Wiersz numer czterdzieści sześć: Cień szczęścia.

Prusy obserwuje, jak powoli traci to, co kiedyś kochał. "Jeśli coś kochasz, pozwól temu odejść. Jeśli wróci - jest Twoje, jeśli nie - nigdy nie było Twoje."

Cień szczęścia

Wiesz czym jest cień?

Iluzją, niczym

Cienia nie można złapać

Nie można go przytulić

Jednak możesz go widzieć, podziwiać

Tak jak podziwiałeś ją

Gdy byliście sobie bliscy

A teraz?

Teraz możesz jedynie patrzeć jak uśmiecha się do niego

To właśnie jest cień

Coś, co możesz obserwować

A jednak nie możesz dotknąć

Wiesz, jak naprawdę wygląda to, co rzuca ten cień

I wiesz jak bardzo się różnią

Widzisz ją jako damę u jego boku

Jednak pod powiekami obserwujesz ją z mieczem na przeciw siebie

Pamiętasz jej zadziorny uśmiech gdy walczyliście

I widzisz ten niewinny, gdy patrzy mu w oczy

Kiedy była szczęśliwsza?

Może teraz... po prostu dojrzała?

Zapewne tak

Dawniej zabawy, walki były dla każdego wspaniałe

Teraz czas wydorośleć, uspokoić się

Dziki strumień staje się dystyngowaną rzeką

Jednak, woda płynie w korycie ta sama

Więc i krew jej jak dawniej przepływa przez to samo serce

Lecz czego to serce pragnie?

Wolności, którą dawałeś jej Ty

Czy miłości, którą daje jej on?

Miłość... Właśnie, miłość

Ty nigdy byś jej nie wyznał

Do końca świata walczylibyście bez jednego czułego słowa

A on tworzy dla niej muzykę, ona jest jego muzą

Ona go potrzebuje, potrzebuje spokoju

Odpoczynku... Odpoczynku od Ciebie

Czas udać się w cień

Karmić się dawnymi marzeniami

I obserwować jak spełniają się te, które wyśniła