Historia poza tematem numer czterdzieści trzy: Najcenniejszy skarb - Część pierwsza.

AU Pirate!England x Innocent!France. Arthur jest piratem, postrachem mórz. Francis zaś jedynie młodym człowiekiem, który żył pod kloszem. Ich spotkanie zmienia wszystko. Request dla Aurellie, ale też mi się śniło, więc nie wiem co z tego wyjdzie... Mogą być dziwne rzeczy spowodowane tym, że mój mózg uaktywniał moją wizję, a ja na siłę próbowałam się trzymać wersji Aurellie, a naprawdę prawie niczym się nie różnią.

Najcenniejszy skarb
Część I

                Od zawsze morze było nieprzejednane, władało ludzkim życiem i losem, gdy tylko ktokolwiek ważył się powierzyć mu siebie. Na początku ludzie modlili się do morza, by ominął ich sztorm. Potem prośby te kierowali ku bóstwom, wielu potem jednemu, ale nazywając go różnymi imionami. Aż nastały czasy, gdy to nie adresat modłów się zmienił, lecz prośba. Teraz ludzie błagali swych bogów, byli nawet gotowi oddać duszę diabłom, byleby tylko na drodze nie spotkać piratów... Ale nie byle jakich piratów... W końcu każdy może napaść statek... Ale nikt nie zrobi tego tak jak załoga dowodzona przez kapitana Kirklanda. Gdy on wchodzi na statek wizja obiadu z rekinami wydaje się być kuszącą propozycją. Nawet biorąc pod uwagę bycie głównym daniem na ich uczcie. Pechowcy, którzy ujrzeli te szmaragdowe oczy zbyt blisko swych własnych wspominają, że  był to najbardziej paraliżujący widok w ich życiu. Nie... On nie był okrutny. On sprawiał, że chciałbyś, by taki był. Jego słowa sprawiały, że nienawidziłeś sam siebie. Potrafił bez użycia choćby jednej obelgi poniżyć Cię tak, że pragnąłeś śmierci. I zawsze miał rację. Gdy przegrany, przygwożdżony przez zbyt liczne oddziały jego pobratymców mogłeś jedynie słuchać, on wyciągał na światło dzienne wszystko co o Tobie wiedział, a potem dawał Ci wybór. Przyłączasz się do niego, lub sam idziesz, by skoczyć do wody pełnej rekinów. Choć na początku gardziłeś nim, bo był tylko piratem, który łamie prawo, teraz czułeś, że to Ty jesteś niegodny choćby patrzenia na niego, czy oddychania tym samym powietrzem. I wtedy rozumiałeś, czemu on nie zabijał. Nie chciał brudzić sobie ostrza, gdy słowa działały lepiej, a nawet nie musiał się męczyć. Oczywiście, nie znał wszystkich, nie mógł więc opowiedzieć grzeszków osoby, którą widział pierwszy raz. Lecz patrząc tymi przeszywającymi, szmaragdowymi oczyma potrafił zrozumieć więcej, niż gdyby był najbliższą osobą tego, na którego patrzył. Po chwili znajdował wady w każdym jego ruchu, mówił o czym świadczą. Nawet ze sposobu patrzenia umiał bezbłędnie odgadnąć co ta osoba czuła, co przeżyła. Czułeś się przed nim niczym otwarta księga, z której on czytał bez zająknięcia, a Ty nie mogłeś ukryć przed nim nawet jednej literki. Miałeś wrażenie, że zna Cię lepiej niż Ty sam, choć było to wasze pierwsze spotkanie. Ale, by stanąć przed nim musiałeś mieć niesamowite szczęście, lub pecha... Gdy jego pobratymcy przejmowali okręt mało kto uchodził z życiem, jeśli sam go sobie nie odebrał na widok ich statku. A gdy garstka ocalałych klęczała na pokładzie związana i przytrzymywana przez popleczników diabła, on sam wchodził na pokład,by przyjrzeć się swym zdobyczom. A nie tylko kosztowności mógł zabrać. Ludzie też stawali się jego skarbami. On pragnął wszystkiego, a zawsze zdobywał to, czego chciał.
                Są na świecie jednak ludzie, którzy myślą, że są dziećmi szczęścia. Rodzą się w znamienitej rodzinie, od zawsze powiązanej z rodem magnackim. Mają wiele, prawie tyle co ich zwierzchnicy, lecz nie mają ich zmartwień. Taki właśnie był Francis. Urodził się w szczęśliwej rodzinie, nie musząc na nic narzekać. Miał pewność, że jego los nie przyniesie mu złych niespodzianek. Miał, jak każdy w jego rodzinie, pracować dla magnata, poślubić piękną córkę kogoś o podobnym sobie statusie i żyć w szczęściu przez wiele lat. Czego można chcieć więcej? Nie planował nigdy wypływać na morze, więc opowieści o piratach grasujących tak blisko były dla niego wysoce odległe. Uważał, że nie ma czego obawiać się w swym życiu, które miało być długie i pozbawione zmartwień. Gdy tylko wkroczył w pełnoletność stał się sługą rodziny, która od zawsze była mu przeznaczona. Kilkanaście miesięcy nawet wszystko się układało... Dopóki córka magnata nie zaczęła za nim chodzić. Może lubił kobiety, ale... na pewno nie takie. Pragnął za jakiś czas znaleźć piękną i spokojną damę, a na razie po prostu zdobywać pieniądze i żyć blisko takich wspaniałości. Jednak jego pracodawca widział sprawę inaczej... Jednak nie wydarzyło się nic, przez co mógłby go wyrzucić... Jednak zawsze istniał jakiś sposób na pozbycie się problemu... O piratach słyszał każdy, nie można było nie słyszeć. Więc i jemu te legendy nie były obce, tak samo jak i śmiercionośne sztormy. A jak najłatwiej pozbyć się problematycznego sługi, by nikt nie pomyślał, że to Twoja wina? Wysłać go w rejs, gdy wody pełne są piratów i innych krwiożerczych bestii. Jeśli zginie będzie to jedynie pech, wypadek. Przecież nie można przewidzieć sztormu, ani tym bardziej ataku piratów. Nieszczęśliwy zbieg wydarzeń i nigdy więcej nie spojrzy na córkę swego pracodawcy. To zbyt piękne, by było prawdziwe... Wystarczy tylko wysłać go z małą ilością ludzi, a dużą ilością mniej lub bardziej prawdziwych i cennych kosztowności, w statku wyglądającym na drogi, by te kosztowności przewiózł jakiemuś szlachcicowi za morzem. Najwyżej się trochę straci. A jeśli nie... Ten szlachcic nigdy nie istniał, więc wiele czasu minie, nim go znajdzie, a nie może wrócić nim nie wykona zadania. Co za tym idzie... Nie może wrócić nigdy. Plan idealny. Ostatecznie się powie, że poszukiwana osoba najwyraźniej zmarła przedwcześnie. A podróż powrotna zapewne wyczerpie zapasy szczęścia młodziana, jeśli kiedykolwiek jakieś miał. Można powiedzieć, że to będzie wyprawa jego życia... Szkoda, że ostatnia.

                Tak więc młodzieniec, mimo lęku wyruszył w podróż. Środek oceanu potrafi przynieść wiele niespodzianek. Była późna noc, gdy w oddali ujrzano pochodnie palące się na odległym statku. Młodzieniec spał nieświadomy niebezpieczeństwa. Zasnął w trakcie wymigiwania się od pomocy, więc nie było go w przeznaczonej mu kajucie, kulił się w jakimś pomniejszym schowku. Nie był świadom tego, co się dzieje. Nie widział popłochu, gdy pochodnie oświetliły piracką banderę. Nie słyszał nagłych, głośnych modlitw, gdy na wietrze zatrzepotał czerwony płaszcz, a księżyc ukazał szmaragdowe oczy kapitana. Nie widział też jak w mgnieniu oka poplecznicy tego diabła weszli na pokład i zniszczyli więcej żyć niż on byłby w stanie uratować, choćby żył sto lat. Nie widział też, jak ci, którzy wydawali się być najsilniejszymi mężczyznami na tym świecie płaczą jak dzieci, gdy kapitan, pirat w szkarłatnym płaszczu, wchodził na zajęty siłą statek. Nie wiedział też jak wielu pod wpływem jego słów skoczyło w odmęty zimnej wody. Nie usłyszał też, jak piraci przeszukujący statek otworzyli drzwi jego azylu. A tym bardziej nie wiedział, że właśnie ujrzał go sam kapitan.

- Co my tu mamy... – zielonooki uśmiechnął się przebiegle, po czym podszedł i złapał w palce brodę śpiącego. – Jaki beztroski w tej sytuacji. Niemożliwe – zaśmiał się w nieco dziwny sposób. – Wstajemy, młody, wstajemy – nie był brutalny, nawet dla swych wrogów, więc obudził go delikatnie, lecz tak, by ten wolał jednak użycie siły. Powoli i delikatnie usiadł na nim okrakiem i unieruchomił teraz jeszcze bezwładne ręce. Uśmiechnął się przebiegle. Od dawna nie miał nikogo oprócz portowych kurtyzan. Pocałował te delikatne, uchylone w sennym uśmiechu usta. Młodzieniec najpierw wydawał się być zadowolony, lecz po chwili otworzył oczy. Próbował się wyrwać. – To nic nie da... Pozwól, że dam Ci pewien wybór... – uśmiechnął się przebiegle i wyszeptał mu coś do ucha, a wtedy chłopak wydawał się być jeszcze bardziej przerażony.