Wiersz numer pięćdziesiąt: Deszcz szkarłatnych kropel.

Opis istnienia Prus i jego otoczenia. Zło i niesprawiedliwość odbijają się i powracają. Nikt nie uniknie kary. Nawet najwięksi ukorzą się i zapłaczą.

Deszcz szkarłatnych kropel

Odkąd się narodziłeś towarzyszyła Ci śmierć

Czymże jesteś?

Czy jej posłańcem?

Ziemia pod Twoimi nogami pachnie zgnilizną

Oczy nasiąknęły krwią, przybrały jej barwę

Czy kiedykolwiek nauczysz się kochać?

W imię miłosiernego zabijałeś odkąd tylko się narodziłeś

Lecz, gdy w końcu przegrałeś okazano i Tobie miłosierdzie

Jak wtedy się czułeś?

Gdy, chełpiąc się swą potęgą chwilę wcześniej

Klęczałeś przed istotami wspanialszymi od siebie?

Nadzieja zawsze wygra, mimo rozlewu krwi

Wiesz już kto Cię pokonał, prawda?

Tyś, który imię swego boga krwią niewinnych zapisał

Nakazując im wielbić miłosierdzie pod groźbą utraty życia

Doznałeś łaski, gdy już nadziei dla Ciebie nie było

To właśnie Ci, którzy oczy mają w jej kolorze

Okazali Ci dobroć

Powiedz mi, kto lepiej namawiałby do Twej wiary?

Ty, któryś krew niewinnych rozlewał krzycząc o przebaczeniu

Czy oni, którzy przebaczyć Ci potrafili?

Jednak wkrótce odnalazłeś inny cel

Pragnąłeś potęgi, niczym wampir krwi

I gdy pojawił się on, padłeś mu do stóp

Dopiero wtedy nauczyłeś się kochać

Lecz kogo on kochał?

Jak wiele przecierpiał, byś Ty mógł być szczęśliwy?

Wkrótce zdradziłeś tych, dzięki którym wciąż żyłeś

Gdy dawniej o uczciwości mówiłeś

Teraz wbiłeś nóż w plecy dawnego łaskawcy

I to ma być potęga?

Zbudowana na kłamstwie i ludzkich łzach

Bezsensownym rozlewie krwi i zdradach

Jednak z Twych ust wciąż uśmiech nie schodził

Nawet, gdy zniknęli Ci, dzięki którym stałeś się taki, jaki byłeś wtedy

Zapłakałeś raz jedynie

Gdy jedno serce bić przestało

Lecz mimo to kontynuowałeś dzieło zniszczenia

Nie wiedziałeś, że doprowadzi Cię do zagłady

Spijałeś potęgę w krwi niewinnych ukrytej

Lecz pamiętaj, nikt nie jest niepokonany

Skoro Ty mogłeś wygrać to i z Tobą można wygrać

Ci, których sprowadziłeś na kolana kiedyś Ci je odetną

Ci, którzy teraz całują Twe dłonie kiedyś Ci je pogryzą

Pamiętaj, że nikt nie jest pokonany

Wojna była dla Ciebie niczym wampirze polowanie

Nowe tereny, potęga, niczym krew, której barwę miały Twe oczy

Lecz pamiętaj, że zawsze nadchodzi świt

Sam go na siebie sprowadziłeś

Ten, któremu nadałeś życie ni ginął od słońca

Nazywałeś go bratem, lecz to jego działania sprowadziły na Ciebie koniec

Rozpacz, gdy straciłeś swe imię

Jednak cieszyłeś się, że jesteś przy nim

Ci, którzy kiedyś dali Ci nowe życie, Ci którym je odebrałeś

Żyli tuż obok, gdy Ty już umierałeś

Oddzielony od tego, który przytrzymywał Cię przy życiu powoli wiedłeś pod ciasną skorupą

Wiesz, że wtedy to Ty miałeś najlepiej?

Wszyscy  w okół cierpieli

I znów, gdyby nie Ci, których oczy skrywają nadzieję

Skorupa nigdy by nie pękła

To oni ją zniszczyli, będąc w jej wnętrzu

Czy okazałeś im wdzięczność?

Nie, pobiegłeś do tego, którego na ten świat sprowadziłeś

Lecz pamiętaj

Ty zdradziłeś tych, którzy pozwolili Ci żyć

Kto przysięgnie Ci, że ten, któremu życie nadałeś, nie odbierze Ci Twojego?

A teraz jesteś niczym

Spójrz na tych, których niegdyś poniżyłeś

Spójrz, są wolni, szczęśliwi

A Ty żyjesz niczym pasożyt

Czy warto było walczyć?

Czy warto było niszczyć i zabijać?

Zastanów się dobrze nad tym pytaniem

Być może odpowiedź na nie

Będzie Twymi ostatnimi słowami