Wiersz numer sto dwadzieścia dwa: Dwa rodzaje miłości.

Napisane z powodu prośby o wiersz o Francji i wiersz o Prusach. Nie wiedziałam jak o nich napisać osobno, postanowiłam ich połączyć. Tak więc w wierszu ukazuję przeciwieństwa co do życia Joanny d'Arc i Fryderyka II, którzy jednak przez swoje narody są jednako kochani.

A tak z kącika radości autora: ReconditeVillain napisała do mnie na Skype *_* Tylko, że jak spałam...

Dwa rodzaje miłości

Tacy jak oni, kochani przez swe narody

Lecz jak różnie życia ich rozpoczęte i zakończone!

Jak różne ich dni, jak różny ich koniec!

Jak różne ich kraje i wspomnienia o nich!

Gdy rodziła się dziewczynka mała

Nikt uwagi na nią nie zwrócił

Kolejna taka jak ona, kolejna z tej ubogiej hałastry

Pewnie i tak umrze niedługo, pewnie nie doczeka ranka

Gdy mały chłopiec przychodził na świat

Armatnia salwa uhonorowała pierwszy jego oddech

Długo wyczekiwane dziecię, jeden z najważniejszych

Oby tylko lat żył wiele, nie odszedł przedwcześnie jak jego poprzednicy

Dziewczynka dorastała

Lecz wiedzieć zbyt wiele nie mogła

Tak bardzo się starała, by rodzinie swej służyć

Lecz nie mogła marzyć o niczym więcej, jak przeżyciu do jutra

Chłopiec dorastał

I musiał umieć tak wiele

Zmuszony do życia według zasad tysięcy

Nie mógł marzyć o niczym innym, jak uniknięciu ojca gniewu

Dziewczyna młoda wojny nigdy nie pragnęła

Lecz gdy się rozpoczęła, ona nie zastanawiała się wiele

W odwadze swej wielkiej i geniuszu

Poprowadziła swój naród ku zwycięstwu

Młodzieniec wojnę użył do swych celów

Gdy jednak spod kontroli jego uciekła tak nagle

On skrył się daleko od ognia bitewnego

Mimo iż to poddani wygrali, na jego głowie spoczęły laury

Dziewczyna młoda na chwałę zasłużyła

Lecz spotkał ją osąd fałszywy i niegodne traktowanie

Do końca nie wyparła się słów swych prawdziwych

A koniec jej płomieniem kłamstw został okryty

Mężczyzna, starzec już, przez tak wiele narodów został znienawidzony

Lecz do końca ludzie w okół niego chwalili go częściej niż by zasłużył

Tuż przed końcem swym zrozumiał co źle uczynił

Zamknął swe oczy i odszedł w spokoju

Różni tak ludzie, lecz chwaleni jednakowo

Postacie, które w każdej wojnie zza grobu nadzieję niosły

Czemu więc za życia nie traktowano ich tak samo?

Kto naprawdę na pochwałę zasłużył?

Niebo błękitne południa i krwawy słońca zachód

Oświetlają swym światłem dwa groby

W jednym prawie pusto, nie przetrwało ciała tego wiele

W drugim wraz z człowiekiem psy jego wierne

Lecz i szafir, i szkarłat łzy ronią jednakowe

Choć ludzie tak różni, kochani przez nich jednako

Czy jednak równie sobie na to zasłużyli?

Przemilczmy już wszystko, niech spoczywają w pokoju