Wiersz numer czterdzieści siedem: To, co prawdziwie piękne.

Miał być wiersz zwyczajny, wątpiłam czy przekroczy 300 słów... 1095 słów, tyle co przeciętne opowiadanie... W zamierzeniu Austria miał myśleć o Węgrzech... Tak też się zaczyna. Rozpacz po jej stracie, po tym, jak odeszła, odbiera mu zmysły. Samotność jest nie do zniesienia. Jednak ktoś pozwala mu się z niej wyrwać, na ułamek sekundy, po to, by później zniknąć nie zostawiając niczego tak jak było. Z góry przepraszam Milkę, ale Prusy sam mi się do wiersza wprowadził... Bez niego skończyłabym w 1/3 i to tragicznie dla Austrii... Muszę wprowadzić nową zasadę: pisanie wierszy po graniu na flecie i oglądaniu filmików, w których jest Prusy - zakazane. Chociaż, chyba nie jest tak źle... Tylko mnie wszystko boli, bo jak grałam na flecie do melodii piosenki Sound Horizon "Shiseru eiutachi no tatakai" i później "Honou" w filmiku z Hetalii i pojawił się Fritz to trochę spadłam z krzesła i prawie połknęłam ustnik od fletu... On chyba uznał, że brzydkie obiekty nie mają prawa przebywać w pobliżu instrumentów muzycznych... Za ten wiersz to mi chyba... no nie wiem co zrobi, bo nie wiem co może czuć... Ale pamiętajmy, że w każdym jest dobro i zło. Ważne, by znaleźć drugą osobę, która zamknie nasze zło na klucz, który schowa w swym sercu, a my zrobimy dla niej to samo. Jeśli klucz będzie przy nas, zło może się uwolnić. Dobra... Nie ta godzina, piszę dziwne rzeczy... Miłego czytania wiersza^^ O ile można to tak nazwać, bo to już pod dramat podchodzi... Utwór synkretyczny... Jak kot szylkretowy...

To, co prawdziwie piękne

Zastanawiasz się jak brzmiałby dźwięk deszczu padającego na struny fortepianu

Zapewne podobnie jak Twe łzy uderzające o trzymany w dłoni kamerton

Pamiętasz jak dla niej grałeś w zimowe wieczory

Prawie 50 wiosen spędziłeś budząc się i czując zapach kwiatów, które kochała

Czemu teraz nie ma jej przy Tobie?

Czy tak nie jest lepiej?

Dla Ciebie na pewno nie

Kolejna łza spada czystym C

A teraz kolejne, gdy schylasz się, by nastroić fortepian

C, A, G... Dotykasz palcami strun, szarpiąc je delikatnie

Może czas złamać zasady?

Może tak jak teraz, wszystko działo się odwrotnie?

Najpierw zamieszkaliście w jednym domu

A dopiero potem ją pokochałeś

Więc teraz zrób tak samo

Dotykasz strun palcami słuchając ich dźwięku

Szarpnąłeś zbyt mocno delikatną dłonią

Krew spływa do wnętrza instrumentu

Miesza się ze łzami

A ona tak kochała jego dźwięk

Skoro i tak już nie usiądzie przy Tobie

Skoro i tak nie będzie już słuchać Twej gry

Po co w ogóle ma tu stać ten przeklęty fortepian?

Masz wiele innych, ten nie jest Ci już potrzebny

Na nim grałeś dla niej

Teraz zagraj ostatnią melodię

Złam zasady choć jeden raz

Szybkimi ruchami zrywasz struny

Płacząc i raniąc sobie dłonie

Zerwane struny odskakują na wszystkie strony

Ranią Twą twarz, uderzając w pierś

Nie czujesz już bólu

Boli tylko jedno, Twoje serce

Zostały tylko te przeklęte klawisze

Ona też ich dotykała

Nie możesz na nie patrzeć, gdy nie ma jej przy Tobie

Chcesz je połamać i wyrzucić przez okno

Dotykasz jednego, a plama krwi na nim zostaje

Zastanawiasz się czy ona uznała by to za piękne

Plamki czerwieni pośród bieli

Na pewno teraz, gdy nie patrzy w Twe oczy

Patrzy w te skąpane w szkarłacie

Tak... Tak musi być...

Energicznie wyłamujesz klawisze i rozrzucasz na wszystkie strony

Waza, okno, dzban...

Wszystko zmienia się w drobinki szkła i porcelany

Rozpada się na okruchy, niczym Twoje serce

Patrzysz na rozkrwawione palce zalanymi krwią oczyma

Łamiesz okulary, szkłem rozcinając nadgarstek

Wiesz, że i tak nie umrzesz

Nie masz nawet tej wolności

Oni każą Ci kochać

Oni każą Ci nienawidzić

Oni kazali wam być razem

Oni was rozdzielili

Chcesz choć jedną rzecz zrobić z własnej woli

Osobiste cierpienie jest namiastką wolności

Niszczysz wszystko w okół siebie

To wszystko, co oni stworzyli

Lecz nie odzyskasz tego,  co pokochałeś

A gdzie ona patrzy teraz?

Czy chciałaby ujrzeć białą pełnię księżyca?

Czy płakałaby nad kroplami szkarłatnej krwi?

Być może ponad purpurę pokochała karmazyn

A Ty zaślepiony miłością nigdy nie widziałeś prawdy

Upadasz na kolana i szepczesz do siebie:

„Teraz jest wolna, tak jest dobrze, tak być powinno”

Własną krew rozmazujesz na swych oczach

„Niech staną się czerwone, to takie na pewno kocha”

Wiesz co zrobić, by ktoś, patrząc Ci teraz w oczy ujrzał czysty szkarłat

Sięgasz po odłamek swych zniszczonych już okularów

I kierujesz w stronę tego, co dawniej osłaniały

Ktoś wbiega do pokoju, widzisz coś jasnego

Silny ruch ręki odbiera Ci szkło z dłoni

„Jeśli to zrobisz, nigdy jej nie ujrzysz”

Znajomy głos

Przez Ciebie znienawidzony, lecz czy przez nią kochany?

„Skoro nie wybrała żadnego z nas, to nie masz powodu, by dłużej mnie nienawidzić”

Czy naprawdę usłyszałeś te słowa?

Czy może mózg pogrążony w samotności i rozpaczy podrzuca Ci te wizje?

Na ile są prawdziwe? Na ile fałszywe?

Spoglądasz teraz w jego oczy

Wyglądają zupełnie jak krew na białych klawiszach

A w środku źrenica, klawisz czarny

„Jak wiele dzieli miłość od nienawiści?”

Pytasz i spoglądasz zasłoniętymi łzami oczyma na te, należące do niego

„Tylko jeden gest. Jeśli kochasz – pocałujesz, jeśli nienawidzisz – uderzysz”

„A jeśli nie czuję nic do Ciebie? Jeśli jesteś jedynie rywalem w walce o nią?”

„Walka już skończona. Nie rozumiesz, że nie osiągniemy nigdy celu?”

„Ja się nie poddam”

„Ja również... Ale zrobię coś, co sprawi, że już nigdy nie będziesz chciał ze mną walczyć”

„Co chcesz...” – nie dokańczasz, gdy Twoje usta są miażdżone są przez jego wargi

Brutalny pocałunek niczego nie wyjaśnia

Czułość symbolizuje miłość, okrucieństwo – nienawiść

A on daje Ci oba w tym jednym geście

„Co czujesz? Czy dalej masz zamiar biec ku końcu tęczy?” – słyszysz wraz z jego śmiechem

Dotykasz niepewnie swych ust

Drżysz, a nowe łzy zbierają w Twych oczach

„Wiesz przecież, że lepiej jest gonić króliczka niż go złapać...”

Odpowiadasz ostatkiem sił

Masz ochotę go zabić, ale czujesz, że już nigdy nie podniesiesz na niego ręki

„Ona nie jest króliczkiem. Jest wolnym ptakiem, który odleciał daleko. A my nigdy nie zamknięmy go w żadnej z naszych klatek”

Ma rację

Ma tak okropnie bolesną rację

Spoglądasz w jego oczy

A on uśmiecha się delikatnie

Nie z pogardą, nie z nienawiścią

Ze smutkiem

On też został sam

W jego ogrodzie również nie kwitnie kwiat paproci

Nie macie już o co walczyć

Zamknąłeś oczy i mocno złapałeś za poły jego płaszcza

Chciałeś znów się rozpłakać

Lecz znów poczułeś jego usta na swoich

Co teraz zrobisz, gdy jest tak delikatny?

A Ty tak bezbronny, mimo że nie atakuje?

Już dawno to wiedziałeś

To ona była Twoją siłą

To ona była jego motywacją

A teraz powoli opadasz na usłaną okruchami szkła podłogę

Jednak to nie boli

Znów spoglądasz na niego

Oddycha szybko

Już wszystko rozumiesz

Protest więźnie w gardle, gdy jego usta dotykają Twej szyi

Co on w ogóle robi...?

Czemu Ty na to pozwalasz?

To tylko chwila zapomnienia...

Wciąż masz na sobie jej zapach

Na pewno pozostała choć odrobina jej woni, nie zmyta tysiącami kąpieli

To ona go przyciągnęła

Tylko dlatego Cię dotyka, bo nie może dotknąć jej

A Ty pozwalasz tylko dlatego, że ona nigdy Ci na to nie zezwoli

I tak powoli zatracacie się w sobie

Czujesz to, czego nigdy nie było dane Ci poczuć

I zarzekałeś się zawsze, że tego nie chcesz

Teraz nic już się nie liczyło

Nawet to czy żyjesz, czy już nie

Nawet to, kto Cię dotyka i kogo dotykasz Ty

Jej tu nie ma, więc jesteś samotny, choć nie jesteś sam

Powoli odpływasz

Budzisz się w swym łóżku

„A więc to był sen?” – myślisz i chcesz sięgnąć po okulary

Nie znajdujesz ich, spoglądasz na opatrunek na Twym ręku

Dotykasz swej twarzy, na której masz plastry

Ale jego nie ma przy Tobie

Czy należy łudzić się, że choć on będzie należał do Ciebie?

Czy spotkasz go znowu?

Każesz służbie uprzątnąć bałagan w pokoju na dole

Jednak nie trzeba już tego robić

Więc i o to zadbał?

Wystarczy tylko naprawić to, co zniszczone

Na jednym z klawiszy znajdujesz krew

Jednak nie należy ona do Ciebie

Więc się skaleczył?

Więc zostawił to po sobie?

Nakazujesz ukryć instrument i zakupić nowy

A Ty udajesz się za nim na strych

I wciąż wpatrujesz się w szkarłatne plamy pośród bieli