe zadanie, Wspaniały Aniele

- Wróć i napraw swe winy

Ty, który wiele łez przelałeś

Ty, z którego powodu łez wiele przelano

Ty, który miłości nie znałeś

Ty, przez którego ukochanych potracono

Ty, który przyjaciela śmierć widziałeś

Ty, któryś spowodował śmierć przyjaciół i wrogów

Czy istnieje niebo, zapytacie?

Jakże odpowiedzieć mam na to?

Powiedzcie mi, czy istnieje szczęście?

Każdy nazywa je inaczej

Więc czy niebo jest jedno?

Czy piekło jedną ma postać?

Czy po śmierci znikasz?

Czy może osiadasz w jednym miejscu?

A może wracasz, by naprawić swe winy?

Nie odpowiem wam moi drodzy

Każdy z was własne ma niebo

Każdy własne piekło posiada

Każdy tysiące wspomnień w sercu chowa

A teraz koniec historii

I gdy spać będziecie

Śnijcie o życiu swym

Pomocy i grzechach

Uśmiechach i łzach

A teraz już, koniec opowiastki

Zamknijcie oczęta

Kim jestem nie pytajcie

Każdy z was mnie spotka

I nazwie imieniem innym

Kostucha, anioł, bóg śmierci

Imię ważne nie jest

Wasze też zmieniały się razy tysiące

Życie wasze niczym iskra

Buchnąć płomieniem może

Łzy zgasić ją mogą

Przyjdę wkrótce ja, dmuchnę

I psyt, iskierka zgasła