Historia poza tematem numer czterdzieści osiem: Najcenniejszy skarb - Część szósta.

Powodowane zainteresowaniem jak spędzili noc. Czyli naprawdę 541 słów o tym co zrobili zanim zasnęli. Kto się tego spodziewał?

Najcenniejszy skarb

Część VI

                Gdy nadszedł zmierzch powróciły wspomnienia poprzedniej nocy. Jednak czy to, co się wydarzyło, było jedynie aktem zawłaszczenia błękitnookiego, czy może jednak czymś więcej? Czy miałoby być teraz powtórzone? Gdy w powietrzu zawisła konieczność ponownego dzielenia łóżka wraz z nią pojawiło się pytanie o sposób spędzenia tej nocy. W każdej innej sytuacji byłoby to proste. Nie znają się prawie, są mężczyznami, więc nie byłoby chociażby myśli o czymkolwiek innym, niż spanie. Jednak tutaj obaj byli samotni, a zasady nie obowiązywały. I już raz doszło między nimi do zbliżenia.

- Powiedz... Chcesz znów to zrobić? – zapytał nagle błękitnooki. – Nie pytam, by zacząć Cię błagać, byś tego nie robił, ani tym bardziej prosić, byś to zrobił... Chcę tylko wiedzieć. I tak nie mam na to wpływu.

- Ty mi powiedz czy tego chcesz. Wtedy zrobiłem to wbrew Twojej woli. Nie chcę być taki jak inni mojego pokroju, samolubni i okrutni. Chcę być od nich lepszy... Ale w naszej bajce nie będzie nigdy szczęścliwego zakonczenia.

- Ale mogą być szczęśliwe wydarzenia w trakcie fabuły. Tylko musimy tę bajkę dobrze napisać.

- Ale jak to zrobić, jeśli zamiast pióra mam jedynie broń?

- Ja będę Twym piórem, kiedyś opiszę historię Twojego życia. Nie pozwolę, by tak wyjątkowa osoba była stawiana na równy z szumowinami, bo też jest piratem. Ty jesteś tym, o czym oni powinni marzyć i przed czym powinni drżeć.

- A więc i ja opiszę Ciebie. Jesteś inny niż reszta ludzi z bogatych domów. Nie boisz się mnie. Więc nie zostawię Cię w jednym szeregu z tchórzami, wzniosę Cię na piedestał.

- Wystarczą Twoje czyny. Gdy przejdziesz do historii ktoś na pewno będzie pamiętał o ludziach, którzy byli przy Tobie.

- A czy Ty chcesz być przy mnie? I czy nadal boisz się nocy tutaj?

- Chcę i już się nie boję – błękitnooki delikatnie przeczesał dłonią włosy pirata. Najwidoczniej czuł, że musi się nim zaopiekować. Uśmiechnął się do niego czule.

- Czuję się jakbyś był moim starszym bratem... Bardziej się mną opiekujesz niż ktokolwiek inny... I jak ja mam niby w takich warunkach z Tobą spać? Po tym, co Ci zrobiłem...

- Zrobiłeś to tak, że nie mogę mieć Ci tego za złe. Poza tym, jest mi przy Tobie lepiej niż przy panienkach z dobrych domów, które potrafią tylko chichotać i ładnie wyglądać. Kiedyś, gdy już to wszystko się skończy stworzymy sobie fałszywą przeszłość. W końcu pirat i jego sługa nie mieliby łatwego życia w mieście, prawda? A na pewno nie chcesz całego życia spędzić na morzu... Jednak hrabia i jego młodszy brat... To brzmiałoby wspaniale.

- Masz rację. Zdobyłem już tyle pieniędzy, że mógłbym całą załogę odprawić dając im tyle, by żyli w dostatku do końca życia, a jeszcze byłbym bogatszy od niektórych królów...

- Więc, gdy tylko sytuacja przycichnie, gdy nie będziesz głównym marzeniem wszystkich katów, osiądziemy gdzieś z fałszywą tożsamością. Będę Twoim starszym bratem, dobrze?

- Tak, tak, braciszku – zaśmiał się zielonooki i ziewnął. Pierwszy raz zrobił to przy kimś. Nigdy nie ukazywał swojego zmęczenia, lecz przy nim był niczym otwarta księga.

- Braciszek więc zarządza, że trzeba iść spać, już, już – mimo, że to on miał tu niższy status bez skrępowania pociągnął go za nos. Nieco się jeszcze przekomarzali, aż zasnęli. Niewinnie, jakby naprawdę byli braćmi.