Wiersz numer pięćdziesiąt pięć: Czy książę zastąpi księżniczkę?

Prusy jest smutny z powodu utraconej na rzecz Austrii miłości - Węgier. Jednak pojawia się szansa na jej odzyskanie, gdy się rozchodzą. Wtedy dowiaduje się, że obaj są dla niej jedynie przyjaciółmi. Pogrążony w smutku spotyka równie zrozpaczonego Austrię. A co z tego wyniknie?

Czy książę zastąpi księżniczkę?

Tak długo się łudziłeś

Patrząc na nią u jego boku

Zawsze myślałeś

„Jest z nim, bo tak być musi”

Pragnąłeś, by odeszła od niego

I wpadła w Twe ramiona

„Na pewno go nie kocha, przyjdzie do mnie”

Ach, te słodkie kłamstwa powtarzane co noc

Gdy płakałeś, aż zasnąłeś wyczerpany

Przyglądałeś się im i widziałeś jej radość

Była taka beztroska

Nie tak zafrasowana jak dawniej

A może to Ty byłeś jej zmartwieniem?

A teraz się Ciebie pozbyła

Wkrótce ujrzałeś jak ich ścieżki się rozchodzą

To Twoja szansa, czyż nie?

Skierowałeś swe kroki ku jej domowi

I wszystko było tak jak dawniej

I to właśnie Cię zabolało

Nie wydawała się być stęskniona

Jakby całkowicie nie przejęła się waszą rozłąką

I wciąż z jej ust słyszałeś jego imię

Nikłą nadzieją było to, że mówiła o nim jak o przyjacielu

Nie opowiadała o pierwszym pocałunku

Tylko o wspólnych wieczorach wśród muzyki

Więc i on nie był jej pisany?

Czy całej waszej trójce pisana była samotność?

Opuściłeś jej dom, gdy już zmierzchało

Szedłeś długo przez las

Ujrzałeś znajomą twarz

Jego zamknięte oczy, czyżby drzemał?

Ach, znów się zgubił

Teraz siedział na kamieniu milowym w połowie drogi między jej, a swoim domem

Czy to przeznaczenie?

Pomyślałeś, że jesteś taki sam

A nawet bardziej żałosny

Ile razy kpiłeś z niego, że zgubił drogę we własnym mieście?

Lecz czy on nie mógłby kpić, że zagubiłeś się we własnym życiu?

Czym żeś jest, by go osądzać?

Jak on Cię nazywał? „Plebsem”?

A może miał rację?

W porównaniu w nim byłeś niczym

To on dał jej spokój i szczęście na wiele lat

A Ty?

Ty jedynie patrzyłeś niepewnie z oddali

Czemu w miłości nie byłeś tak odważny jak w walce?

Na polu bitwy pokonywałeś wszystkich wrogów

Więc czemu w walce o miłość nie umiałeś pozbyć się jednego rywala?

Lecz, czy teraz on jest rywalem?

Jest takim samym przegranym jak Ty

Obaj ją kochacie

I obaj zostaliście odrzuceni

Jemu jedynie dała złudną nadzieję

Co powinieneś teraz zrobić?

Zostawić go na pastwę leśnych zwierząt,

Wiedząc, że sam nie wróci do domu?

A ona będzie płakać, jeśli on umrze?

Czy może mu pomóc?

Zaprowadzić go do domu, licząc na wdzięczność obojga?

Powoli i delikatnie uniosłeś jego bezwładne ciało

Był tak zaskakująco lekki

Wziąłeś go na ręce i ruszyłeś w stronę domu

Lecz czyjego?

Nie mogłeś przyprowadzić go do niej, rany po rozstaniu jeszcze się nie zabliźniły

Nie miałeś jak dostać się do jego domu, to on miał jedyny klucz

Więc postanowiłeś go ugościć w swych progach

A niech zna Twą łaskę!

Gdzie go położyć?

Miałeś wielką ochotę wrzucić go do kosza na brudy

Był tak drobny, że nawet by się zmieścił

Skuliłby się jak kotek

Jednak nie jesteś przecież tak podły, prawda?

Kanapa?

Pewnie by z niej szybko spadł, była dość wąska

Zostało Twe łóżko

Tam byłby bezpieczny

A co z Tobą?

Nie potrzebujesz luksusów, mógłbyś spać nawet na kanapie czy podłodze

Ale to w końcu Twój dom!

Nie oddasz mu swego łóżka, prawda?

Spokojnie przebrałeś się w strój nocny

A co z nim?

Przecież nie może spać w ubraniu

Powoli zacząłeś go rozbierać

Nie miałeś zdrożnych zamiarów, prawda?

I wtedy on otworzył oczy i spojrzał na Ciebie

Przez szkła jego okularów widziałeś zdziwienie, które przerodziło się w przerażenie

Mocno chwycił dłońmi poły koszuli i odsunął się od Ciebie

A więc tak teraz myśli...?

Nie mogłeś się oprzeć, by z nim poigrać

Udawałeś zainteresowanie

Jakbyś naprawdę chciał zrobić to, czego się bał

Nawet delikatnie uchwyciłeś wargami płatek jego ucha

W środku drżałeś

A może naprawdę tego chciałeś?

On zabrał Ci miłość

Czemu by nie zabrać mu godności?

I wtedy stało się coś, czego nigdy się nie spodziewałeś

Pocałował Cię

Tak mocno i natarczywie

Jakby był kimś o wiele silniejszym

Poddałeś się mu

„Skoro ona nas nie chce, nie pozwólmy jej skazać nas na samotność”

Wyszeptał drżącym głosem

Oddychał tak szybko

Ale nie był pijany, nie czułeś alkoholu

Jednak w jego oczach czaiła się rozpacz

Nie wiedziałeś co masz zrobić

Może rano będziecie tego żałować?

A może to jedyna szansa by coś zmienić?

„Nie pozwólmy jej skazać nas na samotność”

Powtórzyłeś w myślach jego słowa

Więc mielibyście być razem, skoro żaden nie może być z nią?

Nie mogłeś nawet się łudzić, że z jego ust spijesz jej smak

Ale to były te same usta, w których jej imię brzmiało tak słodko

Zgodziłeś się bezgłośnie, ponawiając pocałunek

I wtedy wszystko potoczyło się tak szybko

Chciałeś dominować

Odebrać mu godność

Lecz i on wśród swej rozpaczy pragnął zapomnienia

Oddawał Ci się szukając w Tobie ułudy uczuć

Role zmieniały się jak w kalejdoskopie

Nawet nie spostrzegliście, gdy nastał ranek

Gdy już byliście w stanie myśleć

Uzgodniliście, że oficjalnie nic między wami nie zaszło

A nieoficjalnie wymieniliście pocałunki

Jakże słodko wyglądał pozbawiony okularów, ze zwichrzonymi włosami

Ujrzałeś ten ideał w najmniej idealnym momencie

Byłeś z siebie dumny

Od tego dnia wszystko się zmieni

Ona nie skazała was na samotność

Połączyła was mocniej niż mogła to sobie wyobrazić

Zdziwiła się, gdy w trójkę dogadywaliście się znakomicie

Dobrze, że nie wiedziała, co robicie będąc jedynie we dwoje

Księżniczka silniejsza od rycerza była szczęśliwa waszym szczęściem

Nie wiedziała, że to dzięki niej ono powstało

A może z jej winy?

Już nie zasłania wam świata, lecz dalej sprawia radość

Troje jest razem szczęśliwych

Choć dwoje ma tajemnicę, której świat nigdy nie powinien poznać

Ukradkiem wymieniacie spojrzenia

Niby przypadkiem dotykacie swych dłoni

A w samotności wybucha ogień

Silniejszy niż wszystko w okół